Einde tournée minérale

[Goed zot]
Oef, eindelijk zijn we aan het einde van de kwelling. Een maand, nu ja, 4 weken ofte 28 dagen, zonder alcohol. Tournée minérale werd die maand gedoopt. En ik deed daar aan mee. Goed zot toch.
Je moet het maar doen. En vooral kunnen volhouden. Vanaf morgen kan ik terug een gewone pint bestellen op café; Ik zal dan ook niet meer bekeken worden als ware ik een alien die op café een jupiler 0,0% bestelde. En thuis, na alweer een zware werkdag ,zal ik bij het bereiden van het avondmaal alweer, zonder enige wroeging kunnen genieten van een Duvel. Om dan ‘s avonds in de zetel terug één tot twee Duvels te kunnen drinken. En dan, in bed om gemakkelijk in slaap te  vallen en ‘s morgens moeite te hebben om op te staan. Leuk! Eindelijk!

[Of toch niet zot]
Neen, alle stokheid op een gekje. Het was eerder een walk in the park, ofte as easy as pie zoals den Engelsman wel eens pleegt te zeggen. En ik voel mij nu na die maand veel beter, frisser en beter bij de pinken dan al die maanden/jaren voorheen.

Toegegeven, de eerste dagen viel ik moeilijker in slaap.  Maar dat veranderde al snel. Motivatie om geen alcohol te drinken had ik niet echt nodig, ik zag en voelde vooral mezelf in een positievere houding evolueren. Ik kon nu gerust ‘s morgensvroeg terug in de spiegel kijken en mezelf dan terug graag zien. Dat was eerlijk waar toch al een tijdje geleden; Na een paar dagen kreeg ik al eens te horen ‘Maar, je ziet er toch wel een pak beter uit’. Tsja het doet inderdaad wat met een mens. Ook de kinderen vonden het super. Papa had weer veel meer interesse in alles en vooral veel meer energie. Wees dat maar zeker, die energie werkt verslavend. Ik wou en zou onze ganse woning opnieuw inrichten. Gelukkig kwam ik daar net niet volledig toe 🙂 Mede dankzij een soms weerbarstige druk van de vriendin..

[De eerste dagen]

De eerste dagen durfde ik wel eens om een complimentje vragen. Gewoon eens horen hoe mijn nabije omgeving er over dacht dat ik het dan toch maar deed en vooral standhield. ‘We zijn trots op jou, goed bezig, …’ Ook al had ik dat niet nodig, het deed deugd. Ik wist van mezelf dat ik dit vrij makkelijk zou kunnen. Ik die ooit verslaafd was aan de sigaret en daar van de één op andere dag kon mee stoppen zou toch geen probleem mogen hebben om te stoppen met het drinken van alcohol. Een sigaret had ik nodig om te kunnen functioneren, alcohol had ik helemaal niet nodig. Alhoewel…het voelde heel soms wel eens zo. Zeker als de vriendin dan wist te vertellen ‘het lijkt soms alsof je niet zonder kan’. Want zeker op zondagen ging ik wel eens door. Eentje drinken dat kon geen kwaad maar van zodra er meerdere consumpties aan te pas kwamen dan was het soms moeilijk om zomaar te stoppen. Dat de vriendin – en bij toevoeging de kinderen- dat toen soms zeiden, moet, als ik het nu bekijk, mijn echte motivatie geweest zijn.

[Wake up call]
Wake up call tijdens werkdagen voor 01/02/2017:
– 06.30; minstens één keer snoozen (06.39), soms snoozen tot 06.57. In beide gevallen nogal gehaast aan de dag moeten beginnen. Geen ontbijt want totaal geen zin in. Soms al eens iets vergeten meenemen naar het werk. ‘s Middags ook al eens vergeten eten.
Week 1 van Tournée minérale: wekker om 06:25 misschien 1 keer snoozen tot 06:34; vrij vlot uit bed, naar het einde van de week 1/2 boterham als ontbijt.
Week 2: wekker om 06.20, telkenmale uit bed – naar beneden om de nespresso aan te zetten, de poes eten te geven, vers brood & krant halen – naar boven, tijd genoeg om te wassen, ontbijt! 1 dubbele boterham. Krantenkoppen lezen. Wordfeud, timehop, facebook bekijken.
Week 3: wekker om 06.15, zelfde scenario als week 2, iets meer tijd. Dubbele boterham + één enkele
Week 4: wekker om 06.10, zelfde scenario als vorige weken, nog iets meer tijd. Op het werk nog een boterham.

[Gewichtstoename]
Terwijl men bij Tournée minérale predikt dat je gewicht zou verliezen, vreesde ik hier het meest voor. Temeer ik nu ontbeet, middageten tot mij nam, allerhande dingen sneukelde (vooral veel fruit maar ook chocolade, suikerwafels,…)
Ik maakte er een klein grafiekje van. Elke dag hield ik mijn startgewicht voor de dag bij. Droog aan den draad gewogen. Met dat gewicht zou ik het dus moeten doen, die dag.

[Minpuntje]
Ik drink veel. Nu nog meer dan ervoor. Ik kan mij een moment zonder de nabijheid van drank nauwelijks voorstellen. Het begint al van ‘s morgens, al dan niet op het werk.
Dat zorgt ervoor dat ik vrij veel het toilet dien te bezoeken. Dat was vroeger niet echt anders.
Maar terwijl ik het vroeger, voor televisie, met een 2-tal Duvels -zijnde 66 cl- deed, drink ik nu zeker anderhalve tot 2 liter. En dus word ik daar ‘s nachts wel eens wakker van. En het zorgt er blijkbaar ook voor dat mijn huid sneller uitdroogt. En dat kriebelt soms. En ‘s nachts word ik daar dan ook al eens wakker van.. Gelukkig is er nivea en hoh, dat zal ook wel overgaan zeker.

[Conclusie]
Wees maar zeker dat ik morgen geen pint zal bestellen op café, laat staan iets met alcohol drinken terwijl ik het avondmaal klaarmaak of  als ik ‘s avonds in de zetel zit.  Neen, voor mij hoeft dit echt niet. Ik heb het helemaal niet moeilijk gehad, laat staan er behoefte aan gehad om te drinken. Of misschien afgelopen zaterdag een klein beetje; Toen gingen we met een stel vrienden gaan eten op restaurant om vervolgens nog eens af te zakken naar ‘t Kabèterke op de markt van Eeklo. Elkeen dronk voor/tijdens en na het eten één of meerdere gin tonics/rode of witte wijn/irish coffee,… Maar de Spa/plat water smaakte mij evenzeer. Je gaat evenwel niet mee in de steeds diepergaande gesprekken van de vrienden.
Natuurlijk verliep niet elke dag op een weg vol rozenblaadjes, maar daar waar eerder elke kleine tegenslag als een kleine mokerslag overkwam neem ik nu graag de handschoen op om dat slagje te pareren. En toegegeven op café werd dit niet echt weggelachen, althans na een week of twee niet meer. En dan nog was het steeds door diegene die het wel altijd beter menen te weten en reeds voorzien waren van de nodige graden.

Advertisement

Lexia

09/05/2003 Een kleine border collie wordt geboren. Broer Ives zal haar een paar weken later onder zijn hoede nemen. Ze krijgt de naam Lexia. Broer begint te bouwen en kan daardoor Lexia niet langer houden. In December 2005 verhuist ze dan ook naar ons Mama in Lovendegem.
Daar wordt ze door onze grote dierenvriend natuurlijk graag ontvangen. Ook Mario, levensgezel van de Mama die gezworen had dat er na het overlijden van Yoxa – de riezenschnauzer met stamboom – geen ander huisdier in huis meer zou komen, was er al snel verzot op.
Lexia beleefde topdagen aan hun zijde. En zeker aan de zijde van Moetie (zoals ons Ma door bijna alle familieleden aangesproken wordt); Dagelijks werd ze getrakteerd met een mooie wandeling. Ook al was het slecht weer of had het meters hoog gesneeuwd.
Maar Vrijdag werd Lexia onwel. Zaterdag, traditiegetrouw komt ons Ma dan over de middag bij ons eten, werden we op de hoogte gebracht dat het niet goed ging met Lexia.
Op Zondag voormiddag werden we op de hoogte gebracht dat Lexia er niet meer was. Na drie dikke zuchten op zaterdag om 19.30 legde ze er definitief het kopje bij neer.

R.I.P. Lexia dus, doe daar de groeten aan alle honden die je voorgingen en aan het bijzonder aan Yoxa, je zal die wel herkennen aan haar witte stukje haar in haar anders zwarte vacht.

Wasverzachter

Moh, wat lees ik hier nu op tinternet?

Eén ding denk ik nog te kunnen verduurzamen: die wasverzachter. In combinatie met de droogkast bleek die eigenlijk al overbodig: wasverzachter of niet, wasgoed komt er zacht uit. Dat ik daar nooit eerder bij stilstond. Wasverzachter zou bovendien een waasje op het oog van je droogkast leggen waardoor die de vochtigheid niet goed detecteert en te lang draait. Ook op het resultaat heeft wasverzachter soms een nadelige invloed, lees ik in De Grote Schoonmaakbijbel van Het Poetsbureau: “Handdoeken verliezen bijvoorbeeld 30% van hun absorptievermogen wanneer je wasverzachter aan het spoelwater toevoegt.”

Wordt dit weekend zeker en vast uitgetest.

 

Nieuwe douche

Wat keken we al een tijdje uit naar Woendag 22/02/2017. Gisteren dus. Want onze nieuwe douche zou toen geleverd worden. Een nieuwe douche waarop we een kleine zeven jaar gewacht hebben..
En zo geschiedde dat ook. Op dinsdagavond ging het ganse gezinnetje nog eens één per één in de oude, versleten douche. Kwestie van afscheid te nemen.
En woensdag, iets na 8 uur stond de douchevervangfirma aan ons deur. /
De mannen gingen al snel aan de slag en na een goed uur was de oude douche uitgebroken. Och wat had ik dat graag zelf gedaan, die halfafhangende deuren er totaal uit trekken.
Na het middagmaal begon de plaatsing van de nieuwe douche. Onze kleinste jongen lag ondertussen in het kamertje naast onze badkamer te slapen maar het kon hem niet deren dat de mannen aan het boren gingen.
En ineens begon het zowaar te regenen in de ruimte onder onze badkamer. Die ruimte, de voute  zoals ze ook wel eens genoemd wordt, doet bij ons dienst als naaikamer voor de vriendin;bureeltje voor mij. Er was een koppeling niet goed aangesloten bij het plaatsen van de douche.  In allerijl verplaatste ik de duurdere stukken en gooide handdoeken op boeken, cd’s, dvd’s edm.

Na goed twee uur was het gedrup gestopt en was de schade gelukkig beperkt. Enkel een paar boeken dienden gedroogd te worden, de rest kon vrij makkelijk en snel uitgedroogd worden. Een drietal gevulde wasmachines met handdoeken later, was het ganse euvel achter de rug.
En vanavond springen we natuurlijk één voor één in onze nieuwe douche.

Wil jij mijn vriendje zijn

Vriendschapsverzoeken op facebook zijn nog altijd van deze tijd.
Regelmatig krijg ik verzoeken van personen die ik helemaal niet ken. Meestal gaat het dan om vrouwelijk schoon en de bijhorende foto’s liegen er dan ook niet om dat ze naar iets op zoek zijn.

Zo kreeg ik vandaag een verzoekje van een zekere Abbie Godfrey.

Maar wat mij het meest verbaast (nu ja, verbaast…) is dat Abbie al vriendjes heeft die ik ook te vriend heb.  Uit privacy redenen ga ik deze gemeenschappelijke vrienden niet oplijsten. Waarom iemand als vriend toevoegen die je imho helemaal niet kent? Het is één van de dingen die ik er keihard probeer in te krijgen bij mijn kinderen, maar de grote kinderen doen het dan weer wel. En zeg niet dat het is omdat je ze wel kent. Heren.

 

Een oninteressant weetje over mij

Moh, gij nieuwsgierigaard 🙂
Soit, nu je hier bent geef ik graag eens een oninteressant weetje over mezelf prijs.

[Trappen tellen] #weetje1
Om het even welke trap ik op of neer ga, ik zal steeds het aantal treden tellen. Op het werk neem ik in plaats van de lift meestal de trap naar het verdiep waar ik dien te zijn. Meestal varieert dat tussen het gelijkvloers, het eerste en het vierde verdiep. Maar het kan al eens zijn dat ik bij wijze van ontspanning eens tot het tiende, elfde of twaalfde stap.

Telkenmale valt het mij dan op dat ik in mezelf het aantal trappen tel. Soms neem ik ze per twee en soms trap per trap. Maar steeds zal ik ze tellen. Het gebeurde zelfs al dat, als ik het al eens vergeten was, ik gewoon op mijn trappen terug kwam en opnieuw begon..
Maar ook gelijk welke andere trappen zal ik tellen; thuis, in of buiten het station, in een winkel – bij een roltrap blijf ik meestal bij één hangen 🙂

Begin van de dag

Bij mij is het meestal dat het eerste uur van de nieuwe dag, die dag maakt of kraakt.
Neem nu vandaag, na een druk weekend, liep de wekker deze morgen om 06.15 af. Tijd om op te staan dus. En dat lukt mij, zoals eerder al meermaals gemeld wonderwel.
Behoorlijk fris stap ik het bed uit en ga de trap af om te koffiemachine in gang te trappen. Ik geef de naar eten smachtende poes eten, doe de radio aan en kijk enigszins verbaasd naar de klok want er weerklinkt nieuws op Studio Brussel. Ha! Het is nog maar goed 06.00 uur. Ik moet het uur van de wekker verkeerd ingesteld hebben bij het vernieuwen van onze slaapkamer dit weekend. Of misschien heeft onze kleinste sloeber weer eens met de knoppekes gespeeld?
Een zee van tijd dus om mij te gaan wassen. Een kwartiertje later ben ik beneden, mijn humeur is best wel goed.
Maar dan begint het. Zoals altijd ga ik vers brood halen. We hebben het geluk dat rechtover ons huis een Total is die brood edm verkoopt. Minder geluk is het feit dat er zo een zeven personen voor mij staan en dat de persoon achter de kassa duidelijk een ochtendhumeur heeft. Ofwel gewoon onhandig is. Het duurt een goede tien minuten eer ik met mijn vers bruin brood terug thuis ben. Onze oprit opgaande controleer ik of de krant in de brievenbus zit. Hm, verdorie geen krant, nochtans is die hier altijd voor 06.15 en het is nu toch al iets over half zeven. Dan maar zonder krant ontbijten. Boterhammen voor op het werk klaarmaken, briefje voor de huisgenoten schrijven en met de auto op naar het station in Aalter. Ik kijk nogmaals in de brievenbus of de krant er nu toch al zou zijn.. Ja hoor, een zucht van opluchting vloeit uit mijn longen. En route.
Vooraleer ik op de Grote Baan kom dient er voorgesorteerd te worden. Sta je links dan zal je de baan oversteken om richting Eeklo centrum te rijden, aan de rechterkant sorteer je voor om richting Maldegem te rijden ‘DUH’. Mijn voorligger sorteerde evenwel rechts voor en stak dan toch zijn linker richtingsaanwijzer aan. U weet waarschijnlijk ook wel dat een straat oversteken een stuk langer kan duren dan gewoon mee te moeten volgen naar de rechterkant.
Op de weg naar het station van Aalter staan er welgeteld 9 verkeerslichten. 8 van die dingen gingen net over tot oranje toen ik er zo een 200 a 300 meter vandaan was. Oproep aan het AWV om een groene stroom in te voeren op de drukke Aalterbaan. Gelukkig heb ik altijd een redelijke marge om tijdig aan het station te geraken, maar je zou op den duur voor minder zenuwen krijgen. 07.17 (5 minuten later dan anders) Aan een plaats op de parking zelf hoef ik, zeker op maandag, niet meer te denken. Dus rijd ik een 300 meter verder om mij daar ergens op een stuk grasveld te parkeren. In snelstaptempo naar het perron waar de trein, op tijd, aangekondigd wordt.
Op twitter post ik dat het eerste uur van de dag, je dag maakt of kraakt. Ik check via swarm in te Aalter en kan de krant beginnen lezen. Ik check 17 minuten te laat in op het werk. De trein had weer last van enig oponthoud. Mogelijks heeft het treinongeval in Leuven van dit weekend er iets mee te maken, niemand die het weet aangezien het personeel bij (korte) vertragingen hier nooit over communiceert.
Half negen, ik neem plaats aan mijn bureau. Koffie halen en we zijn vertrokken voor deze eerste werkdag van de nieuwe week. Blijkt de streaming van de radio niet meer te werken. Echo, geen presentator te horen; kortweg niet aan te horen. Gelukkig is er de iPhone die via de wifi van het werk de radio wel goed uitzendt. Bizar. Maar mede dankzij de Tournée Minérale voel ik mij nu toch best wel goed. De negatieve gedachtenkronkels moesten al snel het onderspit delven voor mijn positieve instelling. Let’s tackle this monday with a smile.

Achteruitrijden met de auto

Om te slagen voor het nieuwe rijexamen is één van de proeven 10 meter recht achteruitrijden.
Ik zou in ieder geval een onvoldoende halen 😦
Er is mij in 1989 namelijk aangeleerd om achteruit te kijken bij het achteruitrijden. Dus hoofd draaien en door zijruit/achteruit kijken.
Echter bij het nieuwe rijexamen dien je de drie spiegels te gebruiken om achteruit te rijden. Ik kan dat dus helemaal niet 😦
Al geruime tijd probeer ik dit toe te passen op onze oprit, dat is dan maximum 5 meter, maar ik betrap er mij op dat ik toch steeds mijn hoofd naar achter draai.

Nochtans zou ik het graag kunnen want ook bij het parkeren lijkt mij dat handiger.
En laat mij vooral niet met een remorque achteruit rijden, dan is het pas helemaal om zeep.

Bekijk hier hoe al de proeven (niet) moeten.

Ik denk dat ik de kinderen, eens ze rijrijp zijn, beter naar een rijschool zal sturen dan dat ik ze leer rijden. Ook al heb ik mijn rijbewijs nu al 26 jaar en heb ik zowat 750.000 km in de benen. Laat mij het zelfs anders stellen, iedereen die met de auto leert rijden zou dat moeten aangeleerd worden door iemand die dat als professioneel doet. Je krijgt op school toch ook les van een leraar die daarvoor studeerde.

Dagen zonder alcohol

Onderweg naar Maarschalk 🙂 As easy as pie.

 

Molloot

[Enkel voor lezers die naar de Mol kijken]

Hoewel ik de Mol een uiterst onderhoudend programma vind, ben ik helemaal geen molloot(*). Zo zal ik nooit een uitzending opnieuw bekijken om opzoek te gaan naar aanwijzingen, laat staan dat hiervoor fora of andere websites bezoek.

Maar toch wagen we ons thuis, zij het dan in onze eigen kleine leefomgeving, aan een wekelijks gokje.

Sedert vorige week verdenkt de vriendin Bertrand en dat is niet veranderd na de uitzending van Maandag. Over het waarom ze Bertrand verdenkt is ze echter niet duidelijk.

Ikzelf hou het voorlopig nog op 2 mogelijke mollen.

De eerste aflevering was nog maar goed 10 minuten bezig en ik had reeds een verdachte.
En die verdachte is Eline. Ze drukte als zesde af in de auto en was zodoende net te laat om bij de eerste vijf te zijn die het vliegtuig opmocht.
Dat ze pas als zesde afdrukte ging gepaard met een hoop gevloek. Maar volgens mij werd ze ingefluisterd dat er reeds 5 gedrukt hadden en dat ze nu snel als zesde moest drukken met het nodige gevloek erbij.
Ook gisteren vond ik ze verdacht. Het drietal waarin ze vertoefde had al eens ‘The swallow of London’ gelezen als zijnde de naam van het schip waar ze naar op zoek waren, doch Eline ging voor ‘Ondon’. Bij een derde poging had ze het wel juist. Nog een goede minuut hadden ze tijd om tot bij de bus te geraken en zo de centen binnen te rijven. Doch Eline, politieinspecteur, sloeg eerst naar links af in plaats van naar rechts. Bovendien vond ik haar bij de zangproef ook wel verdacht. Ze nam evenwel het laagste bedrag (500 euro) voor haar rekening, daarmee druk leggende op Annelies die de 1000 euro voor haar rekening nam. ‘Ik zal wel de 500 euro nemen, maar als jij mislukt voor de 1000… .’

Een tweede verdachte is voor mij Davey. Dat gevoel kreeg ik bij de eerste eliminatieronde, toen hij zijn hand opstak maar Gilles toch een ander persoon uit de deelnemers koos; Ook was maakte hij zich maandag jl verdacht door niet te zien dat het slot dat aan de deur van de ruimte waarin norse Robin zat, gewoon open was. Robin ontdekte dit zelf wanneer hij eindelijk uit zijn kooi durfde te stappen.

En jullie, zijn jullie een molloot of gaan jullie ook af op het buikgevoel? En wie hebben jullie nu als verdachte numéro uno?
– Volgende week meer gemol.

(*)Een molloot is iemand die niet alleen Wie Is De Mol? kijkt, maar er die tien weken ook echt actief mee bezig is, van ‘s ochtendsvroeg tot ‘s avondslaat alle mollotenfora in de gaten houdt