Het is me wat, al een paar maand leef ik nu zonder enig perspectief. Begin Mei schreef ik een blogpost over een dalletje hetwelk ik alweer overwon. Ik had de draad terug gevonden en mij daarmee uit dat dal geklauterd. Ik beloofde toen ook – vooral voor mezelf – om een coronadagboek bij te houden. Maar ik hield dat maar een aantal dagen uit.
Mijn huidige werkgever kon (kan) mij door de crisis ook geen nieuwe projecten aanbieden. Meer zelf, onze overeenkomst staat sedert vorige week ‘on hold’.
Via teams deed ik enkele sollicitaties. Toen ik niet veel later kreeg te horen dat de meeste sollicitaties niet voor begin volgend jaar (!) zouden ingevuld worden zakte ik terug als een pudding ineen.
Pff.
Begin volgend jaar, en ik zat al een paar weken zoniet maanden te nietsen.
Elke kleine tegenslag kwam terug met een mokerslag binnen. Ik was totaal futloos en elke handeling die ik diende te doen was er één te veel. Ik wou alleen maar slapen en viel dan ook te pas en te onpas in slaap. Ik kreeg nauwelijks een hap eten naar binnen. ‘s Avonds lukte dat een beetje, maar ontbijt en middageten, neen. Dat ging niet. Ik kreeg het niet doorgeslikt.
Ik ging padel spelen, maar raakte nog nauwelijks een bal. Althans niet correct.
Ik moest en zou mij herpakken. Voor mij, voor mijn vriendin en vooral voor de kinderen.
En dat lukt, beetje bij beetje. Zo is het sinds verleden week maandag toch terug bergop aan het gaan.
Maar leven zonder perspectief… Het weegt enorm.
Zoals gezegd, nu gaat het terug een heel pak beter. Heb geen last meer van een futloos en nutteloos gevoel. Integendeel. We zijn op onze tuin gevlogen, we beginnen binnen aan de schilderwerken die reeds kunnen gebeuren zoals de keuken en de toiletten met afwasbare en waterbestendige verf.
Ook de kinderen merken een heel groot verschil en geven dat ook aan. En dat maakt mij dan ook blij.
Ik sta met heel veel plezier terug in de keuken om lekkere gerechjes klaar te maken. Zo kijk ik er deze week echt naar uit om lekkere dingen op tafel te toveren.
Zelfs ontbijten lukt mij terug. En sneukelen, dat ook. En veel, alsof mijn lichaam al de niet ingenomen voeding nu ineens naar binnen wenst te krijgen.
Nu nog een deftig project vinden. Prospecties edm kunnen nauwelijks tot niet op dit moment. Externen worden meestal geweerd. Dus vrees ik langs die kant een beetje dat er geen nieuwe projecten op tafel zullen komen totdat dit vuil virus bestreden is.
Och ik vergat het nog bijna, maar na veel zagen lukte het de kinderen om mij te overtuigen om een katje in huis te halen. Het zal wel te maken gehad hebben met mijn onverschilligheid op dat moment, maar goed dat beestje is hier nu en het is leuk om nog wat meer animo in huis te hebben…
Sietoebie 