Bij snarf las ik een postje over de bedelaars in de gangen van Brussel Centraal.
Net zoals hem loop ik ook zo een tiental maal per week door die gangen..
Op een bepaalde manier heb ik het lastig om al die bedelaars niets te geven. Het knaagt een beetje aan mijn geweten.
Dus :
Dagelijks geef ik wel iets aan zo een bedelaar. En dagelijks is dat aan dezelfde persoon.
Deze persoon zie ik daar reeds omstreeks acht uur ‘s morgens staan. Als ik terug naar huis ga, en dat is dan meestal rond vijven dan staat die man er nog. Hij heeft een baard, en draagt tijdens deze koude dagen een oude versleten sjaal en muts. Rond zijn waarschijnlijk-niet alle dagen gewassen lichaam-draagt hij een bruine jas.
Komende van het station naar de metro toe staat hij op de rechterkant.
Als ik ‘s avonds even de tijd heb, dan stop ik bij hem en maak een snel praatje.
En toch stel ik mij de vraag : moest ik die man nu bijvoorbeeld een verse croissant geven, zou hij die dan even graag aanvaarden als mijn eurocenten?
Soit, het bedrag dat ik in zijn kartonnen bekertje gooi varieert van een 20 eurocent tot 1 euro. Te zien wat ik in mijn kleingeldzakje zitten heb.
Wat ik mij ook afvraag : bijna elke werkdag loop ik wel eens door de nieuwstraat te Brussel. Daar zitten dan een aantal personen gewoon op de grond en meestal hebben die een baby in de armen. Zouden dat echte babietjes zijn? Want blijkbaar slapen die wezentjes altijd maar.
Tegenwoordig komen andere bedelaars zelfs eens aan je jas trekken om centen te vragen.
Zo maakte ik mee dat een meisje aan mijn jas trok en geld vroeg. Ik haalde mijn portefeuille boven en gaf haar het enigste muntstuk dat ik zitten had. Een stuk van twee euro. Achteraf maakte ik mij de bedenking dat dit wel eens gevaarlijk zou kunnen zijn. Of zou dit een overdreven gedachte zijn van mij?
[tags]bedelen, bedelaars, brussel[/tags]
Sietoebie 