Kort of lang of zelfs geen haar.

Deze morgen had ik even tijd genomen voor mezelf en keek zo naar de andere passagiers in de trein. Er vielen mij toen een paar dingen op en ik stelde mij dan ook de volgende vragen:

– Er zijn mannen met veel haar en er zijn mannen met iets minder haar. Bij mannen zie je regelmatig een kaal kroontje op het hoofd, een kaalgeschoren hoofd of een hoofd dat al helemaal geen haar meer heeft. Al kan een baard dan wel nog compenseren voor wat er boven tekort opstaat.
– Vrouwen, die zie je nooit met zo een kaal kroontje of met een kaal hoofd.
– Wat mij dan ook nog opvalt bij de vrouwen is dat het haar korter wordt naarmate de leeftijd. Zo tot een jaar of 40 zal je meestal nog lang haar zien. Tot een jaar of 55 hangt dat haar zowat tot op de schouders om daarna dan over te gaan tot een kort kapsel. Pas op, de gestelde leeftijd zijn ter inschatting, want een leeftijd inschatten van vrouwen op een trein dat is niet zo gemakkelijk.

Ter controle van mijn bevindingen liep ik zonet doorheen het derde verdiep op het werk. En alles wat ik op de trein zag werd dan ook bevestigd.
– Hoe ouder de vrouw, hoe korter het haar.
– Kale mannen – al dan niet met compenserende baard en/of snor, mannen met een kroontje, mannen met een korte coupe, mannen met een iets langere coupe.

Voor een vrouw is het dus allemaal vrij eenvoudig, voor een man is er teveel keuze.

Advertisement

TW Classic 18

De affiche al gezien voor Torhout Werchter Classic 18?
Deed mij onmiddellijk terug denken aan mijn eerste bezoeken aan het festival Rock Torhout, eind de jaren 80.
1 dag feest. Grotendeels ingevuld met topbands. En dit jaar zegt het mij nu ook eens meer dan het 4-daagse Rock Werchter. Niet alleen omdat het tijdens Rock Werchter, dat omwille van ene Ed Sheeran een week opschuift, bijna onmogelijk is om een week verlof te nemen (van woensdag tem de maandag erop), ook wel deels omdat de affiche aldaar te weinig biedt om mij 4 ganse dagen te boeien. Het kan natuurlijk ook de leeftijd zijn hoewel ik dit toch nog steeds betwijfel.

Maar de affiche voor TW Classic 18 dus. Het zou wat leuk zijn om daar eens met een aantal vrienden/vriendinnen naar toe te gaan toch. Dus wie zich geroepen voelt, vervoeg ons! En laat het vooral weten als je gaat.

Richard Ashcroft: net als Liam Gallagher – die ik onlangs in de AB zag – en die ik ook als eens op de Rock Werchter (met the Verve) en op de Lokerse feesten zag, één van mijn favorieten uit de 90-00. Ik heb iets met arrogante frontmannen 🙂

Nathanial Ratecliff: stond verleden jaar op Rock Werchter maar door een schrijven van een zogenaamd muziekjournalist in de De Morgen ging ik niet kijken. Het zou toch maar een slecht optreden worden. Ondertussen is het tegendeel genoeg bewezen.

dEUS: Is en blijft mijn ontegensprekelijke Belgische (Vlaamse) topband. Waarschijnlijk heeft het ietwat arrogante van Tom Barman daar toch iets mee te maken.

Kraftwerk: Ook eerder eens gezien op Rock Werchter, toen in de Marquee. Oude mannen natuurlijk, maar nog altijd pioniers.

The national. Ook eens gezien bij een ondergaande zon op Rock Werchter. Altijd top.

Editors. Tsja. Niet dat ik nu voor hen speciaal zou gaan. Zag ze al een aantal keer. Ik herinner mij nog heel goed de eerste keer dat ik ze zag op Rocj Werchter. Ik had toen net de CD ‘The Black room’ gekocht omdat ik dat ene nummer ‘Blood’ toen super vond. Editors speelde toen vrij vroeg en gaven toen een vrij braaf optreden, elk in een zwart maatpak. Ondertussen zijn ze een megagroep. Maar zeker dat dit terug een zeer goed optreden zal zijn en zodoende een goede afsluiter van een ongetwijfeld zonnige muziekdag.

 

Niets weg te steken

Ik heb niets te verbregen dus ik hoef niets te vrezen. We horen het of zeggen het allemaal wel eens. En dat kan op een manier zeker waar zijn. Maar neem nu als eerste eens die spelletjes op facebook. Ze lijken zo leuk en onschuldig en wie wil er nu niet weten hoe hij of zij er uit zou zien als hij een zij zou zijn of zij een hij. En de naam die je zou hebben mocht je een indiaan zijn, dat is toch leuk om te weten. Ook heel belangrijk is te weten hoe oud je zal worden en wat er dan op jouw grafsteen zal staan.

Maar ook de overheid doet hier aan mee. Ze biedt ons een digitale kluis aan, waarin we onze digitale papieren kunnen bewaren. En dat kunnen dus facturen allerhande zijn. Van het water, van onze elektriciteit, telecom,… noem maar op. Belastingen worden digitaal ingegeven, er is een digitaal loketn enzoverder. Vliegreizen, treinreizen, voetbalabonnemeten, een abonnement bij de plaatselijke biljartclub,… Weet dat die gegevens ergens opgeslagen zijn. En lees dan onderstaand artikel eens dat ik vond bij Advocaat Van Maldergem.

De overheid komt, veelal onder het mom van veiligheid, regelmatig met een nieuw voorstel waarvan éénieder aanvoelt dat het in wezen zijn of haar privacy schendt, bijvoorbeeld dat ieders DNA wordt opgenomen in een databank. Nóg regelmatiger komen er, veelal onder het mom van efficiëntie en vereenvoudiging, nieuwe voorstellen of wetten waarvan niet meteen duidelijk is dat deze zullen inbreken op de privacy, bijvoorbeeld het recente voorstel van minister Alexander De Croo dat iedere Belg zou kunnen beschikken over een digitale brievenbus (door de overheid beheerd) waarin hij al zijn facturen zou kunnen ontvangen en meteen betalen, maar die dat wél doen.

Vooral in het eerste geval laten voor- en tegenstanders steeds meteen van zich horen – in het tweede geval is er meestal geen onmiddellijk besef welke de privacy-risico’s zijn… -, dit steeds volgens hetzelfde stereotype. Tegenstanders beklagen zich, eerder vaag, over de onevenredige inbreuk op hun privacy. Voorstanders stellen, eerder concreet, dat het noodzakelijk is voor onze veiligheid tegen bijvoorbeeld terroristen dat zo veel mogelijk gegevens over iedereen worden verzameld om op die manier aanslagen te voorkomen. Steeds lees je dan ook, in de één of andere vorm, de boutade ‘wie niets te verbergen heeft, heeft ook niets te vrezen’. Want wie geen enkel misdrijf op zijn geweten heeft, heeft er toch niets over te vrezen dat zijn DNA in een databank staat opgeslagen?

Het gevaar en de onzin van die boutade komen onvoldoende aan bod. Er is in de eerste plaats dus noodzaak aan méér concreet debat over de riskante wijze waarop in dergelijke voorstellen en wetten door de overheid met ieders privacy wordt omgesprongen. Het moet aan diegenen die ‘niets te verbergen hebben’ worden aangetoond dat ook zij wél iets te verbergen hebben, zelfs wanneer zij geen misdrijven op hun geweten hebben, en dat ook zij gevaar lopen wanneer alles over iedereen geweten is.

Onze recente geschiedenis kent een schrijnende casus die dit aantoont. De stad Amsterdam noteerde vóór de tweede wereldoorlog in haar bevolkingsregisters ook de religieuze overtuiging van haar inwoners. Zo was bijvoorbeeld geweten en genoteerd wie Jood was en wie niet. In vredestijd niets aan gelegen natuurlijk. De Joden in Amsterdam hadden op dat moment ook niets te verbergen, dus ook niets te vrezen. Voor de Duitse bezetter was dit echter kostbare informatie en voor de Joodse inwoners van Amsterdam betekende dit bevolkingsregister dikwijls hun doodvonnis.

Dit voorbeeld toont dus loeihard aan hoe fout de uitspraak ‘wie niets te verbergen heeft, heeft ook niets te vrezen’ is en hoe diegene die er zich van bedient eigenlijk aantoont dat hij niet weet waarover hij spreekt. Je weet immers niet wie over jouw gegevens zal kunnen beschikken, wat hij over jou wil weten en wat hij er zal willen mee aanvangen. De Amsterdamse Joden waren misschien wel trots dat hun geloofsovertuiging bij de overheid geregistreerd stond. Maar zij waren een vogel voor de kat toen in 1940 iemand anders aan de macht kwam. Ze wisten voordien niet dat Adolf Hitler in Nederland aan de macht zou komen, dat hij vooral geïnteresseerd zou zijn in hun geloofsovertuiging en dat hij net omwille van die geloofsovertuiging de bedoeling had om hen uit te roeien. De wie-wat-waarom-vraag dus…

Terug naar vandaag. Een overheid die ieders DNA-gegevens verzamelt, kent ook ieders genetische gegevens en aandoeningen. Een overheid die ieders water-, elektriciteits- en telecomgegevens verzamelt, weet ook steeds waar iedereen is en met wie hij belt en mailt, welke websites hij bezoekt. Is het, onder het mom van veiligheid of van efficiëntie en vereenvoudiging, dan zo een geruststellend gevoel dat de overheid weet dat iemand een genetische aandoening heeft, porno kijkt op het internet of zijn maîtresse of haar minnaar heeft bezocht. Dit zijn nochtans allemaal geen misdrijven – dus niets te verbergen… -, maar diegene die dit weet over een ander kan die andere verdomd veel moeilijkheden bezorgen. Of wat als er morgen iemand aan het roer komt die, om god-weet-welke-reden, vindt dat roodharigen een gevaar vormen voor de maatschappij, dat iemand die meer dan 1000 euro per maand aan elektriciteit of water per maand verbruikt een asociale persoon is waartegen de maatschappij en onze ressources moeten worden beschermd, die vindt dat mensen die risico hebben op suikerziekte zich beter niet meer voortplanten, dat porno kijken strafbaar moet zijn, dat het te veel contact hebben met iemand anders dan de vaste partner eigenlijk ook al maatschappelijk risicogedrag inhoudt… Iedereen is dan one-mouse-click-away van een ingrijpen van de overheid op wat zijn of haar intiemste leefwereld is.

Eén gevaar is nóg groter dan het gevaar dat alle gegevens van iedereen gekend zijn bij de overheid. Dat die gegevens niet juist zijn. Wat met de Amsterdamse Christen die door de menselijke fout van een ambtenaar als Jood stond genoteerd? Wat met jouw DNA-registratie die door een onzorgvuldige ambtenaar per ongeluk werd verwisseld met dat van een gezochte moordenaar (en jouw elektriciteitsfacturen kunnen niet aantonen dat je dan thuis was of met iemand anders aan het bellen was, want je was een herfstwandeling aan het maken in het bos), wat met de telecomprovider die (door een informatica-fout) registreert dat je nogal veel belt naar Isabelle of Maarten terwijl je eigenlijk met Karel of Emma aan het bellen was,… ?

Dus, privacy matters. Voor iedereen, dagdagelijks.

Tot slot een treffend citaat van Edward Snowden: “Arguing that you don’t care about the right to privacy because you have nothing to hide, is no different than saying you don’t care about free speech because you have nothing to say.”

Willen we het nog wel weten

Enkel deze week nog maar:
– Miljardenaankoop van het leger niet echt nodig omdat de huidige F-16 nog jaren kunnen meegaan. Minister van defensie, Vandeput, zit in – jawel de put – omdat hij volgens eigen zeggen niet op de hoogte was dat deze machines nog veel langer kunnen meegaan.
– Voetballers uit eerste nationale betalen nauwelijks sociale zekerheid. Het zou om slechts 70 miljoen euro per jaar dat daardoor niet in de staatskas komt.

Willen we het nog wel weten vraag ik mij dan af. Toen ik gisteren met mijn collega Frank na het werk een colaatje dronk aan het Parijse Noordstation overliep ik snel eens een paar dingen waarbij de regering ons uitbuit. Registratierechten, betalen voor een erfenis, … Ik stopte al snel. Te gek voor woorden is dit allemaal aan het worden.

Beter dus dat we het niet weten wat er allemaal boven ons hoofd gebeurd. Ik werd al meermaals gevraagd om in de politiek te gaan, maar dat wees ik telkens af. Er zijn er wel met goede bedoelingen maar die zijn aldaar geen lang leven beschoren. Die worden er op één of andere manier toch uitgewerkt of uitgepest.

Uw baas

Daarnet, in de Delhaize. Ik sta aan te schuiven aan de kassa en de man van het gepensioneerde koppel dat voor mij is gaat een praatje aan met de kassierster.

– Hoe is het met uw baas? (Ik denk, ah meneer kent de patron van de Delhaize)

Goed hoor zegt de kassierster.
– En met de kindjes, hoe oud zijn die nu?
Och, heel goed, ze zijn vijf en acht.
– Goh zeg, ook al vijf en acht.

En zo viel mijn frank. Die man vroeg gewoon hoe het met haar man is. Want jaren geleden was de man ‘den baas’ in huis. Zo praat mijn grootmoeder, die er nu 86 is nog steeds over ‘hare baas’ als het over ons grootvader zaliger gaat.

Dat waren tijden. Vrouwen die opkeken naar hun man 😉

Streaming

Deze week was er blijkbaar groot nieuws te melden over het streamen en downloaden van muziek. Voor het eerst streamen we meer dan dat er cd’s gekocht worden. Ook voor mij is dit van toepassing.

Tot een aantal jaar geleden kocht ik toch zeker om de 14 dagen een CD. Vele van die gekochte cd’s beluisterde ik een paar maal en dan werden die opgeborgen, bij de rest. Af en toe werd er dan eens eentje terug bovengehaald om beluisterd te worden. Maar dat is of was echt niet veel. Inderdaad was, want ik weet echt niet meer wanneer ik nog eens een cd bovenhaalde om die te beluisteren. Vinyl daarentegen.. En toch zal ik nog heel sporadisch eens een cd kopen. Als het er één is van één van mijn favoriete groepen bvb.

Maar dan zoek ik meestal achter het vinyl, of beter krijg ik het op vinyl van broer/schoonzus of vriendin 🙂 (Liam Gallagher, Intergalictic Lovers en de Blue ray van ELO werden zo onlangs aan mijn collectie toegevoegd) Op de rommelmarkt is het enige wat ik wil zien de vinylafdeling.

Maar waar het over gaat is dat de artiesten minder verdienen aan streaming dan aan de verkoop van cd’s.Streaming dus. Ook ik maak hier al een tijdje gebruik van. Het is gewoon enorm handig en snel. Vroeger – ok het had ook zijn charme – kon je naar de platen/cd winkel gaan en daar een plaat voorbeluisteren. Op basis daarvan besliste je dan of je de plaat al dan niet kocht. Ik deed dat meestal niet. Ik hoorde een goed nummer van een groep en wou de cd. Zo zijn er dus talloze cd’s mijn eigendom geworden waar in feite niet veel dan 1 tot 2 goede nummer staan. Of waar ik dan de moeite niet meer voor nam om de andere nummers nog beter te leren kennen. En dat is met streaming dus wel helemaal anders. Ondertussen heb ik via spotify al veel meer albums in mijn lijstjes staan dan dat ik cd’s heb. Of ik alle albums al beluisterd heb, dat is dan weer een andere zaak. Maar feit is dat ik nu nog sneller een album van een artiest in huis haal waardoor de kans dus bestaat dat ik die wel eens wil zien.

Maar waar ik mij toch wel aan stoor is aan het feit dat er stemmen opgaan dat dit de artiesten slecht uitkomt. Dat wil ik een klein beetje counteren. Al eens gezien hoeveel optredens er – alleen al in België – per jaar zijn? Vroeger had de artiest een veel kleiner podium. Nauwelijks kans om eens in een concertzaal te gaan spelen. Nu zijn die concerten een totaalbeleving en vele zijn dan ook snel uitverkocht. Uitverkocht? Hoh, dan doen we er nog een dagje bij. Ook festivals worden steeds langer (dagen) of groter (aantal podia). En de prijs van een ticket?  Ik denk dat de artiest in dat opzicht weinig te klagen heeft. Zodoende betreur ik het dan ook dat sommige van die artiesten de totale plaat of enkele nummers van een plaat niet via streaming wensen aan te bieden. Een ander gevaarlijk punt voor ons, de consument, is de versplintering van het aanbod. Apple music en Spotify lijken wel een kleine oorlog uit te voeren.

Voorbeeld: zo betreur ik het dat het concert van Intergalactic Lovers wel terug te vinden is op Apple Music maar niet op Spotify. Zo zal ik nu drie maand gratis naar dat concert kunnen luisteren (apple music krijg je de eerste 3maand gratis), want dan zeg ik dat abonnement terug op.

Dat ene Miguel Wiels tegen Spotify is want dat brengt niet genoeg op.

Als artiest zou je toch tevreden moeten zijn dat een consument jouw muziek vindt op een streamingdienst. Ik ben er zeker van dat de kans dan groter is dat er een concert bezocht zal worden.

 

Citytrip via vakantieveilingen

23-08-17 ik waag mij eens op de website van vakantieveilingen om een citytrip naar Venetië te kopen. We winnen de veiling door €190 (+5 euro voor de websitebeheerders) te bieden en enkele dagen later bevestigen we onze vertrekdatum. We betalen evenwel 139 euro extra voor de upgrade naar een 4**** hotel + ontbijt. Tevens is er een shuttle voorzien vanuit de luchthaven naar het hotel. Goed gedaan van ons 🙂

Vandaag wil ik de boeking voor de citytrip voltooien en krijg met enkele bijkomende kosten te maken. Naast elkaar zitten in het vliegtuig, een valiesje, .. Neen we doen het niet.

Vervolgens bel ik naar het hotel om te weten hoe de shuttle gevonden kan worden. Ha, deze shuttle is niet beschikbaar in het laagseizoen. Je dient een taxi te nemen. H/T €140 euro.

Dan vergeet ik nog de parking in Charleroi. Want de luchthaven aldaar schijnt moelijk bereikbaar te zijn met het openbaar vervoer.

En dan zijn we daar nog niet. ‘t Gaat dan nog regenen ook.

Ah en dit vergat ik ook: Hosting taxes.

Rockchick

Stel, je bent 14, en je gaat voor het eerst naar een concert. Je was al eens op het cactusfestival als 10- en 11 jarige, maar een concert in een zaal, dat maakte je nog nog niet mee. Tenzij K3 toen je 7 was.

En het was nu niet naar Dua Lipa, Chainsmokers, Emma Bale of andere Imagine Dragons;  Neen, plots kan je mee naar Meneer Liam Gallagher in de Ancienne Belgique. Een man die in zijn eentje duizend, neen 2000 man sterk is. Hij die samen met zijn broer Noel de rockmuziek van de jaren 90 mee bepaalde en zo ook voorbeeld is voor vele rockbands die vandaag het mooie weer maken. Hij die voor jouw Vader best wel een icoon is. Hij die op een podium staat alsof de ganse wereld van hem is. En dat vertelde ik haar gisteren ook, net voor aanvang van het concert. Haar blauwe ogen sperden open.

Wel, dat overkwam mijn dochter gisteren. Was het nu omdat ze dan langer zou mogen opblijven of was het omdat ze de muziek toch wel kent? Of was het, om eens een Papa-dochter moment te hebben die ze zou kunnen koesteren zoals ze zelf zei.

Haar houding tijdens het concert bewees dat ze best wel kan rocken. Ik weet niet of ze graag heeft dat ik hierover schrijf, maar hé een coole meid trekt zich daar toch niets van aan.

Ik zag haar genieten tijdens de gekende(re) nummers, want al de nummers die Liam en zijn band speelden weerklonken al meermaals bij ons thuis of in de auto. Wonderwall moet wel haar climax geweest zijn. Maar dat was die van mij ook toen ik, .. 24 was.

Over het concert zelf. Kort. Top. Zijn nieuwe songs kenden we dus ondertussen ook vrij goed en die klinken iets minder rock and roll als de oasis songs. Maar goed zijn ze wel.

Daar waar ik drie weken geleden nog vanaf vrijwel dezelfde plaats naar Intergalactic lovers stond te kijken en waar toen de liefde van het podium rolde, zo stroomde – of waaide – nu de rock en roll vanop het podium. Ik herleefde een beetje mijn rock en roll jaren, de dochter haar rock en roll jaren zijn bij deze gestart. Op naar Werchter?

Wil je een meer beschrijvend verslag van dit concert, dan kan je bij de dansende beren terecht.

Niet zo sociaal

Zucht. Sneller dan ik zelf dacht laat ik het – deels – los. Een antwoord van Zenito op een mail van mij, vergeef mij het clichématig gebruik dezer zinswende, was de druppel die de eerste emmer deed overlopen. Een emmer van, ik schat, zo een 1500 liter bloed zweet en tranen.

Zenito, een sociaal secretariaat voor zelfstandigen. Want wij zelfstandigen dienen net als een werknemer te betalen voor de sociale zekerheid. Zeer logisch. En ik heb daar dan ook geen enkel probleem mee. Meer nog, ik betaal daar graag voor en probeer dat dan ook altijd op tijd te doen.

Maar je hebt het leven niet altijd in eigen handen en soms struikel je wel eens. En dan kan dan wel eens een diepe put zijn waardoor je struikelde.

In sociale zekerheid lees ik het woordje sociaal. Maar dat is iets wat ze bij Zenito evenwel nu net niet zo goed in zijn. Toch zeker niet voor, oh vergeef mij het cliché, de kleine zelfstandige die door een moeilijke periode ging.

Minstens 50.000 euro betaalde ik op 2 jaar tijd aan dat sociaal secretariaat en de door haar aangestelde deurwaarder. Dat sociaal secretariaat dat in de tijd die aanleiding waren voor die put geen oren had naar mijn verhaal. Meer nog, een deurwaarder werd dus ook mijn deel. U zag pano verleden week? Ik kon op het randje zo een verkoop voorkomen. Ze staken mij net niet volledig kopje onder. Maar ik heb een sterk karakter. Soms toch. Zo kon ik stoppen met roken alsof het niets was. Daar waar menig roker klaagt en zaagt dat het een vrijwel een onmogelijke taak is om te stoppen, was dit voor mij een, vergeef mij de Engelse uitdrukking, a walk in the park. Ik stopte ten tijde dat we veel op café gingen. Waar dan nog gerookt mocht worden. En de vrienden die bliezen maar al te graag hun wansmakelijke rook in mijn gezicht ‘hier neem er eentje’. Haha, kuis mijn… – dacht ik, ik heb geen nood aan die dingen.

Goed ik wijk af. Ik zou dus van die schuld afkomen. In totaal een 15.000 euro ofzo aan het sociaal secretariaat. Ware het niet dat er na een herberekening een 8.000 euro aan intresten gerekend worden. Een andere 20.000 werd ingevorderd door GDW Brackeva. Ook met een 8.000 euro aan gemaakte kosten en andere briefwisselingen.

Maar zie, ik ben daar vanaf. Nog één keer. Het sociaal secretariaat wist mij te melden dat ik nu misschien wel recht heb op terugvordering van – een deel – van de betaalde verhogingen.  Dus eerst die torenhoge (7%) intresten betalen om dan een aanvraag te kunnen indienen om – een deel van die – betaalde intresten terug te krijgen. Nadat,  vergeef mij het spreekwoord, voor velen al een kalf verdronken is. Dan kan je misschien iets terug krijgen. Maar betaal ze wel eerst, ook al is het niet gemakkelijk.

Bon, vergeef mij mijn Frans begin van deze zin, ik heb er wel oren naar. Dus ik mail om een afspraak te maken op de kantoren van Zenito. Een, vergeef mij het Engels, face to face gesprek aangaande mijn opties lijkt mij veel beter dan wat heen en weer gemail. Zo zou ik immers onmiddellijk weten en kunnen uitvoeren wat ik dien te doen om die verhogingen terugbetaald te krijgen.

Beste,

 

Kan ik deze week donderdagvoormiddag een afspraak op kantoor bekomen? Ik zou dan kijken om te salderen en tevens overgaan tot aanvraag kwijtschelding verhogingen die betaald werden.

 

Alvast bedankt,

Christophe

Geachte

Cash betalingen kunnen wij niet aanvaarden. Bijgevolg lijkt het me niet aangewezen dat u naar Brussel komt.

U heeft een overzicht van de openstaande schuld ontvangen.

Indien u een afbetalingsakkoord wenst te activeren, kan u mij gewoon per mail de gewenste duur (maximum 12 maanden) en ingangsdatum (ten laatste 05/04/2018) doorgeven en dan activeer ik dit voor u.

 

Wat betreft uw aanvraag kwijtschelding van de verhogingen mag u het ingevulde formulier per mail bezorgen aan mevrouw xxx nadat de bijdragen betaald zijn.

Erop vertrouwend u hiermee voldoende geïnformeerd te hebben

 

Met vriendelijke groeten

Nawoord.

Ik voel mij dus nu echt zo iemand die niet wil of wou betalen. Iemand die er met lepe truken wel vanaf zou geraken.

Het gevoel heerst dat er nu bij Zenito gedacht wordt dat het dankzij hun strenge regelgeving en hoge intresten die aangerekend worden is dat mijn put gevuld werd.

Doch, niets is minder waar. Ik wou dit hoofdstuk afsluiten. Ik heb mij dubbel geplooid opdat niemand in ons gezin hier last van zou ondervinden. Dat is mij dan ook grotendeels gelukt. En al bij al ben ik best wel trots dat ik dit deed en kon doen.

Een volgende keer: de opbouw van de intresten en de mogelijks teruggekregen bedragen.

Balhoofd

Via twitter kwam ik deze morgen op een site uit met perfect getimede foto’s.
En dat deed mij denken aan een foto die genomen werd in de tijd dat ik nog jeugdtrainer bij FCE Meetsjesland was/kon zijn.