Ticketmap

Dat het dit jaar 30 jaar geleden is dat ik voor het eerst naar Rock Torhout ging deed mij eens in mijn mapje met tickets snuisteren.
Meestal hou ik de tickets bij van optredens en festivals die ik bijwoonde. Jammer dat het de laatste jaren meestal e-tickets zijn want ik vond de oude tickets wel veel leuker.

Hoewel mijn eerste Rock Torhout in 1987 was dateert het eerste ticket dat ik terugvond van 1988.

Voor het dagticket van 1988 betaalde je toen 850 Bef in voorverkoop. Dat is 21 euro. Een omrekening van die 21 euro in 1988 naar de huidige waarde kon ik niet doen. Er kan op diverse indexaanpassing bereken sites maar terug gegaan worden tot Januari 1990. Vanaf dan zou die 21 euro toen, nu 36,44 euro zijn.  Om terug te gaan naar 1987 kan ik hier ongeveer 1.10 euro bijtellen. = (36,44-21)/27 jaar = 0,55 * 2=1.10

Ticket rock Torhout 1988//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

Dat maakt dus 37,55 euro voor een dagticket. Doen we dit maal 4 dan komen we aan 150 euro. De prijs die ik vandaag voor mijn 4daags ticket betaalde is: 236 euro. Van drankprijzen heb ik echter geen vergelijkingsmogelijkheden. Ik heb evenwel nog drankbonnen uit een behoorlijk ver verleden maar daar staat geen prijs op.

1994: 1250 Bef; €31 (nu 47.9 euro)
Rock Torhout 94//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

1995: 1250 Bef; €31 (nu 47 euro)
Rock Torhout 95//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

1999 (2dagen) 2500 Bef; €62 (nu 89 euro)
Rock Werchter 99//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

2003 (4 dagen) €108 (nu 143 euro)
Rock Werchter 03//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

2004 €112 (nu 146 euro)
Rock Werchter 04//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

2005 €120 (nu 153 euro)
Rock Werchter 05//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

2006 €132 (nu 164 euro)
Rock Werchter 06//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

2007 €160 (nu 195,5 euro)

Rock Werchter 07//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

2008 €165 (nu 195 euro)
Rock Werchter 08//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

2009 €169 (nu 195 euro)
Rock Werchter 09//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

2010 €188 (nu 215,5 euro)
Rock Werchter 10//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

2011 €195 (nu 216,6 euro)
Rock Werchter 11//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

2012 €195
Rock Werchter 12//embedr.flickr.com/assets/client-code.js (nu 209 euro)

Vandaag: €236.

Advertisement

Zonder zorgen naar Coldplay in het Koning Boudewijnstadion

Zo kopte de mail die ik zaterdag 17-06 mocht ontvangen naar aanleiding van het concert van Coldplay dat we op 22-06-17 in het Koning Boudewijnstadion zouden bijwonen.
In die mail staat er dat het ten stelligste afgeraden wordt om met eigen vervoer naar en dat men beter met het openbaar vervoer reist.
Wij zien dat zeker zitten, ik neem aan dat er grote verkeershinder zal zijn op de Brusselse ring en dat een parkeerplaats vinden en dat vooral de parking verlaten om terug naar huis te rijden een werk van lange adem zal zijn.

We vertrekken dus op donderdag met de auto richting Aalter. Tickets voor het concert en voor de trein? Check. Het is minder warm dan de dag voordien maar dat belet ons niet om in zomerse kledij de avond in te stappen.

Net voor we Brussel Zuid binnen rijden stopt de trein. We staan daar een klein kwartier. De communicatie in de trein was top. Om de paar minuten werden we op de hoogte gehouden van de stavaza. Spoorlopers zo bleek.
Eens aangekomen werden we op een vriendelijke doch enigszins gedwongen manier richting loketten van de MIVB geleid. Daar hadden we al snel onze tickets voor de metro beet en konden we naar het Koning Boudewijnstadion rijden. Met uitzondering dat er wel een heel vreemde geur in de treinstellen ging was er geen enkel probleem. En inderdaad overal was er wel veel controle, door de politie in dit geval.

Het concert dan, goed tot zeer goed; Misschien leent een andere blogpost zich hiervoor. Voor vriendin Joyce was dit het beste dat ze al ooit gezien had. Dus zij tevreden, ik tevreden. Dit was een toffe avond.

Op naar huis dus. De trein zou om iets na twaalf vertrekken richting Aalter. Een vlugge rekensom leerde ons dat we dan tegen half twee ten laatste in bed zouden liggen en zo toch een goede 6 uur slaap zouden hebben.

We waren bij de eerste in Brussel zuid en kregen te zien dat de EXT treinen, de speciaal ingelegde treinen, die grotendeels door de concertorganisator betaald waren, een vertraging had van meer dan een half uur. Er was nu een trein richting Oostende met stop te Aalter om 00:39 en één om 00:42. De treinen stonden evenwel afwisselend ‘aan perron’ en ‘a quai’..

We hadden dus nog een uur de tijd. Maar Brussel zuid en omgeving was doods. Enkel een koek en een drankje uit een automaat was mogelijk. We stapten dus rond 00.10u, een goed half uur voor vertrekkenstijd naar perron 9 alwaar we opgewacht werden door 3 werknemers van de NMBS geflankeerd door een aantal politiemensen en een aantal personen van securail.

Ticket tonen om de terugreis aan te vatten doch we konden de stilstaande roltrap niet op. Toegang geweigerd door een blonde deerne. Nu ja deerne… Maar een mens maakte zichzelf niet natuurlijk dus ik zal niet snel overgaan tot enig verwijt in de richting van een ander persoon. Zeker niet als het op uiterlijk aankomt.

Sorry, dat stond niet in haar woordenboek. Wat er wel in stond was. Ge hebt een verkeerd ticket. Het is een van gisteren en ik wil één van vandaag.
Euh ja, dat is één van gisteren, maar het is vandaag al vandaag hé, dus een dag later dan gisteren… We zijn na middernacht..
Neen, dat ticket dat ge hebt dat was gisteren geldig. Vandaag gaat ge niet mee.
Ik was nog steeds niet mee en zei: Ik heb maar 2 tickets gehad, diende ik er dan 4 te hebben, voor elke reis één, Heen/terug ticket ofzo?
En toen zag ik het, haar vinger wees naar de datum en daar stond 21/06/17 op. Dit had dus 22/06 moeten zijn.
‘Oei, verdorie, ik heb dat online besteld, betaald en dan afgeprint en ben dus een dag verkeerd geweest.. Kunnen we mee – we zijn gisteren niet naar Coldplay geweest – ticket staat op naam – kijk hier de tickets van het concert: ook 22-06.. Ik ga dagelijks naar Brussel, zie hier mijn abonnement.. En ik heb toch ook maar betaald voor dat ticket ondanks dit abonnement.’ Dom van mij, ik weet het.
Neen! Ge gaat hier moeten blijven; Of 20 euro betalen voor een nieuw ticket. 20 Euro? Terug een H/T met inbegrip van de metro aan 4.20 euro per persoon? Ja.

De vriendin, wie ze kent weet het, wie ze niet kent: ‘Als da hier zo zit!’ En hop weg was ze. Gelukkig kan ik behoorlijk kalm blijven en probeerde enkele minuten nog eens bij een andere treinbegeleider. De madam stond naast hem dus ik sprak hem als volgt aan: ‘Meneer, ik weet dat ik verkeerd geweest ben bij het bestellen van mijn ticket en we mogen van jouw collega die naast jou staat niet mee. Maar kan jij misschien een beetje redelijk zijn en begrip hebben voor onze situatie?’. Meneer kijkt mij aan en zegt Nee, je moet een nieuw ticket kopen of neem de trein naar Oostende van 00.26 dat is nog een IC dus je kan je abonnement gebruiken. – Hij had het gesprek met madam dus gehoord want wist van mijn abonnement. Daarop repliceerde ik dat die niet in Aalter stopt. ‘Dan is dat pech en dien je een nieuw ticket te kopen’. Ik blijf kalm en steek mijn betaalkaart in zijn automaat.
Uiteindelijk stapten we op de trein, die dan ook – zonder communicatie hieromtrent – nog eens 15 minuten later vertrok bovenop de vertraging van een half uur die er reeds was. Thuis om 02.15. *slaapwel* Zaterdag kunnen we uitslapen, tot 8 uur! 🙂

We waren zonder zorgen naar Coldplay geraakt, maar er stond inderdaad niet bij dat we ook zonder zorgen terug zouden geraken. Volgende keer lees ik beter de kleine lettertjes.
Volgende keer ga ik dan toch maar met de auto. Ik vernam ondertussen van personen die met de auto gingen dat er geen vuiltje aan de lucht was om er te geraken en om terug thuis te geraken.

Groepsdwang

Toch een eigenaardig iets, die groepsdwang.

Neem nu de volgende situatie,  op het werk.  Ik mag daar deel uitmaken van een team van drie. We zitten samen met een ander team op de vierde verdieping. Regelmatig dien ik bij mijn opdrachtgevers van de business op de eerste verdieping te zijn. Bijna altijd doe ik die verplaatsing dan via de trap. Het is immers gezond en een beetje beweging doet best wel deugd. Ook als de dagtaak erop zit neem ik de trap naar beneden.

Enkel ‘s morgens, om iets voor acht durf ik wel eens de lift te nemen. Is dat door de rugzak die ik dan bij mij heb? Het kan zijn.

Maar zo af en toe gaan we eens een koffietje of iets fris drinken in de cafetaria. De collegae die nemen dan altijd de lift naar het gelijksvloers. Het gebeurde al eens dat ik dan mee stap in de lift. Gewoon omdat ik vond dat ik dan mee moest in die lift. Noem het dus een soort van groepsdwang, want zij zijn met twee en ik bleef dan alleen achter. ‘Ik zie jullie dan wel in de cafetaria’.

Het naar beneden gaan doe ik nu steevast met de trap maar het naar boven gaan is meestal in groepsverband. Waarschijnlijk om ons gesprek dat in de cafetaria gestart was verder te zetten..?

Ervaar jij dat ook, die groepsdwang?

Darya Safai

[Stof tot nadenken]

Tussen alle spuitwerken (afspuiten geven, oprit),  aanlegwerken (plaatsen van boordstenen, worteldoek en dolomiet)  en bereidingswerken (marineren van ribben, klaarmaken van verse gyros en fricandon) had ik dit weekend toch even de tijd gevonden om de krant te lezen. Zoals altijd doorblader ik de krant en lees ik de koppen. Daarna ga ik nog eens door Het Nieuwsblad en lees de artikelen en interviews die mijn interesse trokken tijdens het doorbladeren.

Zo was er een artikel over sexting maar het interview dat bleef hangen en er nu nog steeds hangt is dat met de Iraanse tandarts Darya Safai.

Belgisch-Iraanse vrouwenactiviste Darya Safai wil ons wakker schudden voor het te laat is: “Het islamisme is onze samenleving aan het aanvallen en dat gevaar wordt onderschat”

Met elke nieuwe aanslag – of het nu in Manchester, Londen of ­Teheran is – lijken we minder dooreengeschud. Steeds sneller gaan we weer over tot de orde van de dag. De Belgisch-Iraanse ­vrouwenactiviste Darya Safai (42), een markante stem in het islam­debat, wil ons wakker schudden. “Ongelooflijk dat sommigen nog ­altijd zeggen dat de aanslagen niets met de islam te maken hebben.” Het sharia-gevaar is volgens haar veel dichter dan we denken. En ­erger: we onderschatten het.

“Iran was vol kleur, was rijk. We hadden vrouwelijke ministers, vrouwen konden alles studeren. Nu is alles zwart, zelfs op de foto’s.” De woede is voelbaar bij Darya Safai, haar ogen spuwen vuur.

“Iran is een schoonheid, vernietigd door de islamisten en de shariawetten. Alles veranderde na de revolutie van ‘79, en dan vooral voor de vrouwen. Ik was zes jaar oud en moest plots met een lange broek, een lange donkere mantel en een hoofddoek naar school. Ik mocht niet luidop lachen, ik mocht geen kleuren dragen, ik mocht niet naar het stadion en ik ging naar de hel als ik mijn haar liet zien aan een man. Pure indoctrinatie.”

Safai, een tandarts, vluchtte zeventien jaar geleden naar België. En ook al mag ze Iran niet meer binnen, ze blijft strijden voor de vrouwenrechten in haar land. Telkens wanneer de Iraanse nationale voetbal- of volleybalploeg op verplaatsing speelt, koopt ze een stoeltje in het zicht van de camera en toont ze haar banner met “Let Iranian ­women enter their stadiums”.
Belgisch-Iraanse vrouwenactiviste Darya Safai wil ons wakker schudden voor het te laat is: “Het islamisme is onze samenleving aan het aanvallen en dat gevaar wordt onderschat”

Nu moet ze tot haar grote verbijstering ook in haar nieuwe thuisland voor vrouwenrechten strijden. “Sommigen zeggen dat de terroristische aanslagen niets met de islam te maken hebben. Dat ze niet weten waarom die mensen geradicaliseerd zijn. Dat is ongelooflijk. Het islamisme, de politieke islam gebaseerd op de sharia, is een verwerpelijke ideologie. Net zoals het nazisme en het stalinisme, en het is onze samenleving aan het aanvallen. Ik voel het gevaar. We moeten in actie schieten. Nú.”

“Jullie zouden gerust banger mogen zijn voor de opmars van het islamisme”, waarschuwde je al. Dat kwam stevig aan.

“Kijk naar Iran, dat is de spiegel van wat het islamisme met een land en met de mensen kan doen. Ik heb schrik omdat ik wéét wat er kan gebeuren. Daar wil ik de mensen voor waarschuwen.”

In Iran is de sharia ingevoerd, dat gaat hier natuurlijk nooit gebeuren.

“Zeg alstublieft niet te snel: wij zijn op onze hoede, bij ons zal het niet gebeuren. Ook in België worden vrouwen nu al onderdrukt. Maar natuurlijk hoor je ze niet. Waar zijn ze? Thuis tussen vier muren. Waarom? Omdat ze volgens hun ideologie beschermd moeten worden tegen de wellustige blikken van andere mannen. Ook bij ons mogen sommige meisjes niet gaan werken, zelfs niet mét een hoofddoek. En natuurlijk hoor je ze niet. Ze hebben geen stem. Soms spreken ze zelfs geen Nederlands en kunnen ze zich niet uitdrukken, laat staan op tv verschijnen. Ze durven zich niet te uiten, ze worden gecontroleerd. En de sociale druk van ­bepaalde gemeenschappen houdt dat in stand.”

De boodschap: pas op voor de mannen met lange baarden en djellaba?

“Niet elke moslim is een potentiële islamist. Diversiteit is mooi, ik kan zelf ook nog altijd serieus genieten van het Iraanse eten, de muziek en onze oudste en mooiste traditionele feesten. Maar als een cultuur of geloof vrouwen discrimineert of onderdrukt, dan is dat onaanvaardbaar. Dat vloekt met onze universele waarden.”

“Sommigen zien niet wat er aan het gebeuren is. Ze zijn er zelfs trots op dat Nike sporthoofddoeken lanceert. Ik weet niet of we wel beseffen hoe ver de grens al opgeschoven is.”

Hallo, aarde aan de Belgische feministen?

“Zo negatief moet je het ook niet zien. Maar het stoort mij dat sommige westerse feministen en progressieven het dragen van een boerkini verdedigen zonder de filosofie erachter te bekritiseren. Eén: het is niet wat die vrouwen willen, het is wat ze moeten van hun geloof. En twee: het is discriminerend. Je hebt toch ook geen respect voor een cultuur waar slavernij nog bestaat? Dat relativeren is zó verkeerd en zó verwerpelijk.”

“Vroeger vochten feministen tegen de dogma’s van de Kerk, maar wie vandaag hetzelfde wil doen ten opzichte van de islam wordt soms beschouwd als islamofoob en wordt het zwijgen opgelegd. Dan vraag ik mij af: waar is het fout gelopen?”

Een groot verschil: sommige vrouwen dragen de hoofddoek natuurlijk uit vrije wil.

(stellig) “Niemand wordt ­geboren met het idee dat je je hoofdhaar wil bedekken. Het wordt ingebouwd door de ­ideologie, dat is indoctrinatie. Het is geen keuze, het is een religieuze plicht.”

En toch: er zijn genoeg voorbeelden van vrouwen die er na jaren zonder hoofddoek bewust zélf voor kiezen er toch een te dragen.

(maakt zich kwaad) “Ik begrijp dat niet. Ze doen wat hun religie hen voorschrijft en wat God hen gevraagd heeft, maar ik vind het een heel gevaarlijke en jammerlijke zaak. Soms zien ze het als een daad van verzet, maar waarom moet iemand zich tegen zijn eigen landgenoten verzetten? Is dat een goed teken? Nee. Of ze zeggen dat ze identiteit zoeken. Heel jammer als je identiteit zoekt in een symbool van de ongelijkheid. Het is zelfs egoïstisch. Miljoenen vrouwen, ook Belgische landgenoten, hopen net dat je voor hen opkomt. Als je de hoofddoek banaliseert, laat je hen in de steek.”
Belgisch-Iraanse vrouwenactiviste Darya Safai wil ons wakker schudden voor het te laat is: “Het islamisme is onze samenleving aan het aanvallen en dat gevaar wordt onderschat”

Het zijn nochtans vaak de meest geëmancipeerde vrouwen mét een stevige mening.

“Natuurlijk zijn er ook geëmancipeerde vrouwen met een hoofddoek. Ze beweren dat ze gelijk zijn aan mannen, maar ze zijn wel vergeten dat ze dat kunnen zeggen dankzij de universele normen en waarden, zoals de gelijkheid van man en vrouw. Díe hebben ons zo ver gebracht. Niet de sharia of een godsdienst die niet in gelijkheid gelooft.”

Het schaadt ons toch niet als ­iemand per se een hoofddoek wil dragen. Leven en laten ­leven?

“Zeg nooit: who cares? Het is haar probleem, haar cultuur. Nee, die ideologie plant zich voort in onze samenleving. Als wij daaraan meehelpen, zijn we ook schuldig. De filosofie achter de hoofddoek maakt van vrouwen het tweederangsgeslacht. In mijn tandartspraktijk zie ik meer en meer heel jonge, kinderen – soms jonger dan 6 – die een hoofddoek dragen. Is dat ­keuzevrijheid? Wie komt er op voor die kinderen?”

Een algemeen hoofddoekenverbod dan maar?

“Nee, een algemeen verbod kan geen oplossing zijn, ook al vind ik dat je op school en in een publieke overheidsfunctie de neutraliteit moet behouden. We moeten ons maatschappelijk debat levend houden, en vooral aan onze kinderen op school duidelijk maken dat gelijkheid tussen mannen en vrouwen een van de belangrijkste waarden is van onze samenleving.”

Dat gebeurt nu niet?

“Ik heb veel islamleraren op onze scholen bezig gehoord. Het is gewoon onaanvaardbaar en gevaarlijk wat er aan de gang is. Ze leren letterlijk aan de kinderen dat een hoofddoek respectabel en wenselijk is. Dan denken de moslimjongeren meteen dat een vrouw zonder hoofddoek níet respectabel is.”

“In plaats van hen te laten indoctrineren door islamleraren en imams moeten we de kinderen van jongs af aan duidelijk maken: vrouwen moeten níets doen dat mannen niet moeten doen.”

Respect voor een hoofddoek betekent toch niet dat je andere vrouwen uitspuwt?

“Ik ga vaak in discussie op de scholen. In Antwerpen zei een jongen expliciet dat hij nooit zou trouwen met een vrouw zonder hoofddoek. Heel veel jongens klapten meteen in hun handen en gaven hem gelijk. ‘Een vrouw is het schoonste ding op aarde, dus moet ze een hoofddoek hebben, zodat andere mannen niet naar haar kijken’, zeiden ze. De lerares kwam toen zelf tussen: ‘Voor ons zijn mannen ook mooi, moeten zij zich dan ook bedekken?’ Dan vallen ze even stil.”

“Een andere lerares zei dat ze al sinds haar twaalfde verplicht een hoofddoek moest dragen. Twee jaar geleden had ze hem afgezet en zei haar vader meteen: ‘Je bent mijn dochter niet meer’. Ze had nog altijd tranen in haar ogen. Dat bedoel ik met sociale druk en ik zie het dagelijks gebeuren.”

Heb je zelf nog veel vrienden in de moslimgemeenschap?

“Veel, heel veel. Ik voel ook veel appreciatie en ik trek mij daaraan op. Wat ik zeg, komt ook uit de moslimgemeenschap. Niet elke moslim draagt een hoofddoek of drinkt geen alcohol. Er zijn veel moslims van wie niet eens geweten is dat ze moslim zijn. Ze voelen ook niet de behoefte om dat te zeggen. En ja, ik heb ook nog altijd vriendinnen met een hoofddoek. Een van hen zegt mij ook letterlijk dat haar man het anders niet kan accepteren. Maar ik blijf ook met hen in debat gaan.”

De politiek trekt intussen aan je mouw: Open VLD-voorzitter Gwendolyn Rutten is een grote fan en N-VA zette jou al in de bloemetjes.

“Ik ben blij dat zij die boodschap belangrijk vinden en ik hoop vooral dat ik nog heel veel andere politici kan aanspreken en dat het niet bij Open VLD en N-VA blijft. We zitten in een moeilijke periode in onze geschiedenis, maar ik geloof wel dat we er trots kunnen uitkomen. Als we tenminste durven te debatteren en kritisch te zijn. Dan komt het wel goed.”

 

Spa bruis

Spa - Wiki
In 1583 werd het water van Spa voor het eerst gebotteld en geëxporteerd. Het natuurlijke mineraalwater van Spa was toen al beroemd. Van over de hele wereld kwamen rijken naar het stadje Spa om de heilzame werking van het water zelf te ervaren. Niet alleen om te drinken, maar ook om in te baden.
Tsaar Peter de Grote, Victor Hugo en de Belgische koningin Marie-Henriette waren geregeld in Spa te gast. Een van onze waters werd zelfs lange tijd naar koningin Marie-Henriette vernoemd: Spa Marie Henriette (nu Spa Finesse). Maar ook Spa Reine verwijst naar haar, want “Reine” is Frans voor “koningin".

Spa bruis ofte spa-rood, dat wordt bij ons thuis aan de lopende liter gedronken. Daar waar het tijdens het eten vooral bij de gewone Spa bruis blijft verkies ik daarnaast ook wel eens een ander smaakje.
Vroeger deed ik wel eens een beetje siroop in de spa om daar dan een smaakje aan te geven maar ik weet niet hoeveel van die flessen siroop we ondertussen gehad hebben en dan ook weggegooid hebben want het smaakte toch maar zo zo.
Als afwisseling op de gewone spa bruis haalden we dan ook de literflessen uit de ‘Spa fruit collectie‘ in huis met onder meer Spa lemon cactus, spa citrus fruit, spa orange, spa lemon en de spa grenadine in huis.
Spa apple, spa forest fruit en het nieuwe spa duo strawberry-watermelon heb ik (of hebben we) nog niet gedronken.
Maar de laatste tijd ben ik vooral bijzonder opgetogen de ‘Spa touch of’ collectie te kunnen drinken. Temeer die te verkrijgen zijn in flesjes van 0.5 liter.

spa-touch-of//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

Reeds gedronken en zeer lekker bevonden:
– Spa touch of coconut (ja ik hou van de kokosnootsmaak in eten/drinken,… tevens waande ik mij meteen op één of ander strand in de Seychellen 🌞🎶)
Jammer genoeg heb ik deze enkel nog maar in de cafeteria van het werk kunnen vinden.

Reeds gedronken en lekker bevonden:
– Spa touch of Blackcurrent (zwarte bes)
– Spa touch of mint
– Spa touch of lemon

Reeds gedronken en en het zal bij die ene keer blijven:

Nog te proberen:

– Spa touch of grapefruit
– Spa touch of apple
– Spa touch of peach
– Spa touch of grapefruit

Welke is jouw favoriete spa touch ofke?

Spa op Twitter.

Die eaudyssée van Spa dat wil ik wel eens bezoeken.

graffiti appel

We konden ons vandaag te goed doen aan een appeltje op het werk. Grafitti_appel//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

We vroegen ons hier uiteraard af hoe die Engie electrabel erop kwam. Stickertjes alvorens de appel rijp is? Eén of andere CO3 behandeling?

Blijkbaar is er zoiets als gelaserd fruit.

Vanop de site voordewereldvanmorgen dit stukje:

Zo’n plakkerig stickertje dat je eerst van je appel moet peuteren. Wie kent het niet! Irritant he? En ook nog eens een bron van verspilling. Dankzij een Nederlandse uitvinding zijn die stickertjes (en de verpakkingsmaterialen) binnenkort verleden tijd!

Natuurlijk zijn er ook hier al terug voor- en tegenstanders. Voor mij lijkt dit OK, en voor jou?

Eeklo, in het oog van een storm?

Wij Eeklonaren lijken wel in het oog van een heuse storm terecht gekomen te zijn.  Reden hiervoor zijn de fusioneringsplannen van diverse gemeenten rond onze Stad. Ook binnen onze Stad zijn er wilde ideeën om te fusioneren doch geen enkele gemeente in onze geburen heeft oren naar een fusie met onze Stad.
Ook ik laat me wel eens minder positief uit over onze Stad. Nog niet zo heel lang geleden bijvoorbeeld, toen ik het had over het verkeer van en uit onze Stad. Dat moet de blogpost geweest zijn waar ik het langst bij nadacht over hoe ik het gewenste ging neertikken. Simpelweg omdat ik Eeklo niet in een negatief daglicht wilde stellen want al bij al woon ik er wel graag. Er zijn mogelijkheden genoeg om van Eeklo te kunnen genieten, helaas worden die mogelijkheden niet voldoende benut of pakt de Eeklonaar de mogelijkheden niet aan. Neen, de Eeklonaar blijft liever thuis in zijn zetel zitten of gaat het op een ander zoeken. Want op een ander daar is het altijd beter, toch?
Maar goed, ik wijk ver af van waar ik in feite wil over schrijven. En dat is dus dat Eeklo naar het schijnt in het oog van een storm zit.
En dat heeft dus allemaal te maken met de fusioneringsplannen van zowat alle gemeenten in het Meetjesland en daarrond.
Ik ben nogal apolitiek dus ga mij niet teveel aantrekken over politieke kwesties temeer ik meen dat politiek vooral over geld gaat. Postjespakkers. Punt en soit dan ook maar.
Het is niet mijn bedoeling om hier en nu zelf de negatieve en positieve punten van onze stad aan te kaarten, neen dit is eerder een weergeven van de gebeurtenissen die in het nabije verleden plaatsvonden. Tevens ging ik zelf ook eens van enqueteurke spelen.

[Eeklo, in het oog van een storm]

Er was eerst een soort van enquete door radio 2 op de wekelijkse Donderdagmarkt. De Donderdagmarkt – of all places.
(hier was een filmpje van doch het blijkt niet meer beschikbaar te zijn op de site) Synopsis van de enquete: het is gevaarlijk in Eeklo en er wonen vooral marginalen. Althans volgens de personen die van buiten de stad kwamen om de Donderdagmarkt te bezoeken.
Vervolgens kwam de melding van Maldegem dat ze nog liever met Damme zouden fusioneren dan met Eeklo. Maldegem en Eeklo het heeft politiek gewijs nooit geboterd. Nochtans stel ik mij hier de vraag hoeveel jongeren uit Maldegem in Eeklo school lopen en vice versa. Toen ik jong(er) was dan gingen wij graag naar Maldegem en kwam de Maldegemse jeugd graag naar Eeklo. We vonden elkaar wel ‘leuk’. Hoeveel Eeklo-Maldegemse koppeltjes zouden er niet zijn?

Even later kwam Eeklo als item in het nieuws op de Nationale zender.
Hierbij stelt de burgemeester van Zomergem dat hij wel met de burgemeester van eeklo aan tafel wil gaan zitten maar dat dit dan zou zijn om iets te eten. In landgoed den Oker neem ik aan.

Een artikel in De Morgen van 6 Juni door Tim F. Van der Mensbrugghe (1981) deed alvast veel stof opwaaien op facebook. Geert Faes, één van de Eeklonaars die bruisend van ambitie en inzet voor onze Stad is, kaartte daar het bewuste artikel aan.
Het artikel stond zowat de ganse dag bij de top 5 van meestgelezen artikels op de site van de Morgen.
De titel en proloog kunnen alvast tellen.

Eeklo, de eenzaamste stad van Vlaanderen

Reportage. Geen enkele gemeente wil fuseren met de hoofdstad van het Meetjesland
06-06-17, 00.00u

Wat is er mis met Eeklo? Terwijl alle buurgemeenten stomende vrijages beginnen, valt de enige stad van het Meetjesland uit de boot. Waarom wil niemand in zee met Eeklo? ‘Omdat dit een rotstad is’, zuchten de bewoners zelf.

Natuurlijk wou ik dat artikel dan ook wel volledig lezen. Hiertoe diende ik mij te registeren op de site zodat ik nu een maand gratis de anders betalende journalistieke schrijfsels zou kunnen lezen.
Synopsis van het artikel: de meeste Eeklonaars in dit artikel vinden Eeklo een marginale stad geworden.
Toegegegen, ik hoor het ook wel eens rond mij. En dat is al langer dan vandaag. Eeklo is voor marginalen, het is er gevaarlijk, er worden bloembakken gestolen, er is vandalisme, er zijn alleen maar pita bars en interimkantoren, … . Negatief nieuws gaat natuurlijk veel sneller en is gemakkelijker dan iets positiefs te brengen. Denk maar eens aan jezelf, het is makkelijker om iemand af te breken dan iets positief over iemand te zeggen. Toch?

Ik ging dus zelf eens op pad. Op de werkvloer en op twitter.
En dit is een synopsis van de antwoorden die ik kreeg op de vraag: ‘Als ik Eeklo zeg, aan wat denken jullie dan?’.

[Op de werkvloer]

  • Tsja, waar ligt dat?
  • Dat ligt daar aan de weg van Antwerpen naar de Kust toch?
  • De De Vlaemincks, die zijn toch van Eeklo?
  • En Foré was dat ook een renner uit Eeklo
  • Het leen, ja dat ken ik.
  • Iets met luchtballonnen kan dat?
  • ..

[Twitter]

//platform.twitter.com/widgets.js

//platform.twitter.com/widgets.js

//platform.twitter.com/widgets.js

//platform.twitter.com/widgets.js

//platform.twitter.com/widgets.js

//platform.twitter.com/widgets.js

//platform.twitter.com/widgets.js

//platform.twitter.com/widgets.js

//platform.twitter.com/widgets.js

Er wordt zelfs opgeroepen om van het marginale aspect een geuzenaam te maken.

En ingeweken Eeklonaar Jürgen zou Jürgen niet zijn als hij niet vlot meespringt op die kar.

//platform.twitter.com/widgets.js

… Elke Eeklonaar met een twitteraccount wordt vervolgens vernoemd 🙂

Of wat dacht je van deze:

//platform.twitter.com/widgets.js

Mag ik dus stormpje zeggen? Zo eentje die we nu zelf aan het maken zijn, in een glas water.
Of eerder nog, een klein windje. Zo eentje dat in het geniep – enfin ge weet wel hé.
‘t Waait wel over.

Wat ik mij afvraag

Tijdens de treinrit van deze morgen zag ik dit passeren op twitter.

Inderdaad, ik denk daar wel eens aan. Temeer omdat het wel eens gebeurt dat ik aan jou denk wanneer ik een liedje hoor, op een blogpost van weleer uitkom, ergens binnenstap, iets lees, iets hoor, iets zie gebeuren, iets doe, …

En zo stel ik mij ook regelmatig de vraag wanneer ik foto’s bekijk en er staan andere personen op dan de vrijwillig geportretteerden. Wat zouden die mensen nu doen, Wie zijn die in feite? Leven ze nog? En sta ik op foto’s die anderen genomen hebben? En denken die mensen dan ook wat zou die nu aan het doen zijn? Wie is dat in feite? Leeft die nog?

Ik heb dat zelfs op het moment dat ik een foto neem. Zo het idee van die persoon daar, die nu toevallig op mijn foto staat;  als ik later naar deze foto kijk dan zal ik mij afvragen wie je bent, wat je doet, … .

Ik open zowaar mijn bijna vergeten flickr account nog eens en pik er lukraak een foto uit.

Elle 28 meter

Deze foto is genomen in Planckendael op 15-04-2011.  De dochter, toen 7 jaar doet daar een sprintje om te kijken hoe snel ze loopt ten aanzien van een luipaard. Bij het bekijken van de foto stel ik mij dus de vraag wat die jonge gasten op de achtergrond nu doen evenals de personen rechts op de foto.

 

Heb jij dat ook?