Afgelopen weekend was er op één de film Black te zien. Je weet wel, de film van Bilall Fallah en Adil El Arbi over een Marokkaanse en Afrikaanse bende in Brussel. Romeo en Julia als het ware, maar dan dicht bij huis. Temeer ik in Brussel werk gaf de film een extra cachet. Heel herkenbaar de plaatsen die meermaals in beeld kwamen. De metro, in en rond het Noordstation. Het heeft wel iets dat je de plaatsen zo herkent.
Ik stel mij daar dan steevast de vraag bij van hoe dat toch in zijn werk is gegaan. Want dat zijn druk bezochte plaatsen en die moeten dan toch even afgesloten worden.
De film dan. Hard en gruwelijk volgens Joyce. Ik dacht eerder van verdorie, hier zit wel veel waarheid in. De manier van doen van die bendeleden tegenover de Politie en tegenover de Vlamingen. Van jongs af aan ingeprent krijgen dat wij, Vlamingen, maar een klootjesvolk zijn. Je hoeft niet te gaan werken want met stempelen verdien je meer en het is veel makkelijker. De film liet mij, net als het einde, perplex achter. Verdorie, dit gebeurt wel echt. En niet alleen in Brussel als we het binnen onze landsgrenzen willen houden.
Maar goed, het is toch maar film; We nemen dit wel met een flinke korrel zout.
Sietoebie 