Deze morgen speelden ze Codo van Döf op Studio Brussel.
Als ik dat liedje hoor moet ik steeds terug denken aan de tijd dat ik een jaar of twaalf, dertien was.
Het was ook wel de periode van van van van Paul Young met Love of the common people en zo.
En de jongens ontdekten de meisjes en de meisjes ontdekten de jongens. En wij hadden zo een spelleke dat we suiker of zeem noemden.
Ik herinner me nog een verjaardagsfeestje bij ons thuis en de vriendjes en vriendinnetjes uit de buurt waren allemaal present.
Iedereen verzamelde op de grote slaapkamer en één persoon ging in een andere slaapkamer onder het laken liggen.
Vervolgens stapte één van de verzamelde personen die kamer binnen.
De persoon die onder het laken lag mocht niet kijken wie er de kamer binnenkwam en moest afgaan op een geluid dat de betreder des kamer maakte om te raden wie binnenkwam. Daarop zei de persoon die onder het laken lag het magische woord ‘suiker’ of het magische woord ‘zeem’.
Indien je suiker zei dan kwam het erop neer dat je de betreder van de kamer een zoen op de wang diende te geven. In het andere geval was het een heuse zoen op de mond. Wow zeg.
Vervolgens ging de betreder onder het laken liggen en ging de persoon die onder het laken lag, naar de andere vrienden en vriendinnetjes.
En zo ging het spelletje verder.
Daar moet ik ook voor het eerst in aanraking geweest zijn met een tong, denk ik.
Sietoebie 