Ik zit bijna aan het einde in het boek ‘De oorsprong’ van Dan Brown. Nog pakweg 70 bladzijden te gaan en wat is het jammer dat ik nu geen tijd heb om dit nu te lezen. Ik kijk al uit naar dat uurtje in de trein. En dan, na het avondeten, in de lounge op ons terras. Dat boek moet nu echt wel uit.
Wat ik gisteren las, heeft mij dan ook zodanig aan het denken gezet.
Voor zij die het boek wensen te lezen, probeer ik, als je deze blogpost dan toch verder leest, niet teveel te onthullen.
Het boek gaat hem over het ontstaan van het leven. Op onze aarde. En hoe dit tot stand gekomen zou zijn. Door een God? Door evolutie?
Dan Brown zegt zelf dat hij op weg is om atheïst te zijn, maar dat het evenwel niet gemakkelijk is om dat dan ook te zijn. Het is door het vele opzoekingswerk voor dit boek dat hij denkt dat het mogelijks is dat de wetten van de fysica tot het leven konden leiden. (Lees meer.)
Maar het boek gaat er ook over naar wat of wie wij als mens op weg zijn. En dan probeer ik mij dat voor te stellen. Zelf geloof ik in de evolutietheorie. Meer zelfs. Ik geloof ook dat de mens, zoals we die nu kennen, niet het eindpunt in die evolutie is.
En dit is wat nu net zo klaar en duidelijk beschreven wordt in dit boek. Het raakt mij. Dat wat ik denk en voel op papier zien staan. Ubercool.
Al bij al ben ik nu niet zo benieuwd naar de moordenaar waarover dit boek toch ook gaat. Want ja, het gaat over een moord.
Gezien ik terug in Brussel werk, en het werk bereik met de trein maak ik graag tijd om te lezen.
Sietoebie 