Ik dacht, ik gooi het nu maar eens in de groep – ik schrijf het van mij af. Dus hier ga ik. Ik ga het kort proberen houden.
Reporter Riadh van de VRT vertelde zijn verhaal over zijn depressie op 11-06-15 op de nationale zender.
30 Mei 2014, ik schrijf deze blogpost. Een blogpost dat ik eindelijk terug vuur in mijn leven gevonden had.
Doch… Na het bijwijlen leuke project zakte ik terug als een zak aardappelen ineen. Het ging allemaal niet meer. Al de symptomen van in bovenstaande blogpost waren er terug. Waarom? Heaven only knows.
Of was het omdat ik dan toch niet kon starten op een langdurig project waarvoor ik toen in pole position lag?
En als ik nu maandag nog eens te horen krijg dat ik mag starten op het nieuwe project waar ik vandaag werd voor opgebeld, dan is deze jongen terug bij de optimisten
In ieder geval, ik zat terug aan het begin van die donkere tunnel. De zwarte hond had mij terug in zijn macht.
Ik mocht mij dus terug sterk houden om dit zo weinig mogelijk te laten opvallen. Af en toe kreeg ik wel eens te horen dat ik wat raar deed; Als ik vroeg wat ze bedoelden met raar doen, kreeg ik geen duidend antwoord; ‘Gewoon – raar – anders’.
Ik vergat enorm veel, diende mij terug naar de badkamer te slepen, geen tot weinig eetlust,… Ik wou alleen maar slapen.
We gingen in Juli met de kinderen naar Movieland in Duitsland en in Augustus naar Normandië alwaar we de kust afreden om de kinderen de landing op Normandië te laten zien. We gingen ook naar het circuit van Le mans; Maar heb ik hierover geblogd, neen. Normaal zou ik dat zeker gedaan hebben, maar ik had daar verleden jaar de fut niet toe. Vond ik het zelf leuk?
We gingen ook terug naar het cactusfestival (blogpost iemand, neen dus). Het kneistival, hetwelk we normaal elk jaar wel een paar keer bezoeken, deden we niet. Hoe graag ik ook the sore losers, Gorki e.a. had gezien, ik kreeg mij niet in gang om naar daar te gaan.
Rock Werchter, ppfffff, tussen een massa volk gaan staan zeker. Nochtans ga ik sinds 1986 bijna onafgebroken naar wat eerst Rock Torhout was en later evolueerde naar een 4daags gebeuren te Werchter. (De zoektocht Rock Werchter levert een pak resultaten op, op dit blog). Ook dit jaar geen RW voor mij, geen kaarten besteld.. Je weet wel waarom.
Muziek dus, mijn houvast, deed mij weinig. Elk liedje klonk toch hetzelfde. Gamen, pffff. De tuin onderhouden, iets wat ik normaal graag tot heel graag doe, verwaarloos ik grotendeels. Leuke dingen doen met de kinderen; moeilijk, maar het moest. Van lopen kwam er al helemaal niets meer terecht.
Af en toe gingen we iets drinken bij en met vrienden in ‘de Kruger pub‘. Een pub die uitgebaat wordt door vrienden van ons en waar dus ook regelmatig een aantal andere vrienden aanwezig zijn. Maar het kwam dan wel vaker voor dat ik onder het mom van ‘ik moet dringend naar een klant want ben daar wat vergeten’, de zaak verliet. Ik voelde mij immers klein worden. Zakte als het ware ineen. Ik keek op tegen een heel grote boze wereld. En mijn vrienden leken een leuk leven te hebben.
Omdat het moest, werkte ik toch een beetje.
Er waren nieuwe elektronische identiteitskaarten op de markt gebracht sinds April 2014 zodat de software voor het uitlezen van de dringend aangepast te worden. Ik vroeg het aan een externe firma om de software te schrijven, zelf zag ik het niet zitten. De integratie in mijn softwarepakket zou ik natuurlijk wel voor mij zelf moeten nemen. Het werd een ganse klus. In oktober en november kon ik eindelijk de nieuwe software bij de klanten gaan installeren. ‘Eindelijk’ want een aantal klanten begonnen het uiteraard op hun heupen te krijgen en ik kreeg een aantal ‘roep’telefoontjes. Daar zakte ik natuurlijk niet minder door weg.. Mijn eigen schuld natuurlijk, maar ja..
Ondertussen werd de vriendin, wegens het zwanger zijn, steeds maar ronder. Ik beleefde haar (onze) zwangerschap niet echt. Hoe hard ik ook mijn best deed en hoe blij ik ook voor haar wou zijn, ik liet het grotendeels passeren. De vriendin kocht kledij, speeltjes,.. was druk in de weer met de organisatie van het huishouden, het opzoeken van adressen voor op de geboortekaartjes edm. (Heb ik geblogd over het feit dat de vriendin zwanger was? Ik dacht het niet, normaal zou ik dat toch gedaan hebben zeker..)
We moesten natuurlijk ook geboortekaartjes en geboortesuiker gaan kiezen. We deden dat samen met de kinderen. (Ook niet over geblogd zeker?)
Eind September werd ik getrakteerd op een reisje naar Turkije. De vriendin merkte dat er toch iets niet helemaal juist was in mijn hoofd en een reisje naar Turkije zou mij er mogelijks terug doorhelpen. Hoera, 6 dagen aan een zwembad gaan liggen.. Ik nam een dik boek mee in de hoop daar de tijd mee te doden. Het boek Ik ben pelgrim telt zo een 704 pagina’s. Doch het zou tot Mei 2015 duren eer het boek uitgelezen was. In Turkije ging ik vaak alleen wandelen, zomaar langs het strand of gewoon langs allerhande wegeltjes de stad in. (Heb ik over dit reisje geblogd? Normaal zou ik dat gedaan hebben toch?)
Terug komen in België, het regende, hey what did you expect? Was ik nu beter? Neen. Maar ik moest mijn klanten gaan bedienen. Zo was ik in oktober veel alleen op de baan om de klanten van de nieuwe software te voorzien. Maar die bevatte nog een kinderfout, alweer redenen voor de klant om mij de huid vol te schelden. ‘Dat kan toch niet zeker!!’ Euh, *krimpt ineen* dat kan wel, dat is ergens ook wel logisch. Niet alles is onmiddellijk bugfree. Software aanpassen, terug alleen de baan op. ‘Maar daar betaal ik niet voor hoor, voor die patch!’
Ik bleef voetbaltrainer bij de U10 van FCE Meetjesland.. . (zo dat is ook gezegd).
Is alles goed vragen de mensen wel eens uit beleefdheid. Pf, het meeste.
November, de software van de firma Christiaens kan een grote update gebruiken. De software is immers meer dan 10 jaar in gebruik en de database wordt een beetje te log. Ondertussen is er zoveel veranderd in de IT wereld dat ik zou bekijken om een migratie van Access naar SQL server te doen. Een heuse inspanning die mij op dat moment te zwaar lijkt te zijn. Ik hou het bij optimalisatie van een groot deel van de oude code. Ik ben hier toch een tijdje mee zoet. En om mezelf te verplichten om te gaan werken, installeer ik mij bij de klant zelf met computer en al. Ik moet dan wel het huis uit om te gaan werken. Doch.. af en toe gebeurt het dat ik mij ergens op een parking parkeer, de zetel naar beneden doe en probeer een aantal uur te slapen. De auto draaiende, want het was koud buiten. Of ik ging gewoon wat, vaal al wenend, doelloos rondrijden, om af en toe eens aan de kant van de weg te stoppen want er had iemand wordfeud gespeeld en ik wilde dan ook zo snel mogelijk mijn woord leggen.
En zo passeerde kerstmis en nieuwjaar ook al weer. Goed voornemen maken, terug een tof project zoeken opdat ik mij daar op zou kunnen concentreren. Dan toch beetje bij beetje terug een beter gevoel krijgen. De geboorte van onze zoon kwam er aan. Eind januari, de dertigste om precies te zijn, wordt Ebbe geboren. (Heb ik daarover geblogd? Normaal zou ik dat wel doen toch?) Of toch, op 2 februari presteer ik het om snel een eerste blog voor onze jongen in elkaar te steken. Gewoon omdat het moest denk ik.
Maar gaf dit mij opeens terug een vonkje? Ik begon immers ijverig op zoek te gaan naar een nieuwe uitdaging als developer. Naast Ebbe zijn er immers nog 2 kleine schatjes en één grote schat die ik een leuk leven wil geven. En met deze ingesteldheid zal ik er nooit geraken.
Ondertussen werd ook de spaarboek steeds kleiner en kleiner en bleven de rekeningen, die bij een zelfstandige nogal snel op elkaar volgen, binnen komen. Ik geraakte niet overal meer doorheen..
Ooit had ik Brussel afgezworen maar aangezien de meeste opdrachten daar te vinden zijn besloot ik om nu ook terug daar te willen gaan werken. Immers met de trein naar Brussel is best wel doenbaar.
En zo vond ik iets. Per 9 maart kon ik beginnen aan een totaal nieuw project voor onze Vlaamse Overheid. Ik kwam er terecht in een toffe omgeving. Een heel lange opdracht zou het jammer genoeg niet worden (gestart met 20 dagen om te evolueren naar 43 dagen, zijnde 344 uur te presteren tussen 09-03 en 30-06-15). Dus op dit moment zijn we aan de laatste uren bezig. (Hier heb ik dus ook nog niet over geblogd, maar een aantal van jullie zullen mij wel zien inchecken hebben in het Phoenixgebouw op facebook of twitter).
Sinds geruime tijd boeit het meeste mij terug. Muziek, lezen, gamen, sporten, in de tuin werken,.. Zo hebben dochter Elle en ik het ingevallen kot, achteraan in de tuin, volledig opgekuist en hersteld. En ik heb er deugd van om de tuin er terug netjes te zien bijliggen. Echter, er zijn weinig tot geen bloemetjes en of plantjes aangeplant. Over 14 dagen hebben we wel een aantal bloembakken opgevuld. En verleden weekend heb ik dan toch nog wat bloembollen geplant, in de hoop dat ze dan toch nog zouden uitkomen.
Ik ben dus ook terug begonnen met lopen, het was precies van Juni 2014, het moment dat ik even boven water kwam, geleden, één loopje van 3KM in Februari 2015 niet meegerekend. Nu liep ik 2 dagen na elkaar 6km en ben ik vastberaden deze running streak vol te houden. Ik heb er echt wel zin in.
Maar kijk, ik voel mij meestal goed, af en toe wel eens last van mood swings maar het valt best mee. En af en toe is er natuurlijk eens een tegenslag, maar dat is uiteraard bij elkeen zo. Heb ik er over geblogd dat ik geflitst ben en zodoende 105 euro diende te betalen? Over die 110 euro om te telefoneren met mijn zwangere vriendin toen ik aan het rijden was, daar bestaat zowaar wel een post van.
Ik kijk met opgegeven hoofd naar de toekomst, hoewel ik nu nog niet onmiddellijk zicht heb om tijdens de verlofperiode op een nieuw project te kunnen starten.. (Iemand een Visual Basic for applications expert nodig?) Ik heb er HEEL veel zin in! Ik geraak zelfs makkelijk uit bed! /
Aan de mensen om mij heen: als ik gedurende een paar dagen ‘s morgens geen zin heb in koffie en ik eet al helemaal geen chocolade dan kan het zijn dat de hond het terug overnam. Maar ik denk niet dat dit nu nog zal gebeuren. Ik laat het niet meer toe.
Ik sta waar ik nu sta zonder medicatie te nemen of er met iemand over te praten. Daarom ben ik hervallen denk ik. En daarom heeft het ook zolang geduurd. Denk ik. Ik kan aan de mensen die deze blogpost tot hier lazen en die zich ook minder voelen toch de raad geven om wel met iemand te gaan praten. Ik kon dat gelijk niet aan, zelfs niet met de vriendin of met de mama. Want als het dan eens duidelijk was dat ik een dipje had, want je kan het niet altijd even goed maskeren, dan werd dat er toch ingewreven. Oei, je voelt je weeral niet goed precies, het mag wel eens veranderen hoor.
En probeer alcohol te mijden, je wordt er nog depressiever en emotioneler door en gaat op den duur denken dat dit misschien wel de enige uitweg is.
Sietoebie 