Onze kleinste, nu net 2 jaar 10 maand kan wel eens boos zijn. Of gewoon tonen dat het hem niet aanstaat. En dan zegt hij veelal dat we iets niet mogen doen. ‘Nee, niet pwaten; neen niet lachen; neen niet kwiebelen, neen niet…’.
Toen ik hem onlangs al spelende wou sussen en hem zodoende op mijn arm had en zachtjes in zijn gezicht blaasde – daarbij ffffff geluidjes makend – zei hij “Neen, niet fuffen.”
Toen we verhuisden naar de woning waar ik nu nog altijd woon hadden we een aimabel man als buur. Hij was begin de zeventig maar nog steeds heel erg bezig. In zijn atelier ondermeer. Want onze buurman was ook een kunstenaar. Ik schrijf inderdaad in de verleden tijd, maar daarom niet met minder ontzag. Gaston, want zo was de man zijn naam was net weduwnaar geworden toen wij daarnaast kwamen wonen. We werden al snel in zijn woning uitgenodigd en kregen, naast een hapje en een drankje ook een soort van rondleiding. Want zijn huis was niet zomaar een huis, neen dat was het huis van een kunstenaar. Met een heus atelier waarin talloze van zijn kunstwerken stonden.
Gaston verliet ons evenwel, nu goed twee jaar geleden. En in de tussentijd tot nu kregen we nieuwe buren. Altijd spannend, maar ons rees ook de vraag over wat er precies met dat atelier zou gebeuren. Een zeer grote living van maken? Een extra supergrote badkamer, dressing en slaapkamer?
En zo leerden we het jonge koppel Pieter en Tine kennen. Vrij snel bleek dat ze toch wel een zeer leuk idee hadden voor het atelier waar Gaston zaliger zijn kunstwerken in voltooide.
Tine, die nog niet zo lang geleden mama is geworden, is een fotografe. Niet zomaar een fotografe, maar een fotografe van vers geborenen – new born zoals dat zo mooi heet.
En na een paar maanden van hard werken in de woning en in het atelier is het nu vrijdag het moment supreme voor dit jonge, toffe koppel. Dan zal het atelier door middel van een opendeuravond plechtig ingewijd worden. De studio krijgt ook de perfecte naam mee. Studio Gaston.
Wij, de buren, wensen hun dan ook heel veel succes toe met vele practhige fotoshoots van baby’s.
De website komt er al ras aan.
Ondertussen doe ik de verplaatsing van en naar het werk nu al een 4-tal maand met de auto.
En afgelopen vrijdag 20/10 was zo één van die dagen dat ik dacht ‘zou ik nu niet beter af zijn om de verplaatsing met de trein te doen’. Het was immers kweetniehoehard aan het regenen, die vrijdagmorgen omstreeks half zes.
En dan kom je na een uur en tien minuten rijden op het werk aan en kijk je nog eens op de website van de Nmbs hoe het nu precies zat met die trein.
Autogewijs:
Vertrek 05.30.
Aankomst tussen 06:35 en 06:45
Gratis parkeren (parkeerschijf niet vergeten) terug in auto rond 15u05 en om 16:10 in Eeklo. (thuis, jongste zoon afhalen of boodschap aan het doen)
Treingewijs:
Optie 1:
Ik zou een trein kunnen nemen in Eeklo om 05.11; Parkeren geen probleem op dit vroege uur.
Hiermee zou ik omstreeks 06.35 in de Noord aankomen. Op moment van opzoeken was er echter 12 minuten vertraging op dat traject. Dus aankomst om 06:47; Neem daar dan nog een 5-tal minuten stappen bij en ik ben iets voor zeven op kantoor.
Hiervoor zou ik dan om 04.50 thuis moeten vertrekken, tien minuten voor het uur hetwelk ik nu uit bed stap.
NO GO. Ik zoek zelfs de terugreis niet meer op.
Optie 2:
Ik rij naar Gent om daar een redelijk dure parkeerplaats te gaan innemen. Trein om 06.11 om dan om 06.48 in Brussel aan te komen. Bij schrijven deze bedraagt de vertraging 5 minuten. Dus terug tegen 7 u op kantoor. Hier zou ik dan op mijn gewone uur kunnen opstaan en tegen half zes thuis vertrekken.
NO GO: het is vrij duur om in Gent te parkeren. En ook ‘s avonds zal het best wel druk zijn om vanaf Gent Sp te vertrekken met de auto.
Optie 3:
Zoals voorheen, met de auto naar Aalter, parkeren zal wel lukken op dit vroege uur.
Vertrekken in Aalter om 05:48. Dat moet ongeveer lukken als ik om 05.30 thuis vertrek.
06.48 in Brussel noord. Zonder vertraging. Op moment van schrijven hebben de treinen aalter – Brussel tussen de 10 en 23 minuten vertraging. Iets voor zeven op kantoor dus. Terugreis vangt aan om 15u12 en ik ben om 16:13 in Aalter. (als alles…) Tegn 16.35 in Eeklo.
Deze optie overweeg ik om komende winter te doen. Wel wetende dat een treinrit mij dan 16 euro H/T kost.
Voor veel muziekgroepen is streaming van hun muziek niet zo leuk. Daar waar ze vroeger toch wel enige centen puurden uit de verkoop van hun cd’s moeten ze het nu vooral hebben van de opbrengsten van optredens. Geen wonder dat ticketprijzen dan ook steeds duurder worden. En dat ook vinyl al een tijdje aan een opmars bezig is.
Zelf kocht ik vroeger bijna wekelijks een elpee in de jaren 80 of een cd in de jaren 90 – tot een stuk in de nillies.
Maar spotify bracht daar verandering in. Nu ga ik wel nog op zoek naar een stuk vinyl maar het meeste nieuw materiaal dat uitkomt sla ik op in mijn spotify account. Uiteraard een premium account waar ons ganse gezin gebruik kan van maken.
En af en toe laat ik spotify zijn goesting eens doen. Muzieklijstjes gebaseerd op mijn smaak. Hierdoor kom ik wel al eens een vergeten parel tegen. En die wil ik graag met jullie delen.
Deze song kwam ik tegen toen we afgelopen zomer op reis waren in Egypte.
Collective soul – Shine
“Shine”
Give me a word,
Give me a sign.
Show me where to look,
Tell me what will I find?
What will I find?Lay me on the ground,
Or fly me in the sky.
Show me where to look,
Tell me what will I find?
What will I find?(Yeah)
(Yeah)
(Yeah)
Whoa, heaven let your light shine down
Whoa, heaven let your light shine down
Whoa, heaven let your light shine down
Whoa, heaven let your light shine downLove is in the water,
Love is in the air.
Show me where to look,
Tell me will love be there?
Will love be there?Teach me how to speak,
Teach me how to share.
Teach me where to go,
Tell me will love be there?
Love be there?(Yeah)
(Yeah)
(Yeah)
Whoa, heaven let your light shine down
Whoa, heaven let your light shine down
Whoa, heaven let your light shine down
Whoa, heaven let your light shine downGive me a word,
Give me a sign.
Show me where to look,
Tell me what will I find?
What will I find?Lay me on the ground,
Or fly me in the sky.
Show me where to look,
Tell me what will I find?
What will I find?(Yeah)
(Yeah)
(Yeah)
Whoa, heaven let your light shine down
Whoa, heaven let your light shine down
Whoa, heaven let your light shine down
Whoa, heaven let your light shine downI’m gonna let it shine
I’m gonna let it shine
Heaven, let your light
Shine on meOh, yeah,
Yeah
Heaven, let your light
Shine on me(Shine) Shine on me, yeah
(Shine) C’mon and shine
Gisteren, thuiswerkwoensdag. En zoals gebruikelijk is het eens om de 14 dagen spaghetti bij ons thuis. Dus dit was niet anders.
Omstreeks 12 uur ben ik heel even alleen thuis. Een kwartiertje, maximum. En zoals meestal staat de radio op Studio Brussel.
Op de radio weerklinkt een lied. Net voor ik aan de spaghetti begin zet ik mij even in de zetel. Dat lied. Lang geleden dat ik het nog eens gehoord had. Maar ik verdronk er bijna in. Zo mooi.
Deze morgen, iets voor half zes. Zoals bijna elke dag stuur ik een berichtje naar Studio Brussel via hun app. In het ochtendprogramma ‘Linde staat op’ is er een rubriek genaamd ‘vroege vogels’. Daarin wordt een luisteraar opgebeld die een berichtje stuurde en daarmee een plaat aanvraagt. En vandaag deed ik dat met de vraag of ze het nummer konden spelen hetwelk ik op woensdagmiddag sinds lang nog eens hoorde.
‘Goedemorgen!’ tikte ik. Zo een Right down the line van Gerry Rafferty dat zou wel smaken in de file. Fijne dag!’
En zowaar, iets voor zes kreeg ik een berichtje.
‘Oh! Hou je telefoon maar al klaar!’
‘ Goeiemorgen trouwens, Christophe! Groetjes van Linde en Vio uit Brussel’.
En zo kwam het dat ik rond 06.15 opgebeld werd door Violette (twitterhandle) en dat ik even later een praatje deed met Linde. Over het werk in Brussel en vooral over de studerende kinderen. En dat Gerry Rafferty vooral doet denken aan Bakerstreet, maar dat het nummer Right down the line voor mij dan toch nog beter is.
Ik naderde net de file te Aalst, toen mijn aangevraagd plaatje weerklonk.
“Right Down The Line”
You know I need your love, you got that hold over me
Long as I got your love, you know that I’ll never leave
When I wanted you to share my life, I had no doubt in my mind
And it’s been you, woman, right down the lineI know how much I lean on you, only you can see
Changes that I’ve been through have left their mark on me
You’ve been as constant as a northern star, the brightest light that shines
It’s been you, woman, right down the lineI just wanna say this is my way
Of telling you everything I could never say before
Yeah, this is my way
Of telling you that every day I’m loving you so much more‘Cause you believed in me through my darkest night
Put something better inside of me, you brought me into the light
Threw away all those crazy dreams, I put them all behind
And it was you, woman, right down the lineI just wanna say this is my way
Of telling you everything I could never say before
Yeah, this is my way
Of telling you that every day I’m loving you so much moreIf I should doubt myself, if I’m losing ground
I won’t turn to someone else, they’d only let me down
When I wanted you to share my life, I had no doubt in my mind
And it’s been you, woman, right down the line
Ik ben een beetje overdonderd door de hashtag #MeToo op twitter en facebook.
Maandagmorgen zag ik de #MeToo hashtag sporadisch eens passeren en ik gaf zelfs een commentaar bij iemand op facebook ‘Knap dat je er wil of durft voor uitkomen’.
Later op de dag had die hashtag zich al als een geometrische serie geopenbaard. Als ware het een celdeling.
En dan dinsdagvoormiddag, iets voor zes uur ‘s morgens. Ik rij de autostrade in Merelbeke op als plots Happy Birthday van Walter Capiau op de radio weerklinkt. ‘Huh’ , spontaan denk ik aan de man zijn – verjaarde zo niet bewezen – exploten naast de Hoger Lager of verjaardagsshow.
Al snel kom ik te weten dat deze song weerklonk voor Linde Merckpoel – presentatrice van Linde staat op op Studio Brussel – haar verjaardag.
En toen had ik nog een drie kwartier in de auto voor de boeg. En toen stelde ik mij de vraag, eens ik in de file stond, hoeveel van die perverselingen er nu rond mij ook in hun auto zaten.
Eens op het werk kon ik mij ook niet van die gedachte ontdoen.
Want bij al die #MeToo tags hoort een #IDid tag. Zouden die ook zo spontaan opkomen? Voor mij is het en zal het in ieder geval #NotMe blijven.
En gij? Of durf je niet?
Ik weet niet de hoeveelste post het op dit blog is over een stofzuiger maar het kan al tellen.
We kochten dus nog maar eens een nieuwe stofzuiger. Ik had via een wedstrijd van Dyson een waardebon twv 47% gewonnen. 47% op het aankoopbedrag van een nieuwe dyson. En dat kan natuurlijk al tellen.
De dirt devil dewelke we als laatste hadden heeft wel een goede zuigkracht maar het is en blijft vervelend om het spel in gang te steken. Uithalen, stekker insteken en de draad uitrollen. Overal tegenaan botsen, zowel met de bak als met de darm. Pf, een mens zou het zich ontzien om te stofzuigen. En zo een stofzuiger weegt dan ook nog behoorlijk veel dus is het een hele klus om die naar boven te brengen.
Het grootste probleem van de dirt devil was deze keer echter de zuigmond. Het was echt geen plezier om er de dagelijkse stofzuigbeurt mee te voltooien. Dagelijks hoor ik je denken. Ja, toch wel. Beide ouderen thuis zijn nogal propere mensen. Zelf kan ik er niet al te goed tegen dat er vuil ligt op de mat in de living. Of op de vloer in de rest van de woning.
Een rondvraag op twitter maakte er mij niet echt wijzer op of de Dyson stofzuiger dan zo een goed machine was als gesteld in de vele reclame die het merk maakt.
De dag na de bestelling werd de dyson V7 absolute reeds geleverd.
Die avond nam ik even de tijd om de diverse onderdelen te bekijken en om de handleiding diagonaal te lezen. Omdat zo een dyson snoerloos is diende die dus opgeladen te worden. Een werk van goed 2,5 uur volgens de handleiding.
Toch bleek de batterij enigszins opgeladen te zijn. Dat bleek toen ik de motor aan de steel bevestigde en daarbij de drukknop om te zuigen indrukte. Wow, dat was even schrikken.
Dus snel het tapijt op en toch wel onder de indruk van wat er reeds in de opvangbak terecht kwam. Helaas kwam er aan het zuigen snel een eind zodat de batterij dan toch opgeladen diende te worden.
Daags nadien kon de eerste volledige zuigbeurt dan gebeuren. En die was zeer intens. Een waar genot.
Zeer tevreden over de zuigkracht en het gebruiksgemak van de Dyson. Ook weegt dat ding nauwelijks 2 kilo waardoor het heel makkelijk mee naar boven kan om daar ook de nodige werk te doen.
En boven dat gebruiksgemak staat dan ook nog eens dat de kinderen de dyson heel graag gebruiken. Daar waar het voorheen eerder zagerij was over het feit wie er nu eens zou stofzuigen, zouden ze nu elk zo een stofzuiger kunnen gebruiken.
Hopelijk blijft de motor zijn zuigkracht behouden want dat is naar het schijnt nogal eens het probleem bij Dyson.
Je kent het wel, je doet een zak chips open en hop daar ga je; die zak die moet leeg.
Ik heb dat in mindere mate. Die zak die zal leeg geraken maar daarom niet op één avond. Want chips, die eet je toch alleen maar ‘s avonds. Of als er eens volk over de vloer komt.
Maar waar ik niet van kan afblijven, dat is van druiven. Die tros die ik meeneem naar het werk die is op een kwartiertje op. En een tros dat is dan zo een 500 gram. Lekker dat dat is.
Het is nu 09.19 en die tros, die is op. Jawel, evenals mijn 8 stuutjes die ik deze morgen rond 05.15 stond klaar te maken voor deze middag.
Gelukkig zijn druiven wel heel gezond. Enkel een beetje opletten voor de fructose.
Je weet natuurlijk dat ik bijna elke werkdag op en af naar Brussel ga. En je weet natuurlijk ook dat ik het grootste deel van de werkdag dan in een groot gebouw aan het werken ben. Of ja, haha, probeer te werken.
En uiteraard wil je ook wel eens zien hoe dat gebouw er nu precies van binnen uit ziet. Voor wie het nog niet via google zou opgezocht hebben; ik deed dat voor jou!
Ziehier een paar fotootjes en een verhaaltje over de toren.
Weet je nog, niet zo heel lang geleden schreef ik iets over felle lichten die mij parten speelden als ik met de auto rij.
Wel, sinds kort heb ik daar geen last meer van. Het is nu niet doordat ik niet meer met de auto naar het werk rijd; neen dat doe ik zeker nog altijd. Het is en blijft de meest snelle manier om op het werk in Brussel te geraken.
Natuurlijk is het de luxe die de nieuwe wagen mij biedt. Ik zit al iets hoger dan voorheen en tevens lijkt het glas van de auto de lichten van tegenliggers en achtermijrijders wel te absorberen.
Kwestie van aangenaam op het werk te geraken is dat ook alvast een pluspunt.
Sietoebie 