Druiven

Je kent het wel, je doet een zak chips open en hop daar ga je; die zak die moet leeg.
Ik heb dat in mindere mate. Die zak die zal leeg geraken maar daarom niet op één avond. Want chips, die eet je toch alleen maar ‘s avonds. Of als er eens volk over de vloer komt.

Maar waar ik niet van kan afblijven, dat is van druiven. Die tros die ik meeneem naar het werk die is op een kwartiertje op. En een tros dat is dan zo een 500 gram. Lekker dat dat is.
Het is nu 09.19 en die tros, die is op. Jawel, evenals mijn 8 stuutjes die ik deze morgen rond 05.15 stond klaar te maken voor deze middag.

Gelukkig zijn druiven wel heel gezond. Enkel een beetje opletten voor de fructose.

Advertisement

Spa bruis

Spa - Wiki
In 1583 werd het water van Spa voor het eerst gebotteld en geëxporteerd. Het natuurlijke mineraalwater van Spa was toen al beroemd. Van over de hele wereld kwamen rijken naar het stadje Spa om de heilzame werking van het water zelf te ervaren. Niet alleen om te drinken, maar ook om in te baden.
Tsaar Peter de Grote, Victor Hugo en de Belgische koningin Marie-Henriette waren geregeld in Spa te gast. Een van onze waters werd zelfs lange tijd naar koningin Marie-Henriette vernoemd: Spa Marie Henriette (nu Spa Finesse). Maar ook Spa Reine verwijst naar haar, want “Reine” is Frans voor “koningin".

Spa bruis ofte spa-rood, dat wordt bij ons thuis aan de lopende liter gedronken. Daar waar het tijdens het eten vooral bij de gewone Spa bruis blijft verkies ik daarnaast ook wel eens een ander smaakje.
Vroeger deed ik wel eens een beetje siroop in de spa om daar dan een smaakje aan te geven maar ik weet niet hoeveel van die flessen siroop we ondertussen gehad hebben en dan ook weggegooid hebben want het smaakte toch maar zo zo.
Als afwisseling op de gewone spa bruis haalden we dan ook de literflessen uit de ‘Spa fruit collectie‘ in huis met onder meer Spa lemon cactus, spa citrus fruit, spa orange, spa lemon en de spa grenadine in huis.
Spa apple, spa forest fruit en het nieuwe spa duo strawberry-watermelon heb ik (of hebben we) nog niet gedronken.
Maar de laatste tijd ben ik vooral bijzonder opgetogen de ‘Spa touch of’ collectie te kunnen drinken. Temeer die te verkrijgen zijn in flesjes van 0.5 liter.

spa-touch-of//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

Reeds gedronken en zeer lekker bevonden:
– Spa touch of coconut (ja ik hou van de kokosnootsmaak in eten/drinken,… tevens waande ik mij meteen op één of ander strand in de Seychellen 🌞🎶)
Jammer genoeg heb ik deze enkel nog maar in de cafeteria van het werk kunnen vinden.

Reeds gedronken en lekker bevonden:
– Spa touch of Blackcurrent (zwarte bes)
– Spa touch of mint
– Spa touch of lemon

Reeds gedronken en en het zal bij die ene keer blijven:

Nog te proberen:

– Spa touch of grapefruit
– Spa touch of apple
– Spa touch of peach
– Spa touch of grapefruit

Welke is jouw favoriete spa touch ofke?

Spa op Twitter.

Die eaudyssée van Spa dat wil ik wel eens bezoeken.

Hondenbier

Hoewel het drinken van alcoholvrij bier in opmars is, zijn de alcoholvrije bieren nog niet zo makkelijk in de off line handel te vinden. Ook op café is het nog niet echt ingeburgerd, er zijn weinig café’s die ik ken die een Jupiler 0,0; laat staan een aanbod van alcoholvrij bier hebben. Het is misschien een idee – gat in de markt? – om zo een café te openen. Er zijn immers soupbars, coffeebars, … waarom zou het dan niet met zo een café lukken?

On line zijn er heel wat bieren te vinden maar ik doe aldaar nog geen bestelling. Dit omdat je in te grote hoeveelheden dient te bestellen want anders is de prijs voor één biertje behoorlijk veel. Er zijn natuurlijk kennismakingspakketten maar daarin zitten er voor mij dan veel te veel bieren waarvan ik zeker ben dat ik ze niet zal lusten.

En zo komt het dat ik af en toe eens rondkijk in de drankenshop waar we meestal onze drank gaan halen of er iets anders te vinden is naast de Jupiler 0,0.
Zaterdag jl was dat zo. Op de kop van een rayon vond ik daar de Bitburger 0,0. Kostprijs 0,69 cent voor een flesje van 33 cl. Bitburger is voor mij geen onbekend bier, Bitte ein bit is een slogan die ik mij herinner van mijn legertijd in Duitsland.

Omdat ik dan toch aan het kijken was naar een alcoholvrij bier verwachtte ik in diezelfde kop een ander alcoholvrij bier. En dat was er inderdaad ook. Maar het is bier voor de hond. Mijn mond viel, samen met die van zoon Rune, toch wel open. Ik dacht eerst dat het een grap was van de marketing rond het bier, maar neen hoor, snuffle beer is er inderdaad voor jouw huisdier.

Ik nam een six pack Bitburger mee en stak thuis een flesje in de diepvries. Een half uurtje later kon ik voor het eerst een bitburger 0,0 proeven. En hé, dat is best wel lekker. Het is eens iets anders dan de gebruikelijke jupiler.

Online kost dit biertje 0.99 cent per flesje. Daarbij dient een minimum verzendingskost van 7,49 euro gerekend te worden.

100 dagen zonder alcohol

100 dagen

Toegegeven, toen ik er aan begon had ik nooit gedacht dat ik tot hier zou geraken. Het is evenwel geen competitie waar ik aan mee doe of iets dat ik mezelf dien te bewijzen – wat Nick wel wou doen – neen het is, tsja, gewoon.
Sinds de start van ‘mijn’ Tournée minérale hou ik wel meer dingen bij. Kilo’s onder andere. Want sinds 01/02/2017 zijn er zo een drie kilo’s bijgekomen.
En ik probeer onze uitgaven een beetje beter bij te houden. De insteek hiertoe was meer om te zien waar we (onnodig) geld aan uitgeven en dat een beetje beter onder controle te houden. Maar het heeft tot nu toe maar weinig nut gehad. 🙂 Neemt niet weg dat het interessant is, zo een kleine boekhouding.
Zo zie ik dus wel wat ik uitgeef aan drank fel verminderd is.
Alcoholhoudende dranken, dat betaal ik steeds van eigen rekening. De Spa en andere niet alcoholische dranken wordt steeds betaald via ons gemeenschappelijke rekening. De frequentie dat we eens op café (lees de pub in de delhaize) gaan is niet echt verminderd. De tijd dat we daar verblijven en het aantal consumpties dat we drinken is dat navenant wel. En ook daar komt het geld dan meestal uit mijn eigen zak.
Waar het voor februari een goede 250 euro per maand was kom ik nu nog aan een 80 euro per maand. En die 170 euro per maand die gaat sinds kort aan de kant om bij voldoende liquiden iets bruikbaar te kopen. Of een reisje/citytrip te betalen.

Zijn er dan momenten geweest waarop ik zin had in iets met alcohol?
Bwah, neen. Niet echt.
Er was die keer dat we met vrienden gingen eten. Dat viel dan net in de maand Februari, de maand van den Tournée Minérale. Dus ja, daar was het meer uit principe om niet mee te drinken.
En er was vrij recent het lentefeest van Rune, de oudste zoon.
Toen voelde ik mij af en toe wel eens een buitenbeetje. Ik denk dat er met uitzondering van mijzelf niet één iemand van de volwassen aanwezigen was die geen alcohol tot zich nam. Naarmate de avond eindigde zei ik wel eens, zo dat halve bakje bier heb ik dan ook binnen; Het moeten er zowat evenveel geweest zijn als op het feest van de dochter en mijn petekindje, een jaar geleden. Met als verschil dat we ‘s avonds laat niet in de lounge gingen zitten om wilde verhalen te vertellen. Nu ja, de dag waarop het feest was leende zich ook niet echt om te blijven napraten; het weer was een beetje minder en de volgende dag was voor de meeste aanwezigen een werken- al dan niet schooldag.

En nu?
Nu het terug wat warmer wordt buiten en we met zijn allen naar de terrasmomenten uitkijken denk ik wel eens om iets met alcohol te drinken. Maar ik zal mij zeker niet laten verleiden om terug 3 Duvels per avond te gaan drinken. Of een tiental pinten achterover te gieten op een vrijdagavond. Of één of meerdere gintonics te drinken als aperitief op een zondag.
Neen, een goed glas wijn, met een kaasje of tapas moet wel eens kunnen. Of zo een geuze boon op ons zonovergoten terras. Ja zo een Geuze – ik schreef hier in 2011 al eens over, dat lijkt mij het ideale biertje om de eer te geven als mijn eerste alcoholbevattend drankje sinds 31/01/17.

Oikos yoghurt

[Dit is echt geen reclame-blogpost]

Proloog
Griekse joghurt dat is helemaal niets voor mij.

Ik dacht nu zo dat ik verleden week een oikos yoghurt in de ijskast van het werk gezet had. Een reminder in mijn outlook agenda die mij daar omstreeks 10.15 deed aan herinneren bevestigde dat gedacht. Echter, toen ik met het water in de mond bij die ijskast aankwam bleek de oikos yogurt niet aanwezig te zijn. Ik moet mij dus vergist hebben over de aanwezigheid ener yogurt in de ijskast.

Hoe is zo een Oikos yoghurt dan in de ijskast van het werk terecht gekomen?

Tot enkele weken geleden dacht ik dat Oikos yoghurt niets voor mij was. Ook al had de vriendin het toen in huis gehaald, ik zou daar geen potteke van eten, laat staan van proeven.
Oikos yoghurt van Danone staat voor Griekse yoghurt; Ik ben echt wel fan van de Griekse keuken, maar de yoghurt – onder meer gebruikt in tzatziki – dat vind ik niet te eten.
Tot over een week of twee. Ik had zin in een yoghurtje en er stonden alleen Oikoskes in de frigo. Ik had de keuze tussen eentje met caramel of eentje met appel-kaneel.
Zou ik dan toch eens proberen? Ik was alleen thuis dus alle gevolgen kon ik op mijn eentje dragen.

… Die eerste schep die ik nam en proefde. Maar lekker. Gelijk een engelke die op jouw tong piest zeggen ze bij ons. Dat smaakte echt naar meer. En het werd steeds lekkerder. De bodem van zo een potteke is gevuld met – rarara caramel – en de mengeling met de yoghurt is echt heel lekker. Zo lekker zelfs dat ik ongezien het potteke uitlikte 😋

En zo kwam het dus dat ik daags nadien ook een potteke meenam naar het werk. Eentje met appel.
Daar plaatste ik het ‘s morgens in de ijskast om het dan in de namiddag te kunnen opeten. Ik zat evenwel op een ander verdiep en dacht het Yoghurtje dan wel op een andere dag op te zullen likken eten. Dus ik schreef een reminder in mijn agenda ‘dat er nog een potteke Yoghurt in de ijskast staat’. Niet dat ik het anders vergeten zou zijn, maar het is een gewoonte geworden om zowat alles in mijn agenda aan te brengen. Het is gewoon leuk om dan na een aantal maanden of zelfs jaren nog eens naar een bepaalde dag te kijken en er aan herinnerd te worden wat je die dag dan deed. Net zoals ik wel eens door dit blog navigeer om te zien wat ik x-aantal jaar geleden op een bepaalde dag schreef. Dagboekgewijs als het ware.

Maar goed, dit alles haalt mijn yoghurtje natuurlijk niet terug.
Gelukkig zijn er hier grootwarenhuizen genoeg in de buurt. Deze middag zal er dus zeker een Oikoske gegeten worden.

Of, ik heb het dan toch opgegeten, verleden week vrijdag en daar geen notitie in mijn agenda van gemaakt.. Neeeuuh, dat kan niet. Ik zou het mij zeker herinneren.

Epiloog
Waarom Danone voor de naam Oikos koos is mij evenwel een raadsel.

Broll king

[Heel wat leesVOER]

Verleden jaar, rond deze tijd, kregen we van mijn broer een gasbarbecue in bruikleen. Een Weber dan nog wel.
Vooreerst, ik was niet voor een gasbarbecue. Want barbecue koppel ik aan kolen. Zeg je barbecue dan denk dacht ik aan kolen. En aan het prutswerk om zo een ding aan te steken. Van alle soorten vloeistof over de kolen, aanmaakblokjes in de kolen, papier in de buis onder de kolen,.. . Het kijken of na een goed half uur het eerste stukje vlees op de grill kon, noem maar op. Maar het hoort voor velen bij barbecue. Zo niet anders bij mij.
En ten tweede en niet minder belangrijk, de smaak van het vlees. Ik dacht dat dit op een gasbarbecue zeer zeker de smaak niet zou hebben dan van op een stuk vlees dat op de kolen werd klaargemaakt. Edoch, ik durf te wedden dat wanneer ik jou een stuk vlees of vis voorschotel, al dan niet gebakken of gegrild op gas/kool bbc, dat je niet snel zal weten waar ik het precies op klaarmaakte.

Ik was dus aangenaam verrast door de gasbarbecue. Verschillende bak/kookzones, vrij snel een barbecue die op temperatuur is, een temperatuur die vrij makkelijk constant gehouden kan worden, etc. Zo een barbecue kan je ‘s morgens ook al snel eens aansteken, al was het maar om buiten te ontbijten. Iedereen buiten, papa aan de barbecue om een bvb een eitje met spek te bakken. Ik zag het al zo voor mij.

Toen mijn broer de barbecue terug kwam halen miste ik die dus vrijwel onmiddellijk. Regelmatig opperde ik dat ‘mocht ik nu zo een barbecue hebben, dan had ik die aangestoken om ons van de nodige spijzen te voorzien’.
En zo kwam het dat we al vrij snel begonnen na te denken om er eentje voor ons zelf in huis te halen. Een weber natuurlijk, want dat hoort toch zo.

Ik wou een face to face advies en niet praten via chat op de bekende online winkels. Want ik had heel wat vragen bij onze mogelijke keuze en ik was er zeker van dat enkel vakmensen mij dit konden geven. En zo kwam het dat we bij het barbecueland in Nevele terecht kwamen.
We gaven eerst onze ogen de kost en zagen echt wel ons zin. Buiten budget natuurlijk. Nogal buiten budget.

Broil king

Maar we waren dus gekomen voor een toestel en niet voor een totale keuken al dan niet ingewerkt in een rollende kast.
Ik begaf me naar de kassa alwaar ik advies wou inwinnen. ‘We komen kijken voor een nieuwe barbecue binnen dit budget en ik had dus graag wat meer informatie ingewonnen want het internet zorgt voor een vol hoofd’ – Dit moet mijn openeningszin geweest zijn.
‘Een Weber lijkt mij natuurlijk een must have als je over een gasbarbecue spreekt’ – Dit was de tweede zin. Voila, ‘Weber’ het was er uit. De verkoopster zei ons dat Weber natuurlijk een zeer goed en degelijk merk is maar dat je net zoals bij alle andere bekende merken ook een deel betaald voor de naam.
Ook wou ik weten waar het verschil dan daadwerkelijk zat tussen pakweg een Barbecook en de o zo gegeerde Weber. De materialen natuurlijk.
Of ik een zijbrander wou? Neen, dat moet niet echt temeer er voor zo een zijbrander toch een 100 tot 200 euro als meerprijs is. Saus opwarmen, aardappelen koken?
En toen prees ze ons een ander, voor mij nog niet bekend, merk aan. Een Broîl King. Huh dacht ik, een Broll king? Beetje in dezelfde range qua euro dus zeker het bekijken waard. Wat mij opviel was vooral de stevigheid van de grill. Daar waar het bij de Weber degelijk is doch eerder ligt weegt was het bij de Broïl king zwaar. En langs twee kanten te gebruiken. Ook de gasfles kan bij de broîl king zonder enig gevaar onder de barbecue geplaatst worden. Geen gedoe meer met aan- en afsluiten van die fles. En een zijbrander was dan toch ook aanwezig.
Nog even naar andere modellen van andere merken gaan kijken maar uiteindelijk besloten we om de Broîl King aan te kopen. Een plancha plaat, een afdekzeil en natuurlijk de gas en de gasregelaar dienden er nog bij.
Of die geleverd en dan bij ons thuis geassembleerd kon worden? Ja, mogelijk.

Maar de levering zou mogelijks pas vrijdag of zaterdag plaatsvinden en je kent dat natuurlijk, eens beslist en betaald dan wil je dat zo snel mogelijk in huis.

‘Het is echt niet zo moeilijk om die zelf samen te steken, we hebben er echt wel al veel verkocht en nog nooit diende iemand te bellen voor hulp’ aldus de verkoopster. Ik voelde mijn ogen rollen en dacht, ik zal dan waarschijnlijk de eerste zijn.

Ook over de gas dienden we te beslissen, er zijn immers een aantal mogelijkheden op de markt waartussen gekozen kan worden. Iets uniforms hebben ze dus ook hier nog niet uitgevonden.
We gingen voor het systeem dat ze in de winkel hebben. Calypso. Een gemakkelijk klik- en draaisysteem en op veel plaatsen te koop. Evenwel een éénmalige waarborgkost van 45 euro. Als bewijs van waarborg kregen we een kaartje.
De doos zou wel in onze stationwagen geraken. Dachten we.
Daar stonden we dus met een doos die niet in de auto kon. barbecue uit de doos en stuk voor stok, tetrisgewijs, in de auto geplaatst. Gelukt! Op naar Eeklo.

Die middag hadden we een vriend op bezoek. Eén iemand die best wel handiger is dan mij. In plaats van een babbel rond de tafel werd het dus een middagje barbecue (en trampoline) in elkaar knutselen.

Een kleine twee uur later stond hij daar dan te pronken, onze Broîl King. Volgens vele reviews op het internet een echte topper. De gas aansluiten en testen of alles brandde. Hmm de zijbrander leek het niet te doen. We hoorden evenwel een ‘woef’ maar zagen geen vlam. Tot de grootste zoon erbij kwam en ons erop wees dat niet de zijbrander maar een grillzone open stond.

Popeye

Dag drie dat ik aan de sapjes zit. Waar het gisteren en eergisteren wortel- appel- gembersap was doe ik het vandaag en morgen met spinazie-appel-gember sap.
Toen ik gisterenavond de inkopen deed om dat sapje te vervaardigen dacht ik meteen ‘hoe ga ik nu voeldoende sap halen uit die bladeren spinazie.’ Volgens het receptje dat ik op het internet vond volstaat 100 gram spinazie en 2 appelen voor wel 2 glazen sap. Hoe groot die glazen dan zijn weet ik niet, maar ik vermoed dat er hier over jeneverglaasjes gaat.
Ik perste de volledige zak spinazie, zo een 300 gram. Nog een appeltje of 4 erbij en een goed stukje gember en ik had mijn sap voor de volgende dag.
Ondertussen ben ik al aan het degusteren van het sapje en het is opnieuw lekker. De gember heeft echt wel een finishing touch aan het mengsel.
Och ja, bij het ochtendgloren dronk ik wel één kopje koffie.. Eéntje dat mag hé. Zeker als je op een behoorlijk uur vroeg dient op te staan.

Ook leuk aan het sapjesverhaal is dat ook de collega’s, René en Frank, gaan meedoen. Elk op toer gaan we, dit na mijn verlof van volgende week, een sapje maken.

Weetje over spinazie vanop wikipedia:

IJzer en vitaminen
Van spinazie ging lang het verhaal dat het een hoog ijzergehalte had. Om de consumptie van spinazie in de Verenigde Staten te stimuleren is de tekenfilmheld Popeye in het leven geroepen. Iedere keer als Popeye in nood zit blijkt er op de vreemdste momenten een blik spinazie voorhanden, die Popeye snel consumeert en waarna het conflict snel beslecht is. Spinazie bevat inderdaad meer ijzer (3-4 mg) dan veel andere groenten, maar het ijzergehalte van spinazie is lange tijd zeer sterk overschat, en nog steeds hebben veel mensen dit beeld voor ogen bij spinazie. Toen in 1937 een nieuwe analyse werd uitgevoerd door Duitse wetenschappers, bleek het ijzergehalte tien keer lager te zijn dan werd aangenomen. Hoe dit foutje had kunnen gebeuren is niet helemaal duidelijk. Eén theorie is dat de resultaten van onderzoek met gedroogde spinazie op verse spinazie overdragen werden, een andere dat er een komma op de verkeerde plek werd gezet

Rodekoolsoep

Gisteren stond er rodekoolsoep op het menu op het werk. Dat je van alles soep kan maken is best wel logisch, daarom is het ook soep, maar ik had hier nog nooit van rodekoolsoep  gehoord, laat staan er van gedronken.
Maar de soep was lekker. Zelf vond ik ze niet echt naar rodekool smaken maar dat zal meer zijn doordat het op het werk een grootkeuken is. De kleur van rode kool was er in ieder geval wel.
Het gaf mij wel de aanleiding om eens rond te neuzen op het internet na hoe je nu een rodekoolsoep dient te maken.
Al snel kwam ik op deze bereiding uit:

Ingrediënten

1 el olie
1 teen knoflook, fijngehakt
1 ui, gesnipperd
2 cm verse gemberwortel, geschild en fijngesneden
300 g rodekool, in dunne repen
mespunt gedroogde chilivlokken
1 tl gemalen komijn (djinten)
sap van ½ citroen
750 ml warme groente- of vleesbouillon
125 ml zure room
gemalen piment of komijn om te bestrooien
Extra: blender of staafmixer

BEREIDING
Verwarm de olie in een pan met dikke bodem en bak knoflook, ui en gember 1 min. Voeg de rodekool, chilivlokken, komijn en het citroensap toe. Schenk de bouillon erbij en breng aan de kook. Zet het vuur lager en laat de soep 20-25 min zacht koken tot de kool gaar is. Breng op smaak met zout en peper. Pureer de soep in een blender of met een staafmixer heel fijn. Schenk de soep in glazen en schep in elk glas een lepel zure room. Strooi er piment of komijn over.

Of ik er die zure room bij zal doen, dat weet ik nog niet.

Gevonden bij Elle.

Gevuld witloof


Uit het gehaktboek van Wim Baillieu (twitter handle @wimballieu), met toevoeging van een persoonlijke toets.

Nodig:
4 stronken witloof
8 Plakken pancetta (zelf doe ik het ook wel eens met ontbijtspek)
0.5 l kalfsbouillon (ik gebruikte deze keer rundsbouillon)
Aardappelen om puree te maken.

Aan de slag:
Oven op 200 graden voorverwarmen
Witloof in de lengte in twee snijden
Ik snij de poep eraf en haal er het harde gedeelte uit.
Het gehakt is bij Wim puur toe te voegen, ik doe er een eitje en paneermeel bij en meng dat goed.
Worstjes maken en op de ene kant van het witloof leggen. Toedekken met het andere deel en vastmaken met de pancetta/ontbijtspek.
Plaats deze in een ovenschotel en overgiet met de bouillon.

40 a 45 minuten in een ovenschaal die je bedekt met aluminiumfolie.
Eens dit deze gaartijd voorbij is haal je de schotel uit de oven.
Vervolgens:

– Wim: De warme puree wordt in een spuitzak gedaan en de puree wordt op de schotel gespoten (rond de gevulde witloofstronkjes), vervolgens gaat dit nog een tiental minuutjes onder de grill.

– Mijn manier:
Ik haal de gevulde stronkjes uit de schaal en plaats ze in een andere schaal. Beetje gruyere kaas over strooien en even grillen tot de kaas een korstje vormt.
De bouillon die overblijft en nu ook sappen van het vlees en het witloof bevat bind ik met een roux tot saus.

Zelfgemaakte zongedroogde tomaatjes

Verleden weekend wou ik een gerecht uitproberen van Jeroen Meus.
Daarbij hoorden zelfgemaakte zongedroogde tomaatjes.

Lekkerrrrrr!

Hoe maak je die nu?

Snij een redelijk aantal kerstomaatjes middendoor en leg ze in een ovenschaal. Beetje gemalen zout, beetje gemalen peper, beetje gemalen suiker en olijfolie erop doen. Doe er ook gerust een beetje Provençaalse kruiden op.
Verwarm de oven tot 125 graden en plaats de ovenschotel er een 2-tal tot 2,5 uur in.