In deze tijden van politieke correctheid en het moeten opletten of elke letter die je neertikt op de juiste plaats staat begin ik deze blogpost met:
‘Onder voorbehoud van alle recht en zonder enige nadelige erkentenis.‘
Zo, ik kan er veilig en wel aan beginnen.
De voorbije twee dagen staakten de treinchauffeurs van de NMBS. Dat zorgde ervoor dat het treinverkeer enigszins herschikt diende te worden. Een dank u wel gaat van mijn kant uit naar de treinchauffeurs die toch wilden werken. Zo kon ik op dinsdag en woensdag dan toch mijn afspraken op het werk in Brussel nakomen. En kon ik op een vrijwel normaal uur terug thuis geraken. Doch het zorgde er wel voor dat de trein richting kust behoorlijk vol zat.
Ik nam gisteren plaats in een compartimentje voor 2 personen. In Brussel Zuid werd het compartiment naast mij, dat plaats biedt aan 4 personen gevuld met een paar jonge, stoere kerels. Ik schatte ze een jaar of 16. De trein was nog niet goed vertrokken of één van de jongeren nam zijn telefoontoestel en liet de muziek nogal luid weerklinken. Rapmuziek; In het frans. Niet direct mijn favoriete muziek, maar goed, iederen zijn smaak. Al snel kregen de jongeren de aandacht van de medereizigers.
Omdat er toch iemand iets moet aanmerken, en ik geef toe – ik ben dan wel veelal de eerste die dat zal doen – sprak ik de jonge kerels aan. Ik vroeg vriendelijk of het nodig was dat die muziek zo luid diende te staan. De vier keken elkaar aan met een blik van wat wil die man daar nu zeggen. De muziek werd heel even uitgezet dus ik dacht dat het wel over zou zijn.
U raadt het natuurlijk al. Nauwelijks was die laatste gedachte door mij heen gegaan, de muziek stond nog luider. Ik geef toe, ik gaf ze een scheve blik waarna ik mijn zitplaats veliet om een andere plaats te vinden. Eén van de stoere mannen maakte aanstalten mij te volgen waarop hij door de andere aangemaand werd, in een voor mij vreemde taal, te blijven zitten. Of begreep ik ze niet doordat ze een hand voor de mond hielden? Kan ook.
De rest van de reizigers knikten begrijpend naar mij en een jong koppel besloot ook van plaats te veranderen.
De rest van de treinrit zat ik niet echt meer op mijn gemak. Want wat als die gasten ook zouden afstappen in het vrij kalme Aalter? Daarom verplaatste ik mij toch een drietal keer zodat ik 2 wagons verder zat dan mijn oorspronkelijke zitplaats.
En mocht dit nu de eerste keer zijn dat er zo een jonge bende veel te luide muziek afspeelt ik zou er niet over schrijven. Ik denk dat ik in deze verlofperiode maar terug meer met de auto naar het werk rij.
Sietoebie 