Kerkyra, ofte Corfu stad, de hoofstad van het Griekse eiland Corfu, heeft een voetbalploeg. En die spelen zowaar in eerste klasse.
Ziehier de toegang tot het stadion.
Kerkyra, ofte Corfu stad, de hoofstad van het Griekse eiland Corfu, heeft een voetbalploeg. En die spelen zowaar in eerste klasse.
Ziehier de toegang tot het stadion.
Op reis, of voor het slapengaan lees ik al graag eens een vrij vlot leesbaar boek. Zo lees ik vrijwel alles van Aspe maar ook de boeken van Deflo kunnen mij zeker bekoren.
Zo las ik op reis onlangs ‘Schimmen’. Het moet na Phobia, Pitbull en ademloos het vierde boek zijn dat ik van Deflo lees.
Inhoudelijk vind ik de boeken heel tof, maar in elk boek heb ik toch al meermaals schrijffouten tegengekomen. Dat kom ik veel minder tegen in andere leesboeken.
Hoe komt dit dan toch? Worden die boeken dan niet door een aantal testlezers gelezen alvorens gepubliceerd te worden?
Verleden week verbleef ik een week op Corfu. Ik ging al meermaals op reis maar zelden zaten er Engelsen bij ons in het Hotel.
Tot verleden week, toen mocht ik een hoop Engelsen tegenkomen in het aqualand-resort.
Ik dacht altijd al dat een inwoner van Groot Brittanie een zichzelf respecterend individu was. Maar na ons verblijf te Corfu begrijp ik maar al te goed waarom ze ‘den engelsman’ op een eiland gestoken hebben.
Op zich heb ik niets tegen één of meerdere tattoos, maar den engelsman die staat er meestal vol van. En dan nog om het lelijkst. ‘Mum’ op de ene hand, ‘Dad’ op de andere hand – om maar een voorbeeld te geven.
Of Live-dance-Love-sing als een slang rond de buik en rug. Of meestal ook de namen van de kinderen in een veel te groot en vrijwel onleesbaar lettertype.
Of of of….
Aan tafel hebben die eilandbewoners precies ook geen manieren. Het bord dient zo vol mogelijk gestapeld te worden om dan uiteindelijk toch niet halfleeg te geraken.
Pinten bier worden maar half uitgedronken, dochterlief van 2 jaar mag de choco en cornflakes zo maar op de grond gooien, zoonlief die gooit er dan wat witte bonen en worstjes over.
Zo rond half één ‘s nachts dan hoor je uiteraard nog met je kinderen van om en bij de drie jaar in de bar te zitten. Je geeft die schreeuwende gastjes dan maar een pizza of als dat nog niet helpt dan roept mama, met de hand over haar borsten wrijvend, ‘come, mummy has milk for you’.
Jaja, den Engelsman, ik heb hem leren kennen daar op corfu.