Natuurlijk, zo denk je, gaat dat nooit bij mij gebeuren, zo een pick pocket.
Tot gisteren dan. En wat loop ik er toch wel verveeld door.
Na de dagtaak te Brussel haalde ik nog een blikje cola voor op de trein. Die aankoop deed ik in de relay in het Brusselse Noordstation.
Zo af en toe durf ik mij voor tijdens de treinreis ook wel eens een zakje chips aanschaffen. Met 75 eurocent in de hand vertrok ik vanuit het boekenwinkeltje tot aan het snoepkraam ‘Cric Crac’ in de centrale hal van het station.
Ik ben er 99.9% zeker van dat ik daar dan mijn portefeuille in mijn rechterjaszak gestoken heb, iets wat ik altijd doe. Ik hou er niet zo van dat mijn portefeuille in mijn broekzak zit. Vooral niet op drukke plaatsen of waar pick pockets zouden kunnen lopen.
Ik was ongeveer net op het perron toen de trein richting Oostende zich reeds toonde.
Aangekomen in een vrij kalme trein zocht ik een plaats. Zoals de meeste mensen ga ik het liefst alleen zitten en daartoe had ik nu alle mogelijkheden.
Ik zag enkel een iets oudere heer en herinner me nog levendig een jongere dame die met haar valies worstelde om die onder de zetel te krijgen. Ik twijfelde nog heel kort om haar te helpen maar ze had het al snel alleen geklaard.
Toen deed ik mijn jas af, hing die aan het voorziene kapstokje in de trein, legde het zakje chips samen met mijn leesboek, telefoon, appel en blikje cola op het tafeltje en zette mij neer.
Vervolgens nam ik mijn telefoon, stopte er de koptelefoon in en stemde af op studio brussel.
Ongeveer op dat moment voelde ik mijn jas in mijn nek. Vreemd dacht ik, dat was toch behoorlijk hard. Maar ik stak het op de turbulentie in de trein en het feit dat ik waarschijnlijk mijn portefeuille gevoeld had.
Een uurtje later bij aankomst te Aalter, neem ik mijn jas van het kapstokje. Daar bedenk ik mij dat die een pakje lichter weegt dan normaal en ontdek ik dus dat mijn portefeuille niet meer aanwezig is.
Snel keek ik nog onder de banken maar helaas, niets te zien.
Toen ik thuis kwam deed ik meteen de nodige dingen zoals aangifte op de site van de nmbs van het verlies, en belde ik naar Card Stop. Vervolgens begaf ik mij tot de politie om de nodige attesten te verkrijgen.
Deze morgen, bij mijn aankomst te Brussel, bezocht ik beide winkels nog eens met de vraag of er een portefeuille gevonden was. Bij beide kreeg ik een ‘Non monsieur’.
Die pick pocket, die moet mij toch in de gaten staan houden hebben vanaf het snoepenwinkeltje bedenk ik mij dan, want hoe kan die anders weten in welke zak mijn portefeuille stak?
Die zal er wellicht in Brussel Centraal ook terug uitgesprongen zijn.
De achterloop kan beginnen en ook de centjes die aangewend zouden worden voor de fiets van de dochter die zijn verdwenen.
Het is echt een vreemd gevoel zo te weten dat er iemand met jou gerief gaan lopen is.
Sietoebie 