Wrede verhalen

Gisterenavond, onze jongste wordt naar bed gebracht maar staat na een paar minuten al terug aan de trap te roepen dat hij niet wil slapen.

Als ik hem dan terug in bed stop en vraag of hij een verhaaltje wil horen dan is het zoals altijd een kordate ‘Nee, geen verhaaltje’. Deze keer volharde ik evenwel en nam een sprookjesboek ter hande. Roodkapje. Een dik boek weliswaar, maar het telde maar een 10-tal dikke kartonnen pagina’s. (gelukkig waren het geen pagina’s gemaakt uit vlees, want anders waren het vag … enfin u kent het mopje ongetwijfeld).

Al snel had ik zijn volledige aandacht. Terwijl ik het verhaaltje aan het voorlezen was stopte ik af en toe eens om samen met Ebbe de tekeningen te bekijken en te bespreken. Oh, zie jij de bloemetjes en de vlindertjes? Oh kijk daar, een mooie rode jas toch dat dat meisje draagt. Maar dat is lief toch van de mama dat ze een taart gebakken heeft voor de zieke Oma.

Ebbe zijn ogen sperden wijd open en hij ging volledig op in het verhaal. Met bange oortjes vernam hij hoe de Wolf de Oma opat. Even later belandde ook roodkapje in de maag van de Wolf en ik zag dat ik mij een beetje te hard ingeleefd had in mijn wolvenrol. Gelukkig kwam al snel de houthakker door het openstaande venster naar binnen en die deed de wolf dood waardoor Oma en Roodkapje uit de buik van de wolf konden kruipen. En natuurlijk was de Oma terug kerngezond en leefden ze nog lang en gelukkig.

Slik.

Dit kon tellen als eerste verhaaltje voor onze jongste. Ik besloot over te gaan tot een veel mooier sprookje. Junge Book. Iedereen is immers blij in het boek… …  tot Bagheera wil dat Mowgli de jungle verlaat. Want Mowgli hoort niet thuis bij de dieren. En Sheera Khan is op komst. En die wil een mensenjong opeten. Grrrrrrr. Zei ik. Gemeend. Tegen het boek, maar ook in mijn rol als Sheera khan. Gelukkig kwam er een mooi meisje op Mowgli af. En kon hij samen met haar de mensenwereld betreden. Want daar hoort hij thuis. En samen met dat meisje werd hij oud en gelukkig. Geen man of vrouw, ook geen x. Neen, een mooi meisje, een fotomodel als het ware.

Ebbe was moe. Hij viel snel in slaap. Zodoende kon ik hem de moraal van het verhaal niet meer meegeven. Voor zover hij dat dan ook al zou begrijpen.

Deze avond herlees ik eerst een sprookje alvorens het aan een driejarige voor te lezen. Hoe zouden die kleine en gevoelige hersenen nu omgaan met deze vers ingevoerde data?

Terug beneden deed ik hiervan konde op twitter. Hoe ik toch schrok van de inhoud van sprookjes.  Al snel kwam ik te weten dat sprookjes dan wel behoorlijk wreed mogen zijn, maar dat ze voordat ze de sprookjes waren zoals we ze nu kennen en vertellen dat ze nog veel wreder waren. Het was Matthias die mij hierop wees.

 

Advertisement

Een test

Het was weer zover, het omgevingsgeluid speelde mij parten op het werk. Doordat een collega weer onnoemelijk veel last had van zenuwhoestjes, zenuwkuchjes en gekke bewegingen verliet ik een  beetje hoofdschuddend en waarschijnlijk ook klagend onze eiland.

Collega W kwam mij achterna en vroeg wat er gaande was. Hij zei er ook enorm veel last van te ondervinden. Toen de collega die de hoestjes en kuchjes uitbrengt ons eiland verliet deed ik snel eens rondvraag bij de 4 andere aanwezige collega’s. De meesten bleken er helemaal geen last van te ondervinden. Op een manier was het zelfs grappig ‘Al gezien hoe die daar dan op zijn stoel zit te shaken?’.

Dus collega W en ik deden een test. Deze test. Welke is jouw score?

 

Guy taar

Het zal wel zeker. Midlife crisis. Maar dan koop je toch een moto, of een Porsche of verander je gewoon van vriendin. Alé, dat zeggen en schrijven ze toch.

Nu, verleden jaar kocht ik al een auto, dus daar had ik geen behoefte aan.

Een moto dan. Mwah, ja. Maar gezien het te grote risico op de baan doe ik daar niet aan mee.

Een jong snel mokske dan? Mwah, neen. Ik heb het al bij al prima thuis 🙂

Dus neen, geen MLC, een gitaar is iets wat ik al langer wou.
Ik wil dat echt al heel lang. Maar dan ook wel heel erg lang.
Een gitaar. Een blauwzwarte gitaar!

En bij deze is ze dus besteld. Morgen wordt ze geleverd en zaterdag zal ik er wat riffen uit halen. Haha.

80!

Neen, dat is niet mijn geboortejaar. En al evenmin mijn leeftijd. Maar dat is wel het getal dat nu op de weegschaal prijkt wanneer ik mij daarop stel. Nu ja, prijkt.
Ik word natuurlijk al wat ouder en men durft wel eens over de blokjaren te spreken maar sinds ik dus stopte met alcohol te drinken zijn er zowat 10 kilo bijgekomen. Toegegeven, ik kijk er niet naar om om bijvoorbeeld om 22 uur nog een pot ijs van magnum binnen te lepelen. Of een zak(je) chips gepaard gaande met de vierde cola zero van de dag. Of een suikerwafel met goed wat boter op als ontbijt. Nooit diende ik daar rekening mee te houden, mijn gewicht bleeft toch rond de 70-73 kilo hangen.

Maar ik stopte dus ook met alcohol drinken. En hoeveel men ook beweert dat dit gepaard gaat met een gewichtsafname, ik kan bevestigen dat dit voor mij omgekeerd werkt.
Want sinds dan eet ik gewoon meer. Niet alleen ontbijt ik – meestal is dat Griekse yoghurt met muesli – ook ‘s middags en ‘s avonds eet ik duidelijk veel meer. En tussendoortjes die horen er ook vollenbak bij. Veelal is dat een gans schaaltje druiven of een pot van een halve kilo blauwe bessen, maar chocolade en andere lekkernijen komen ook geregeld de maag binnen.

Wat ik ook achterwege liet, dat is het lopen. Het is dan ook van Juni 2015 geleden dat ik nog eens een 10-tal kilometer ging lopen.

Eén van de redenen dat ik het lopen wat achterwege liet was de pijn aan mijn achillespezen. Sinds Januari heb ik nu evenwel steunzolen en is de pijn in de pezen ook verdwenen.
Ik zou dus terug gaan lopen. Maar deze keer wil ik dat niet doen met de – best wel dure – loopschoenen die ik indertijd kocht.

Op de Markt in Eeklo is er sinds een paar maanden een sportspeciaalzaak – Fit-sport genaamd. En het toeval wil dat ik de uitbater, Bob, enkele weken geleden tegenkwam en hem over het lopen aansprak. Bob en zijn vrouwtje zijn beiden- ik hoef het je niet te vertellen – sportief.
Bob vertelde mij dat er bij hun een meting gehouden wordt en dat er op basis daarvan beslist wordt welke schoen het best geschikt is.
Dus, verleden week begaf ik mij naar de sportwinkel en kon ik een paar schoenen testen. Ik schrok toch wel van de metingen en welke impact een schoen heeft op de manier van lopen.

Na het passen van een tweede paar voelde ik onmiddellijk een heel groot verschil met het eerst paar schoenen. Daar waar het eerst paar schoenen voor een totaal verkeerde afrol zorgden, zorgde dat tweede paar voor de vrijwel perfecte gang (van zaken). Ze zaten dan ook als gegoten. Ik besloot om die schoenen te kopen maar zei wel ‘ als ze mij tenminste geen 500 euro zullen kosten’.
Dat was zeker niet het geval, voor dat bedrag zou ik 3 paar van die schoenen kunnen kopen. Valt dus best wel mee, want goede schoenen zijn toch wel heel belangrijk.

Nu rest er mij nog het starten met lopen. En dat is dan vandaag. Sebiet zie, wanneer ik hier op publiceren gedrukt heb. En wanneer mijn cola zero opgedronken is. En mijn playlist op spotify gedownload is. En ik die schoenen aangedaan heb. En mijn route op Endomondo ingesteld is.

Roken in series

We zaten gisterenavond te bingewatchen naar de serie ‘De Dag’ die nu tijdelijk bekeken kan worden via Play van Telenet. Anders is er hier het veel te dure PlayMore voor nodig.
De serie begint en is vrij traag maar het is echt wel zeer spannend en boeiend in beeld gebracht. Ik hoor wel eens dat het tegenwoordig allemaal zeer snel moet gaan voor de Generatie Z maar deze serie lapt dat aan zijn laars. En de plurals hier in huis smullen ervan.

Ondragelijke spanning in unieke Telenet-reeks
Elke minuut telt…

Een doodnormale dag mondt uit in een explosieve confrontatie tussen een indrukwekkende politiemacht en enkele bankovervallers. Twaalf afleveringen lang kan je zowel vanuit het standpunt van de politie, de slachtoffers als de criminelen volgen hoe de gespannen situatie zich ontspint. Dat is het uitgangspunt van de gloednieuwe Telenet‑reeks De Dag, die werd bedacht en geschreven door de toptalenten Jonas Geirnaert en Julie Mahieu.

Gisterenavond konden we met ons viertjes gewoon niet ophouden met kijken. En ik kan daar dan megahard van genieten. De vier oudsten van het gezin, gezellig samen in de zetel, smartphones (na 23u) buiten handbereik en geboeid kijken naar een serie. Het was al snel één uur en de kinderen wilden natuurlijk nog meer. Maar we moeten toch een beetje rekening houden met een nog klein broertje die sowieso tegen acht uur wakker zal worden. Dus besloten we ‘ooooooo’-gewijs toch maar te gaan slapen. Morgen wachten er ons zodoende nog 5 van de 12 afleveringen.

Een leuke serie dus. Maar toen we gisteren zaten te kijken hoorde ik regelmatig eens een diepe zucht die van rechts kwam. De plaats waar de 12- (bijna 13) jarige zoon zit. Ik wist onmiddellijk waar hij op doelde. Het roken in een serie. Eén van de personnages heeft nood aan zijn nicotine. Elk moment wordt dan ook gegrepen om een sigaret op te steken. Iets wat in deze tijden, en zeker in deze setting vermeden kan worden toch?

Ik begrijp heel goed dat het gegeven om te roken gewoon een must is in een serie. Ook het personnage valt of staat wel eens met het roken. Zo las ik eens van de regisseur – of is het regisseuse – van Beau Séjour, Nathalie Basteyns, dat een sigaret van een acteur een totaal ander personnage maakt. Meer rebels, iemand die niet aan de gezondheid denkt. Ook vaak een drinker zijnde.
En natuurlijk hoort het roken gewoon bij de tijd waarin de serie zich afspeelt. Zo zag ik veel dialogen in Peaky Blinders – een serie die zich begin de 20ste eeuw afspeelt – door een dicht rookgordijn. In de jaren 80, toen roken heel erg in was, en waarin Stranger things zich afspeelt, is een sigaret nauwelijks weg te denken. En zo zijn er natuurlijk heel veel settings die om een sigaret vragen.
Maar in een serie zoals ‘de dag’ vonden de zoon en ik dat het roken daar helemaal niet in zou moeten. De enige link die ik kan leggen is omdat het rokende personnage een trauma dient te verwerken, maar dan nog. Dat lost, net als drinken, niets op. Integendeel. Gelukkig lijken de kinderen des huizes hier wel van overtuigd.