Category: Kids

Wrede verhalen

Gisterenavond, onze jongste wordt naar bed gebracht maar staat na een paar minuten al terug aan de trap te roepen dat hij niet wil slapen.

Als ik hem dan terug in bed stop en vraag of hij een verhaaltje wil horen dan is het zoals altijd een kordate ‘Nee, geen verhaaltje’. Deze keer volharde ik evenwel en nam een sprookjesboek ter hande. Roodkapje. Een dik boek weliswaar, maar het telde maar een 10-tal dikke kartonnen pagina’s. (gelukkig waren het geen pagina’s gemaakt uit vlees, want anders waren het vag … enfin u kent het mopje ongetwijfeld).

Al snel had ik zijn volledige aandacht. Terwijl ik het verhaaltje aan het voorlezen was stopte ik af en toe eens om samen met Ebbe de tekeningen te bekijken en te bespreken. Oh, zie jij de bloemetjes en de vlindertjes? Oh kijk daar, een mooie rode jas toch dat dat meisje draagt. Maar dat is lief toch van de mama dat ze een taart gebakken heeft voor de zieke Oma.

Ebbe zijn ogen sperden wijd open en hij ging volledig op in het verhaal. Met bange oortjes vernam hij hoe de Wolf de Oma opat. Even later belandde ook roodkapje in de maag van de Wolf en ik zag dat ik mij een beetje te hard ingeleefd had in mijn wolvenrol. Gelukkig kwam al snel de houthakker door het openstaande venster naar binnen en die deed de wolf dood waardoor Oma en Roodkapje uit de buik van de wolf konden kruipen. En natuurlijk was de Oma terug kerngezond en leefden ze nog lang en gelukkig.

Slik.

Dit kon tellen als eerste verhaaltje voor onze jongste. Ik besloot over te gaan tot een veel mooier sprookje. Junge Book. Iedereen is immers blij in het boek… …  tot Bagheera wil dat Mowgli de jungle verlaat. Want Mowgli hoort niet thuis bij de dieren. En Sheera Khan is op komst. En die wil een mensenjong opeten. Grrrrrrr. Zei ik. Gemeend. Tegen het boek, maar ook in mijn rol als Sheera khan. Gelukkig kwam er een mooi meisje op Mowgli af. En kon hij samen met haar de mensenwereld betreden. Want daar hoort hij thuis. En samen met dat meisje werd hij oud en gelukkig. Geen man of vrouw, ook geen x. Neen, een mooi meisje, een fotomodel als het ware.

Ebbe was moe. Hij viel snel in slaap. Zodoende kon ik hem de moraal van het verhaal niet meer meegeven. Voor zover hij dat dan ook al zou begrijpen.

Deze avond herlees ik eerst een sprookje alvorens het aan een driejarige voor te lezen. Hoe zouden die kleine en gevoelige hersenen nu omgaan met deze vers ingevoerde data?

Terug beneden deed ik hiervan konde op twitter. Hoe ik toch schrok van de inhoud van sprookjes.  Al snel kwam ik te weten dat sprookjes dan wel behoorlijk wreed mogen zijn, maar dat ze voordat ze de sprookjes waren zoals we ze nu kennen en vertellen dat ze nog veel wreder waren. Het was Matthias die mij hierop wees.

 

Advertisement

Gedichtje

Onze jongste kapoen, bijna 3, zal deze week een gedichtje leren in de klas. Zo leert ons zijn klaskrantje.

Maar omdat het vandaag de laatste dag is om te klagen spuw ik mijn gal nog even over het feit dat ik vind dat er een grote fout staat in dat gedicht.

Lees en huiver 🙂

‘Lieve knuffel’

Ik leg een doekje op je rug.
Piep.. hier ben je weer terug.
Nu ben ik weer blij.
Zullen we knuffelen ik en jij?

.

Nee, serieus ik erger mij niet echt aan het gedicht, maar nu we met z’n allen toch op alles klagen en blijven op zagen dacht ik dat dit wel eens mijn kans was om het hier ook te doen.

 

Overdreven Sint

Ik vind de Sint een idee vol goede bedoelingen. Akkoord we dienen wel te liegen tegen onze allerkleinsten en dat moge dan geen goed voorbeeld zijn, het is en blijft een leuk gegeven.  En wij geven natuurlijk graag speelgoed aan onze klein mannen en vrouwen.

Maar dat de kinderen de man niet één keer maar tot wel 15 keer tegenkomen dat stoot mij wel een beetje tegen de borst.

En wat mij ook tegen de borst stoot is de massa aan speelgoed die de man brengt. En de foto’s die dan op facebook of andere sociale media geplaatst worden. Veel ouders zien het Sint feest als een ‘kijk eens wat wij nu allemaal gekocht hebben voor onze zeer brave kinderen’; Het lijkt wel een wedstrijd. Ik heb bravere kinderen dan die van jou dus ze krijgen van mij wel heeeeel erg veel. En zie, bij de Oma en Opa kregen ze ook zo een berg. En bij die en bij da ook. Hmm.

Bij ons kwam de Sint ook langs.

 

Kennismaking

De kleinste, onze Ebbe, die mag dus ook al naar ‘t school. Toen hij precies 2 jaar en 7 maand was gingen we alvast eens kijken in de St Antoniusschool te Balgerhoeke. Er was toen een kennismakingsmoment dus dat kwam goed uit.
Onze kleine sloeber voelde zich al snel thuis in het klasje van Juf Annelien. De ganse oppervlakte werd grondig geinspecteerd en dus ook goedgekeurd want op het einde van het bezoek wou hij daar gewoon blijven. Dit deed hij door op de grond te gaan liggen en ons te zeggen ‘Laat mij liggen’. Zo, de toon is hiermee gezet.

Ebbe - kennismaking 1ste klasje//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

Ebbe - kennismaking 1ste klasje//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

Ebbe - kennismaking 1ste klasje//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

Bij deze wens ik aan alle schoolgaandertjes een fijne start toe en zeker aan zoon Rune die naar het eerste middelbaar mag en daar Latijn zal gaan volgen en aan dochter Elle die het 2de middelbaar in de richting verzorging-mode zal aanvangen.

10 jaar terug in de tijd:

1ste schooldag voor Rune//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

Niet bang zijn

Onze jongste, nu goed tweeënhalfjaar jong, is nogal bang voor al wat insect is.
In het begin konden we daar wel eens mee lachen maar het is echt geen lachertje om er altijd correct mee om te gaan.

Als er een vlinder in zijn buurt komt dan volgt er een hysterische aanval. Ik zou soms aan een conversiestoornis gaan denken want het gebeurt wel eens dat hij dan gewoon stokstijf blijft staan en zo luid mogelijk roept of krijst. Van een vlinder godbetert. Die komen bij mij af en toe eens op de schouder zitten als ik de kippen ga eten geven. En ik vind dat leuk. En vlinders voelen zich ook tot onze jongste zoon aangetrokken want ze komen graag tot bij hem. En zijn zandbak, die staat vlakbij onze vlinderboom. Ik dacht dat die daar wel goed zou staan. Kwestie van even iets te misplaatsen dus.

Ook alle andere vliegende insecten zijn niet onmiddellijk zijn lievelingsdieren. Als hij in zijn eetstoel zit en er zou een vlieg naderen… het weze maar beter dat zijn eten en drinkbeker weggehaald worden. Als hij vrij is, dan zal hij de vlieg wel najagen met de vliegenmepper. En papa of mama die moet dat dan ook doen. Kwestie van te kunnen winnen.

Als hij zo een diertje ziet, maar dat kan ook een hond zijn want die behoort ook niet tot zijn favorieten, zegt hij steevast ‘nie bang zijn’. Dat zinnetje gebruiken wij nu ook al te pas en te onpas. Zelfs vrienden pikten de zin op en gebruiken het naar eigen zeggen ook wel eens als grap wanneer er iets ‘spannends’ zit aan te komen.

Gemakkelijk is dit dus niet altijd. Je bent zomaar ergens aan het wandelen tot opeens een vlieg, een bij of vooral een vlinder passeert. Paniek alom. Daar waar veel kinderen graag naar een vlindertuin gaan zou dat voor onze kleinste dus een waar horrorverhaal zijn.

We hebben al een beetje van alles geprobeerd. Knuffeldieren, verhaaltjes. Noem maar op. Maya is dan ook zijn lievelingsdiertje en een vlinder is toch zooo mooi – in een verhaaltje of als knuffel.

Shopping budget

Verleden week waren we met z’n allen in Eindhoven. Waar ik dacht dat Eindhoven vooral een technologiestad zou zijn bleek dat eerder een shopping stad te zijn. Dus in plaats van één en ander van musea over Philips edm te bezoeken zou ons bezoek dus eerder een dagje shoppen worden.

De grootste kinderen, meisje van 13; jongen van 12, hadden op zich niet echt iets nodig op gebied van kledij maar ik deed ze toch over een shoppingbudget beschikken. Daar waar de meisjes van het gezelfschap al snel de kledingwinkels bezochten gingen zoon en ik naar de Mediamarkt en naar intertoys.

Op het einde van de dag bleek zoonlief zo een 80% van dat budget over te hebben. De dochter daarentegen had nog 1% over.

En die 20% van het budget dat de zoon spendeerde was voor een duikbril en een nieuwe koptelefoon die wel heel sterk afgeprijsd stond. Bij de dochter ging de 99% naar, jawel, kleding.

Huisregels

Ik ben niet echt grote voorstander om thuis regels op te leggen en ik heb dat dan ook niet van thuis uit meegekregen maar naarmate de kinderen groter worden vind ik dat er hier en daar toch wel een regel mag, neen moet, zijn.

Zo hield ik gisterenavond omstreeks half negen, na 3 eerder mislukte pogingen voor en na het avondeten, een klein pleidooi om enkele regeltjes in te voeren. Eén keer waren de 2 oudste kinderen bezig met enkel dabs en andere moves, een andere keer diende er op de computer gezocht te worden hoe dat liedje van Portugal nu precies ging en nog een andere keer was er iemand die er plots aandacht dat de boekentas voor de dag erna nog niet klaar zat. Iets wat redelijk lang kan duren als er een iPhone op de kamer aanwezig is.

Ik probeerde dat een beetje te doen op de wijze die, onder meer, bij ons – en ik denk bij iedereen – op het werk bij de meeste vergaderingen van toepassing is: laat de boodschapper eerst uitpraten, val niet in de rede want je krijgt daarna tijd en kansen genoeg om opmerkingen te maken of vragen te stellen.

Uiteraard bleek dit al snel een utopie. Na een eerste zin werd ik al van antwoord gediend en nog iets later begon de op één na oudste van het huis schoolgewijs de vinger in de lucht te steken.

De nieuwe regels zijn helemaal niet streng of zelfs niet helemaal bindend. Ik spiegel wel naar de huidige maatschappij waarbij school start om x uur en stopt om x uur. Dat een lesuur 50 minuten duurt en dat er speel- of eetpauze is van x tot x uur. Dat, als er gewerkt moet worden dat dit dan meestal van maandag tot vrijdag is – ook tijdens afgelijnde uren. Want het bleek immers een punt van – ik zal het frustratie noemen – dat ik tijdsblokken wil invoeren. We worden nu éénmaal in zo een maatschappij geleefd. Het begint bij het opstaan tot we slapen gaan.

De dochter wist mij te melden dat ze niet zo van die regeltjes houdt. Het lijkt wel iets voor autisten was haar repliek.. Je moet weten dat ze graag op internaat wil gaan.

Voor diegene die interesse hebben in de huisregels die ik graag zou hebben:

Na school ten laatste om 17 uur thuis. Dan hebben de kinderen 2 uur tijd eer het avondeten is; In die 2 uur zou ik willen dat het huiswerk gemaakt is – de agenda’s + eventuele andere te tekenen documenten klaarliggen, eventueel gedoucht/gewassen werd, de kippen gevoed zijn en de tafel klaar staat voor het avondeten.

19 uur, ik probeer dan klaar te zijn met het avondeten. We nemen daar tot een uurtje de tijd voor, inclusief afwas/dessert. Daarna kan er nog gedoucht/gewassen

20.30 dat moet zowat het tijdstip kunnen zijn waarop we met zijn allen in de zetel belanden. Geen iPhone, laptop, Nintendo,… in de hand want tijd om samen iets te doen. Dat kan een boek lezen zijn, of een gezelschapspelletje of naar televisie kijken. Als het televisie kijken is dan zal dit meestal een aflevering op netflix zijn, waarom hebben we dat anders? Zo een serie duurt een uur dus is het al snel half tien. Dan hebben de tieners nog een ‘vrij’ half uurtje om iets naar eigen wens te doen.

Een eerste evaluatie volgt later :).

 

 

 

 

 

Ons kakkenestje

Laat mij beginnen bij het begin. Lijkt me logisch.
Nu, bijna dag op dag 10 jaar geleden begon ik aan een blog over Elle, 3 jaar en 5 maand jong en Rune, 2jaar en 11 maand. Het was een heus dagboek want elke dag dat ze toen bij mij verbleven werd verhaald. Dat duurde een vrij lange periode, de laatste blogpost aldaar dateert van augustus 2013. Ondertussen zijn die 2 kleine patatjes en heel wat groter geworden en kregen ze in januari 2015 er ook een broertje bij. Daarvan bestaan jammer genoeg nog niet heel veel verhalen. De tijden on line zijn immers totaal anders geworden dan een aantal jaren geleden. Het bloggen nam af. Ook wel een beetje om privéredenen, maar toch, de hele blogosfeer zoals dat met een mooi woord heet, en vooral dan het funbloggen nam af.
Er was nog geen facebook of youtube waarop nu de meeste verhalen, filmpjes en foto’s gepost worden.
Maar dat neemt niet weg dat het toch enigszins jammer is dat er nog niet heel veel geschreven werd over ons kakkenestje Ebbe. Er wordt af en toe wel iets bijgehouden in een off line boek.

Maar goed, waar ik toe wou komen is tot een klein verhaaltje over Ebbe. Namelijk zijn gewoonte om te gaan slapen.
Waar het vooral bij dochter Elle een ramp was om haar in bed te laten gaan, laat staan om te slapen, is dat manneke een droom om in bed te krijgen.
Nadat hij ons van de nodige dekentjes voorzien heeft in de zetel en zelf een tijdje bij ons in de zetel of in zijn eigen zeteltje zat is het al tussen 21u en 21u.30. Zowat het tijdstip waarop hij gevraagd wordt om in zijn bedje te gaan.
Ebbe heeft 2 fopspenen (tuutjes). Eentje hetwelk hij overdag gebruikt en één voor in zijn bedje, een clear in the dark tuutje.
Na de vraag, of is het een commando, stapt de jongste gezwind naar de keuken waar hij zijn nachttuutje ophaalt. Ook zijn beer wordt goed vastgenomen en dan komt hij ons een kusje geven. Zelf de eerste trapjes opstappen om dan nog eens te zwaaien ‘saapwej’, meestal nog eens gevolgd door een handkusje.
Dan stapt hij zelf de grote trap op – dit moet ik eens filmen – doet de deur van zijn slaapkamer open, gooit zijn beer in het bed en wacht tot hij opgetilt wordt om in zijn bedje gelegd te worden. Slaapzakje aan ‘zakje aan’, ‘dekentje – ja dank u’ over hem en ‘lichtje – ja dank u’ bij hem.
Nooit geweten dat een peuter zo graag in bed ging.
Het gebeurt wel eens dat hij dan nog even wakker ligt maar dan ligt hij te praten, te zingen en te spelen met zijn lichtje. En slapen, dat doet hij dan minstens tot 7 uur; Dan is hij uitgeslapen en speels. Maken we hem noodgedwongen vroeger wakker, of is hij dan toch eens een stuk later gaan slapen dan is dat ochtendhumeur wel aanwezig.

Zo, bij deze is Ebbe zijn eerste blogpost ook een feit. We moeten dat meer doen. Ook van de puberende tieners mag er terug eens iets meer verschijnen al is het maar om er later, al dan niet mee te kunnen lachen of zwaar melancholisch te worden.