E L wie? Dat ken ik niet hoor.
E.L.O! Euh de groep van Mister Blue Sky.
Aaaaah. Maar natuurlijk ken ik dat.
Wees gerust, je bent niet de enige die zo reageert wanneer ik zeg dat ELO toch één van de groepen was waar ik in de jaren 80 nogal veel naar luisterde. Het begon allemaal met een liedje op een verzamel LP uit 1986. De song was Calling America en ik was er zo van gepakt dat ik onmiddellijk naar de toenmalige platenwinkel ‘Matthijs’ in Eeklo reed om mij daar de LP Power of balance te kopen.
In die tijd kocht ik nogal veel platen, bijna al het zakgeld en geld dat bijeen gespaard werd via verjaardagen of nieuwjaren werd daar aan besteed. Zo begon ik cassettes op te nemen voor medestudenten die deze dan voor een prijsje kochten en zo kwam er opnieuw geld in het zakje om veelal platen (of naft voor mijnen brommer) te kopen.
In die tijd gingen we ook regelmatig naar Sluis. En in de platenwinkel aldaar kocht ik nog een plaat van ELO – Greatest Hits. Mijn budget was immers niet voldoende om de volledige collectie in huis te halen en ik diende toch wat ander materiaal ook te kopen (voor school, weet ge wel.)
Ik moet evenwel toegeven dat ik ze niet meer volg sinds pakweg 1992. Ik dacht echt wel dat het over and out was met de groep en dat Jeff Lynne al lang zijn eigen ding deed. Neemt niet weg dat ik heden ten dage nog af en toe eens naar ELO luister. Zo kocht ik via Discogs de LP Balance of power terug en Out of the blue vond ik voor een prijsje op een rommelmarkt. Zelf vind ik het nog altijd heel goed klinken en ook de rest van de huisgenoten vinden het best OK; voor een paar liedjes dan.
Ik erger mij dan ook aan StuBru dat ze maar één song spelen van ELO. En dat is dus, jawel, mister Blue sky.
ELO stond dus op een lijstje bij mij van groepen die ik ooit wel eens live wou zien. Net zoals Doe maar daarbij stond. En Doe maar, die zag ik dit jaar, op de Lokerse feesten.
En nu het beste van al. E.L.O leeft nog en tourt! In September 2018 komen ze zelfs redelijk dichtbij. Naar Amsterdam.
Dat ik dit nu pas te weten ben gekomen. Niets van media heb ik errond gehoord of gelezen. Nochtans hebben ze afgelopen zomer voor 70.000 personen in Wembley gespeeld. Wel even schrikken als je het publiek ziet uit hun dak gaan. Niemand van onder de 70 jaar denk ik.
Snel kijken of al tickets beschikbaar zijn. Blijkt bijna de ganse Ziggo dome uitverkocht te zijn. Nog een paar honderd kaarten. Ow zekers. Bij deze, die voor ons zijn binnen. En ik wou u dat laten weten.
Sietoebie 
Herkenbaar! En dan heb ik het niet alleen over “Matthijs”, waar ik heel af en toe ook wel eens een cd kocht als ik in Eeklo was. Of over Sluis, waar ik vaak met mijn ouders ging, en nu nog steeds af en toe kom. Maar ook over groepen waarvan bijna iedereen denkt dat ze niks meer doen, terwijl ze nog altijd nieuw materiaal maken én misschien wel beter zijn dan ooit. Ik heb het dan natuurlijk over Bon Jovi, waar ik al 25 jaar die-hard fan van ben. Ik ga regelmatig naar optredens, vooral in het buitenland. En dat is dan in uitverkochte stadions. In 2013 ben ik ze nog gaan zien in het stadion van Manchester City, en ook nog in Stuttgart. Ze spelen elk optreden weer een heel andere setlist, dus het is altijd een verrassing en dat maakt het nog interessanter om meer dan één show uit te pikken. Mensen die alleen maar de liedjes van vroeger kennen en naar hen gaan kijken, zullen vaak teleurgesteld zijn. Want van die liedjes spelen ze er meestal maar een handvol. Voor de die-hard fans zijn er altijd weer verrassingen bij, zo van die liedjes die ooit op een obscure limited edition cd staan en ze eindelijk nog eens live spelen. Zalige momenten!
Op Duitse of Britse radiozenders worden ook de nieuwe nummers van Bon Jovi nog heel vaak gedraaid. Maar hier hoor je enkel nog die klassiekers die iedereen wel kent. En zo is eigenlijk een totaal verkeerd beeld van Bon Jovi ontstaan. Het is al heel vaak gebeurd dat ik mensen eens wat live dingen van Bon Jovi laat zien. En dan reageren ze altijd heel verbaasd dat dat (nog steeds) zo’n goeie groep is. Tegelijk moet ik zeggen dat dat een deel van de fun is. Want een groep die heel de tijd op de radio is, dat kent iedereen. Maar zo je “eigen” groep hebben en mensen daar af en toe eens mee laten kennis maken, dat is eigenlijk toch veel leuker.
LikeLike