Category: Music

15 jaar

Het was even schrikken daarnet. Na een lange tijd kwam het nog eens in mij op om mijn blog te bezoeken en daar mogelijks nog eens iets op te posten.

Toen zag ik dat dit blog vandaag bijna dag op dag 15 jaar bestaat. De eerste jaren pleegde ik, net als vele anderen, vrijwel elke dag een blog.

Er heerste toen een echte blogosfeer, met blogstokjes, blogrolletjes, blogmeetings, blogvanallesennogwa.

Maar zoals bij de meesten, verging het bloggen mij. Vandaag had ik echter een ideetje om neer te tikken en zag zodoende dus dat dit blog bijna 15 jaar jong is.

Mijn eerste blogpost was iets over een concert. Ik was de dag ervoor naar Placebo geweest en schreef daar heel kort iets over.

Als bij toeval ben ik gisteren, 25-11-21, ook naar een concert geweest. Samen met de oudste zoon, die ondertussen 16 jaar is, gingen we naar Balthazar. Dit konden we doen na het vertonen van ons CST en het verplicht dragen van een mondmasker. Want zo is de hedendaagse samenleving. U allen wel gekend.

Aangekomen aan de lotto-arena bleek Rune zijn identiteitskaart niet mee te hebben. Gelukkig kon hij zich identificeren aan de hand van zijn smartschool account op de smartphone.

Het concert was de max. Rune dankt mij wel tig keer omdat hij voor het eerst een zaalconcert kon bijwonen. Een heel leuk papa-zoon moment. Een verslag van het concert kan je bij de dansende beren lezen.

Deze post was niet de insteek van mijn bezoek aan mijn blog. Ik wou het over iets anders hebben… Maar het toeval wou dit ik hier dus op uitkwam. Waarover ik het wel wou hebben, dat lees je dan misschien begin volgende week.

Hou het veilig en gezond!

Advertisement

TW Classic 18

De affiche al gezien voor Torhout Werchter Classic 18?
Deed mij onmiddellijk terug denken aan mijn eerste bezoeken aan het festival Rock Torhout, eind de jaren 80.
1 dag feest. Grotendeels ingevuld met topbands. En dit jaar zegt het mij nu ook eens meer dan het 4-daagse Rock Werchter. Niet alleen omdat het tijdens Rock Werchter, dat omwille van ene Ed Sheeran een week opschuift, bijna onmogelijk is om een week verlof te nemen (van woensdag tem de maandag erop), ook wel deels omdat de affiche aldaar te weinig biedt om mij 4 ganse dagen te boeien. Het kan natuurlijk ook de leeftijd zijn hoewel ik dit toch nog steeds betwijfel.

Maar de affiche voor TW Classic 18 dus. Het zou wat leuk zijn om daar eens met een aantal vrienden/vriendinnen naar toe te gaan toch. Dus wie zich geroepen voelt, vervoeg ons! En laat het vooral weten als je gaat.

Richard Ashcroft: net als Liam Gallagher – die ik onlangs in de AB zag – en die ik ook als eens op de Rock Werchter (met the Verve) en op de Lokerse feesten zag, één van mijn favorieten uit de 90-00. Ik heb iets met arrogante frontmannen 🙂

Nathanial Ratecliff: stond verleden jaar op Rock Werchter maar door een schrijven van een zogenaamd muziekjournalist in de De Morgen ging ik niet kijken. Het zou toch maar een slecht optreden worden. Ondertussen is het tegendeel genoeg bewezen.

dEUS: Is en blijft mijn ontegensprekelijke Belgische (Vlaamse) topband. Waarschijnlijk heeft het ietwat arrogante van Tom Barman daar toch iets mee te maken.

Kraftwerk: Ook eerder eens gezien op Rock Werchter, toen in de Marquee. Oude mannen natuurlijk, maar nog altijd pioniers.

The national. Ook eens gezien bij een ondergaande zon op Rock Werchter. Altijd top.

Editors. Tsja. Niet dat ik nu voor hen speciaal zou gaan. Zag ze al een aantal keer. Ik herinner mij nog heel goed de eerste keer dat ik ze zag op Rocj Werchter. Ik had toen net de CD ‘The Black room’ gekocht omdat ik dat ene nummer ‘Blood’ toen super vond. Editors speelde toen vrij vroeg en gaven toen een vrij braaf optreden, elk in een zwart maatpak. Ondertussen zijn ze een megagroep. Maar zeker dat dit terug een zeer goed optreden zal zijn en zodoende een goede afsluiter van een ongetwijfeld zonnige muziekdag.

 

Dichtbij staan

Een concertje, we pikken er wel af en toe eens eentje mee.

Afgelopen zaterdag begaven we ons naar het sportpaleis om aldaar één van mijn funkieste favorieten uit de jaren 90 aan het werk te zien. Jamiroquai.

De band liet eventjes op zich wachten maar van zodra mister Cool en de zijnen op het podium verscheen begon er ook een feestje. Nu ja, feest. Het plezantste aan een optreden in een concertzaal – nu ja je kan het sportpaleis nauwelijks een concertzaal noemen – is toch dat het altijd een stuk leuker is dan een optreden op een festivalweide. Het publiek is dan voor 100% gekomen voor dat ene optreden en maakt er meestal een leuke avond van.

Maar ik stel mij veelal de vraag of het daar vooraan, frontstage, ook plezant is om te staan. Tegenwoordig zijn de meeste optredens voorzien van prachtige visuals, lichtshows, megaschermen etc. Maar dat zie je natuurlijk niet als je daar zo dichtbij staat.

Ook dien je dan een aantal uur vrij van drank of andere pauzes te zijn. Er zal dan wel het momentum zijn om de artiest bijna te kunnen aanraken, ik zie het liever van op een afstand. En als het even kan, dan swingen we daar even hard mee.

Hierbij de ‘encore’ van Jamiroquai, mooi gefilmd maar weinig van de show te zien. Wij zagen meer. Maar dan ook weer minder.

Vanaf het begin

Gisteren, thuiswerkwoensdag. En zoals gebruikelijk is het eens om de 14 dagen spaghetti bij ons thuis. Dus dit was niet anders.

Omstreeks 12 uur ben ik heel even alleen thuis. Een kwartiertje, maximum. En zoals meestal staat de radio op Studio Brussel.

Op de radio weerklinkt een lied. Net voor ik aan de spaghetti begin zet ik mij even in de zetel. Dat lied. Lang geleden dat ik het nog eens gehoord had. Maar ik verdronk er bijna in. Zo mooi.

Deze morgen, iets voor half zes. Zoals bijna elke dag stuur ik een berichtje naar Studio Brussel via hun app. In het ochtendprogramma ‘Linde staat op’ is er een rubriek genaamd ‘vroege vogels’. Daarin wordt een luisteraar opgebeld die een berichtje stuurde en daarmee een plaat aanvraagt. En vandaag deed ik dat met de vraag of ze het nummer konden spelen hetwelk ik op woensdagmiddag sinds lang nog eens hoorde.

‘Goedemorgen!’ tikte ik. Zo een Right down the line van Gerry Rafferty dat zou wel smaken in de file. Fijne dag!’

En zowaar,  iets voor zes kreeg ik een berichtje.

‘Oh! Hou je telefoon maar al klaar!’

‘ Goeiemorgen trouwens, Christophe! Groetjes van Linde en Vio uit Brussel’.

En zo kwam het dat ik rond 06.15 opgebeld werd door Violette (twitterhandle) en dat ik even later een praatje deed met Linde. Over het werk in Brussel en vooral over de studerende kinderen.  En dat Gerry Rafferty vooral doet denken aan Bakerstreet, maar dat het nummer Right down the line voor mij dan toch nog beter is.

Ik naderde net de file te Aalst, toen mijn aangevraagd plaatje weerklonk.

“Right Down The Line”

You know I need your love, you got that hold over me
Long as I got your love, you know that I’ll never leave
When I wanted you to share my life, I had no doubt in my mind
And it’s been you, woman, right down the lineI know how much I lean on you, only you can see
Changes that I’ve been through have left their mark on me
You’ve been as constant as a northern star, the brightest light that shines
It’s been you, woman, right down the lineI just wanna say this is my way
Of telling you everything I could never say before
Yeah, this is my way
Of telling you that every day I’m loving you so much more

‘Cause you believed in me through my darkest night
Put something better inside of me, you brought me into the light
Threw away all those crazy dreams, I put them all behind
And it was you, woman, right down the line

I just wanna say this is my way
Of telling you everything I could never say before
Yeah, this is my way
Of telling you that every day I’m loving you so much more

If I should doubt myself, if I’m losing ground
I won’t turn to someone else, they’d only let me down
When I wanted you to share my life, I had no doubt in my mind
And it’s been you, woman, right down the line

 

Bootleg

Ik koop graag eens een vinyl plaat. En op de rommelmarkt durf ik dan wel eens in menig platenbak snuisteren. Meestal zie ik onmiddellijk aan de verkoper en aan de eerste plaat in den bak aan wat ik mij mag verwachten.

Zo liepen we ook verleden zondag rond op de rommelmarkt te Kaprijke. ‘We’ dat waren mijn vriendin, mijn broer en vriendin, zoontje Ebbe en ikzelf.

Ook broer Ives zou wel eens een vinylke durven kopen. Toen hij mij vroeg of ik iets specifieks zocht zei ik ‘niet echt, maar dat een Oasiske (what’s the story morning glory) , een Guns n Roseske (appetite for destruction) een Supertrampke (in paris) er wel bij zou mogen’.

Aan een kraam met eerder duur maar wel zeer verzorgd materiaal kwam ik een live elpee van de Guns tegen. Guns n Roses ‘sin city return.

Ik kende de plaat niet maar toen ik zag wat er voor nummers opstonden aarzelde ik niet. Ik keek snel eens naar de plaat zelf en die leek wel (near) mint(*) te zijn. Ook de cover was net geen mint want de lp was niet meer ingepakt. Verkocht.

Toen ik thuiskwam wou ik nu wel eens zien of de betaalde euros een beetje in de normale verhoudingen waren.

Discogs is dan meestal mijn wiki voor de vinyl. Maar daar bleek de lp niet beschikbaar te zijn. Vreemd vond ik. Een klein beetje later vond ik via google dat het om een bootleg gaat.. Ik weet niet of ik hier tevreden mee dien te zijn.

(*) ( gradaties van audio )

 

dEUS in de lottoarena

[Verwacht van mij geen review]

Vrijdag 10/02/2017 een dag waar ik al langer naar uitkeek want één van mijn favoriete Vlaamse bands zou dan optreden in de lotto arena te Antwerpen. Voor het eerst zou ik dan het mini sportpaleis betreden. Dit zou ook de eerste keer zijn dat ik een concert beleef zonder maar één pintje te drinken.

Ik volg dEUS al vanaf het prille begin en herinner mij nog de eerste keer dat ik ze zag. Dat was op rock Torhout 1994.

Maar goed over naar gisterenavond. Het afscheidsconcert van gitarist-doe-het-al Mauro Pawlowski.

Voor de eerste keer dat ik dus in de lotto arena kwam, en ik keek meteen op hoe klein die zaal in vergelijking met het sportpaleis is. Ook qua klank en licht vond ik het niet altijd even aangenaam. Regelmatig zat ik met piepoogjes naar het podium te kijken of diende ik even weg te kijken wegens te veel lichtinval.

Gelukkig was er dEUS; Die er best een leuke show van maakten. Sommige nummers werden evenwel anders vertolkt dan dat we ze gewoon zijn van te horen op de radio/cd/spotify/deezer,…

Zo niet minder deze little arithmitics, nogal ingetogen gespeeld. Dit nummer was in de jaren negentig één van mijn absolute topschijven.

Maar vooral Instant street kreeg een nog langere en -door Mauro wild op gitaar spelende- outro.

En uiteraard ging het dak eraf bij Suds en Soda.

Een grappig intermezzo was een filmpje waarin Mauro bij een candid camera betrokken werd. Moet wel ergens googlebaar zijn denk ik.

En voor mezelf, dus mijn eerste concert zonder een pintje, was het een aangename beleving. Anders ga je ten gepaste en ten ongepaste tijde een pint halen voor jezelf en voor de vrienden, nu werd mijn concert niet verstoord door het weglopen van mijn plaats om een pint te gaan halen, een aanrader 🙂

Setlist:

Slow
Via
The Architect
Constant Now
Instant Street
Fell Off the Floor, Man
Girls Keep Drinking
Pocket Revolution
Sirens
Little Arithmetics
If You Don’t Get What You Want
Quatre Mains
Smokers Reflect
Serpentine
Sun Ra
Theme From Turnpike
Hotellounge (Be the Death of Me)
Roses
Encore:
Bad Timing
Suds & Soda
Nothing Really Ends

[Een review vind je hier]

Fan van Prince

In de jaren tachtig was ik absoluut fan van Prince.

Ergens halfweg die jaren tachtig werd een concert van Prince op televisie uitgezonden. Toendertijd beschikte ik over een radio-cassetterecorder en die had ik toen vakkundig voor televisie gezet zodat ik het concert op cassette kon opnemen.
Je kan je voorstellen dat het geluid op die geluidsdrager van een bedenkelijke kwaliteit was. Bovendien kwamen er allerhande huiselijke geluiden op voor zoals hoesten, kuchen, een stoel die verplaatst werd enzoverder.
Maar dat weerhield mij niet om die cassette keer op keer te beluisteren.

Op 29/06/1987 zou ik Prince dan eindelijk life zien in het sportpaleis (setlist) (Verslag) met zijn sign o the times tour.

Een optreden die ik mij nog behoorlijk goed herinner. Rond podium in het midden van de zaal en een schitterende show door Prince en de zijnen.

 

Here we are folks
The dream we all dream off
Boy versus girl in the World Series of love
Tell me, have U got the look?

Muziekje 90

1987- Met enkele vrienden gaan we voor het eerst samen op reis. Nu ja, op reis is wel een groot woord want veel verder dan de camping Ardoer in  het Nederlandse Nieuwvliet, dichtbij Groede (De groe zoals wij zeggen) rijden we niet met onze brommers. We deden dit ook in ’88 en in ’89 deden we het met de auto; Eén van ons had toen reeds de beschikking over een auto en we voelden ons dan natuurlijk de koning te rijk. Eén van onze favoriete plaatsen in Groede was dancing De Ploeg, een dancing die we ook meermaals bezochten buiten onze verblijfsperiode op de camping.

Gedurende deze periode was er wel één band die we meermaals beluisterden. Een band die in 1987 het album Appetite for Destruction uitbracht, Guns N’ Roses. Dat album konden we met z’n allen van voor naar achter en van achter naar voor meezingen.

Uit de beste plaat van Guns N’ roses, Sweet child O mine.

 

Muziekje 89

We zijn terug na een weekje geen muziekpostje.. Beetje druk op het werk en andere oorzaken zorgden hiervoor, maar geen nood beste muziekliefhebber, af en toe zal er hier een song verschijnen met de nodige herinneringen erbij vermeld.

1987 – Ondergetekende gaat regelmatig op zaterdagavond naar den ‘Lamborghieni’ in Maldegem. In die tijd was dat de plaats waar je moest zijn als tiener. DJ toen was Phil Wilde de man die later de muziek van onder meer 2 Unlimited zou schrijven. Het moet zowat de eerste dancing geweest zijn met een heus laserlichtspektakel. Er werd dan omstreeks 24u ook steeds tijd gemaakt voor een lasershow. (Ja beste jongeling, om 24u zat de dancing stampevol, nu beginnen jullie pas weg te gaan tegen dat uur 🙂 )

Eén van de toppers op de dansvloer was toen deze van Philippe Cataldo – Les divas du dancing.

Ik herinner mij nog levendig hoe vriend Nico hierop stond te dansen.  Wat verlang ik op zondagmorgen omstreeks 08.30 toch naar die zaterdagnachten van toen.. 🙂