De week van 11 tot 17 Mei

De grote kinderen waren deze week nog bij ons. Er werd door hun vooral voor school gewerkt. De scholen zijn evenwel nog niet open waardoor er les van op afstand gegeven wordt.
Joyce diende met uitzondering van de woensdag elke dag te werken wat er voor zorgde dat ik er alleen voorstond met 3 kinderen.

Zelf schilderde ik nog een kassement op de zolder en we installeerden de Wii, de PS2, PS3 en PS4, met de PSVR op een iets oudere televisie. Helaas, de afstandsbediening voor de TV werd nergens gevonden zodat we niet op de wii of ps2 konden spelen omdat die een aansluiting met een scart hebben en we zonder afstandsbediening niet konden schakelen tussen HDMI en Scartingang.

Joyce doorzocht vrijwel het ganse huis maar toch, geen afstandsbediening te vinden. Ik besloot het internet af te speuren en bestelde er op maandag eentje via eBay. 12 euro en nen klets + 4 euro verzending. Goedkoper vond ik het niet.
Op vrijdag was deze er echter nog niet. Toen plots Joyce, die de kinderkamers aan het kuisen was, naar beneden kwam met de bewuste afstandsbediening. Nieuwe batterijen erin en we konden op de wii. Op de PS3 speelde ik nog eens Prince of Persia.

Deze morgen, Maandag 18/05/2020 stak de afstandsbediening in de brievenbus… Iemand eentje nodig voor een LG TV?

Ik speelde 2 keer padel deze week. Maar dit dient één tegen één gespeeld te worden en maakt het dus iets minder leuk.
Toen ik op woensdag terug kwam van de padel zat de vriendin in zak en as. Dochter Elle kwam mij vertellen dat ze opgelicht was. Opgelicht door in te gaan op een smsje van ‘haar bank’. Hierdoor werd er op een goede minuut zo een 500 euro van haar rekening gehaald. Al bij al een geluk dat de rekening snel geblokkeerd kon worden.

Ondertussen kregen we te horen dat schoonzus Annelies getest zou moeten worden op Corona gezien ze toch wat symptomen vertoonde. Temeer ze op haar werk als kinesiste in het AZ Alma in contact was gekomen met een patiënt die besmet is. Ook broer Ives werd getest en moest deze week absoluut binnen blijven.

Verder met de vrijdag 15/05. Mijn mama is jarig. Samen met mijn broer hadden we online een cadeau gekocht. Dat was al op woensdag geleverd doch de Mama zou het pas op haar verjaardag openen.
Ze werd er 70. Helaas konden we deze mijlpaal niet samen vieren. De mama behoort tot de risicogroep en mede doordat ze momenteel chemo ondergaat gaan we beter niet langs. We hopen dit snel goed te kunnen maken.

Op zaterdag 16/05 was er dan al terug een verjaardag. De mama van Joyce werd er 67. Zij zit in onze bubbel en wij dus in de hare zodat we bij haar op bezoek gingen. Hapjes, drankjes, taart. In de voormiddag had ik ons eerste plantenperkje aangelegd in de tuin. Een perkje met een vlinderstruik, zonnebloemen en lavendel.

Zondag 17/05 eindelijk nog eens gaan lopen. En zoals je eerder al kon lezen laat ik spotify dan beslissen naar wat ik luister. En elke keer verschijnen er onbekende maar ook bekende songs.

Normaal post ik nu een nummer dat voor mij eerder onbekend was, maar deze keer zong ik mee op deze parel van U2 – Walk on.

Later die dag gingen we naar het Leen om Ebbe verder te leren fietsen en ‘s avonds keek ik naar de kampioenenviering van Club Brugge terwijl ik asperges met mimosa van ei en zalm klaarmaakte evenals kippegyros voor morgen.

 

Kan echt niet meer wachten

Op 30 November 2017 schreef ik dit.

En vandaag kreeg ik onderstaande mail:

Beste concertbezoeker,

27 september is het zover! Dan staat Jeff Lynne’s ELO in de Ziggo Dome in Amsterdam en jij bent erbij! Je ontvangt deze mail omdat er met dit e-mailadres één of meerdere kaarten zijn gekocht voor het concert. We willen je graag informeren over het tijdschema van de avond, het vervoer naar en van de Ziggo Dome en wat andere zaken. Lees dit goed door, zodat je goed voorbereid aankomt.

Grote tassen niet toegestaan
Het is niet toegestaan om grote tassen mee naar het concert te nemen. Tassen met een formaat van maximaal A4 en circa 10 cm dik zijn uitgezonderd. Op mojo.nl/voorwerpen staat alle informatie over wat verder wel/niet mee naar het concert kan. Voor grote tassen is er geen in bewaringname en/of garderobe aanwezig. We raden dan ook aan tassen thuis te laten. Houd daarnaast rekening met een toegangscontrole. Kom daarom ruim op tijd.

Official bags policy
Please note that you can’t take large bags to the concert. Only bags with a max size of A4 paper and 10cm deep are allowed. Please leave larger bags at home or at your hotel. There is no cloakroom and there are no lockers available for big bags.

Tijdschema:

18.30u – Deuren open
20.00u – Support act Billy Lockett
20.40u – Change over
21.10u – Jeff Lynne’s ELO
22.40u – Verwacht einde

* Dit tijdschema is onder voorbehoud en hiervan kan worden afgeweken door de artiest. Houd onze website in de gaten voor de laatste wijzigingen en het laatste nieuws.

 

Rock Werchter 18

Moh, zie ik had nog niets geschreven over Rock Werchter. Dat is ook niet van mijn gewone doen.

Goed, door omstandigheden op het werk kon ik dit jaar dus niet de volledige editie meemaken. Het zag er zelfs vrij lang naar uit dat ik gewoon alles zou moeten missen.

Tot twitter een oplossing aanbood voor de Zondag. Hoewel ik vind dat, als je naar Werchter gaat, je de volledige editie moet doen, wilde ik die zondag dan toch niet missen. David Byrne, Novastar, Noel Gallagher, Arctic Monkeys! En dat allemaal op één dag. Ja dat zag ik dan wel zitten. Dus die zondag vertrok ik behoorlijk vroeg in Eeklo om zo tegen 10 uur op de camping Klokkenberg te arriveren. Het was nog heel stil aldaar dus reed ik met de fiets eens tot aan het festivalterrein. Ik had dorst, het was warm dus ik stopte eens aan één van de biertenten die al open waren. En zowaar. Ze hadden daar Jupiler 0.0; Wat een verandering tegenover verleden jaar. Toen kon ik enkel op de festivalweide aan Jupiler 0.0 geraken, ergens in een ver gelegen hoekje.

‘s Middags stapte ik anders dan normaal, al voor het eerste optreden de weide op. Omdat ik dorst had stapte ik terug naar het verre hoekje aan de Jupiler Brewery om daar een Jupiler 0.0 te bestellen. Ik nam er nog eentje mee en deed een wandeling over de weide. Ik vond het toch eerder vervelend dat ik terug naar de afgelegen hoek om een drankje diende te gaan om een alcoholvrije pint te kopen. Tot ik er attent op gemaakt werd dat er nu ook 0,0 aan al de andere dranktenten verkocht werd.

Was dit nu door het warme weer (zo vermoed ik toch), of was het omdat de 0.0 zijn opmars gestaag verder zet (ik hoop dat toch).

 

 

Guy taar

Het zal wel zeker. Midlife crisis. Maar dan koop je toch een moto, of een Porsche of verander je gewoon van vriendin. Alé, dat zeggen en schrijven ze toch.

Nu, verleden jaar kocht ik al een auto, dus daar had ik geen behoefte aan.

Een moto dan. Mwah, ja. Maar gezien het te grote risico op de baan doe ik daar niet aan mee.

Een jong snel mokske dan? Mwah, neen. Ik heb het al bij al prima thuis 🙂

Dus neen, geen MLC, een gitaar is iets wat ik al langer wou.
Ik wil dat echt al heel lang. Maar dan ook wel heel erg lang.
Een gitaar. Een blauwzwarte gitaar!

En bij deze is ze dus besteld. Morgen wordt ze geleverd en zaterdag zal ik er wat riffen uit halen. Haha.

TW Classic 18

De affiche al gezien voor Torhout Werchter Classic 18?
Deed mij onmiddellijk terug denken aan mijn eerste bezoeken aan het festival Rock Torhout, eind de jaren 80.
1 dag feest. Grotendeels ingevuld met topbands. En dit jaar zegt het mij nu ook eens meer dan het 4-daagse Rock Werchter. Niet alleen omdat het tijdens Rock Werchter, dat omwille van ene Ed Sheeran een week opschuift, bijna onmogelijk is om een week verlof te nemen (van woensdag tem de maandag erop), ook wel deels omdat de affiche aldaar te weinig biedt om mij 4 ganse dagen te boeien. Het kan natuurlijk ook de leeftijd zijn hoewel ik dit toch nog steeds betwijfel.

Maar de affiche voor TW Classic 18 dus. Het zou wat leuk zijn om daar eens met een aantal vrienden/vriendinnen naar toe te gaan toch. Dus wie zich geroepen voelt, vervoeg ons! En laat het vooral weten als je gaat.

Richard Ashcroft: net als Liam Gallagher – die ik onlangs in de AB zag – en die ik ook als eens op de Rock Werchter (met the Verve) en op de Lokerse feesten zag, één van mijn favorieten uit de 90-00. Ik heb iets met arrogante frontmannen 🙂

Nathanial Ratecliff: stond verleden jaar op Rock Werchter maar door een schrijven van een zogenaamd muziekjournalist in de De Morgen ging ik niet kijken. Het zou toch maar een slecht optreden worden. Ondertussen is het tegendeel genoeg bewezen.

dEUS: Is en blijft mijn ontegensprekelijke Belgische (Vlaamse) topband. Waarschijnlijk heeft het ietwat arrogante van Tom Barman daar toch iets mee te maken.

Kraftwerk: Ook eerder eens gezien op Rock Werchter, toen in de Marquee. Oude mannen natuurlijk, maar nog altijd pioniers.

The national. Ook eens gezien bij een ondergaande zon op Rock Werchter. Altijd top.

Editors. Tsja. Niet dat ik nu voor hen speciaal zou gaan. Zag ze al een aantal keer. Ik herinner mij nog heel goed de eerste keer dat ik ze zag op Rocj Werchter. Ik had toen net de CD ‘The Black room’ gekocht omdat ik dat ene nummer ‘Blood’ toen super vond. Editors speelde toen vrij vroeg en gaven toen een vrij braaf optreden, elk in een zwart maatpak. Ondertussen zijn ze een megagroep. Maar zeker dat dit terug een zeer goed optreden zal zijn en zodoende een goede afsluiter van een ongetwijfeld zonnige muziekdag.

 

Rockchick

Stel, je bent 14, en je gaat voor het eerst naar een concert. Je was al eens op het cactusfestival als 10- en 11 jarige, maar een concert in een zaal, dat maakte je nog nog niet mee. Tenzij K3 toen je 7 was.

En het was nu niet naar Dua Lipa, Chainsmokers, Emma Bale of andere Imagine Dragons;  Neen, plots kan je mee naar Meneer Liam Gallagher in de Ancienne Belgique. Een man die in zijn eentje duizend, neen 2000 man sterk is. Hij die samen met zijn broer Noel de rockmuziek van de jaren 90 mee bepaalde en zo ook voorbeeld is voor vele rockbands die vandaag het mooie weer maken. Hij die voor jouw Vader best wel een icoon is. Hij die op een podium staat alsof de ganse wereld van hem is. En dat vertelde ik haar gisteren ook, net voor aanvang van het concert. Haar blauwe ogen sperden open.

Wel, dat overkwam mijn dochter gisteren. Was het nu omdat ze dan langer zou mogen opblijven of was het omdat ze de muziek toch wel kent? Of was het, om eens een Papa-dochter moment te hebben die ze zou kunnen koesteren zoals ze zelf zei.

Haar houding tijdens het concert bewees dat ze best wel kan rocken. Ik weet niet of ze graag heeft dat ik hierover schrijf, maar hé een coole meid trekt zich daar toch niets van aan.

Ik zag haar genieten tijdens de gekende(re) nummers, want al de nummers die Liam en zijn band speelden weerklonken al meermaals bij ons thuis of in de auto. Wonderwall moet wel haar climax geweest zijn. Maar dat was die van mij ook toen ik, .. 24 was.

Over het concert zelf. Kort. Top. Zijn nieuwe songs kenden we dus ondertussen ook vrij goed en die klinken iets minder rock and roll als de oasis songs. Maar goed zijn ze wel.

Daar waar ik drie weken geleden nog vanaf vrijwel dezelfde plaats naar Intergalactic lovers stond te kijken en waar toen de liefde van het podium rolde, zo stroomde – of waaide – nu de rock en roll vanop het podium. Ik herleefde een beetje mijn rock en roll jaren, de dochter haar rock en roll jaren zijn bij deze gestart. Op naar Werchter?

Wil je een meer beschrijvend verslag van dit concert, dan kan je bij de dansende beren terecht.

Grrrumeur

Nu ik – tijdelijk – terug met de trein naar het werk kom valt het mij op dat ik meer last heb van een (ochtend)humeur dan wanneer ik met de auto kom.

Het begint in feite al vanaf ik thuis vertrek, want tot dan is meestal alles nog oké, tenzij Studio Brussel al niet wil van in het begin wil meewerken. Want zo ben ik dan ook nog eens: een slechte plaat aan het begin van de vroeg begonnen werkdag kan mijn humeur ook kelderen. Daarom dat mijn ambilight mij alvast wakker maakt met het geluid van kwetterende vogeltjes. Maar eens ik de badkamer betreed, dan druk ik met een bang vingertje op de aanknop van de radio waarop de tekst Studio Brussel verschijnt dewelke al snel gevolgd wordt door de eerste noten van een lied. Of het gepraat van de presentatrice. Als dat Linde is valt het meestal goed mee. Maar met, tijdens verlofperiodes, Kim Muyllaert als jong enthousiast veulen is dat steeds bang afwachten. Dat meisje doet haar job best goed, maar voor mij is het net iets te enthousiast op een veel te vroeg uur. Deze morgen weerklonk Rex van Customs, dus best oké.

Iets later begint de toch naar het station te Aalter. Omdat de trein niet wacht vertrek ik zeker een goed half uur vooraleer de trein vertrekt. Trein om 24 na het uur, ik vertrek om 54 voor dat uur. Gek ook hoe ik mij daar toch op fixeer, op dat half uur. trein om 46, ik vertrek om 16 na het uur.

En dan begint het al in feite, hoewel het maximum 20 minuten te rijden is en ik dus 10 minuten ‘speling’ heb, kan ik mij al druk maken in de rode lichten die niet meewerken. Of onaangekondigde werken die reeds begonnen zijn op de Aalterbaan en die ervoor zorgen dat het verkeer op één vak dient te komen. dan begint het rekenwerk al. Ik heb nog 16 minuten de tijd. ‘Diep ademen – denken dat er nog tijd genoeg is’.

Aan het station van Aalter zijn er werken bezig. Een vrachtwagen blokkeerde daar deze morgen een aantal minuten de weg tot de parking. Diep ademen, er zijn nog 10 minuten eer de trein vertrekt’. Het is vakantie dus aan plaats op de parking is er geen gebrek.

Op tijd op het perron, de trein op. Zoals de meeste mensen ga ik op zoek naar een plaatsje om alleen te zitten. Heel even dan toch want in Gent geraakt de trein toch redelijk gevuld.

Deze morgen kwam er een jongeman naast mij zitten én een voor mij. De persoon naast mij nam zijn laptop en dat zorgt al onmiddellijk voor een roloog van mijn kant. Al zeker wanneer die persoon dan constant gaat tokkelen op die laptop om toch nog maar die mail af te krijgen die in feite nog wel tijd heeft om verstuurd te worden. Als de persoon die rechtover mij zit last blijkt te hebben van een snotvalling en zodoende het snot steeds naar binnen trekt krijg ik het al helemaal op mijn heupen. Ik bied die persoon dan ook een zakdoek aan doch die vriendelijk geweigerd wordt.

Ik probeer het omgevingsgeluid af te weren door de muziek een ietsje luider in mijn oren te laten klinken doch die muziek valt steeds weg. Geen constante streaming van de radio. Vraag is dan waarom ik naar de radio luister en niet naar bvb Spotify. Dat laatste is geprogrammeerd en dan weet je wat je horen zal. Ik hou in dit geval nogal van de verrassing die de radio je kan brengen. En ik hou er op een manier ook wel van om een radiostem te horen. Iemand die je toespreekt. Ook gek, maar ik moet ook met deze kronkel in mijn hoofd leven.

Maar… gelukkig is er dan het werk. In het geval dat ik met de auto kom ben ik altijd de eerste, maar deze maand zijn er al collega’s aanwezig.  En dat zijn best wel toffe collega’s op een leuk werk. En zo weet ik dat ik, van zodra de trein gestopt is; ik 500 meter gestapt heb; de trap tot het derde genomen heb; een koffietje nam; de laptop aanstak – mijn grrrumeur kan opbergen door tijdens het opstarten van de laptop en het halen van een tweede koffietje een praatje met die collega’s te doen. Over ondermeer de ergernissen op de trein maar vooral over het leuke concert van de Intergalactic lovers in de AB.  En alles wat er voorafgaand mee gemoeid was. Want het was immers geen sinecure om de vriendin gisteren mee te krijgen naar Brussel :).

 

 

 

 

Het komt terug

Ik weet niet hoe het komt, maar toen ik deze morgen de trappen naar mijn werkplek opstapte weerklonk plots dit nummer in mijn gedachten. En ik wou jullie dit niet onthouden.

Liedje

Bij ons thuis staat tijdens het avondeten en ook tot een tijd daarna vaak Spotify op. Willekeurig kies ik een playlist die door Spotify, op basis van mijn muziekkeuze, samengesteld is.

Ik lees dan veelal een boek, of luister gewoon naar de muziek.  En heel regelmatig passeert er dan eens een vergeten parel. Die parel probeer ik dan meestal op de radio gespeeld te krijgen. En het programma ‘Draaitdoor’, dagelijks op Studio Brussel tussen 12 en 13 uur leent zich daar perfect toe. De plaatjes die dan gespeeld worden zijn voor een groot deel de keuze van de luisteraar. Als die keuze een link heeft met het nummer dat aan het spelen is, dan maakt die keuze dus kans.

Zo hoorde  ik Wires van Athlete via spotify. Nu was het alleen nog zaak om dat nummer aan het nummer te linken dat op dat moment gespeeld zou worden.

Ik vond de link bij het nummer van Chicanes – salt water. Ik tweette dat een Chicane in de F1-autosport voorkomt en dat atleten aan sport doen. Siska keurde het goed en daar weerklonk dit prachtnummer nog eens. En die tekst. Lees hem vooral eens. Of zing hem gewoon mee.

You got wires, goin’ in
You got wires, comin’ out of your skin
You got tears
Making tracks
I got tears
That are scared of the facts

Running down corridors
Through automatic doors
Got to get to you
Got to see this through
I see hope is here in a plastic box
I’ve seen Christmas lights reflect in your eyes

You got wires, goin’ in
You got wires, comin’ out of your skin
There’s dry blood on your wrist
Your dry blood on my fingertip

Running down corridors
Through automatic doors
Got to get to you
Got to see this through
First night of your life
Curled up on your own
Looking at you now
You would never know

I see it in your eyes
I see it in your eyes
You’ll be alright

I see it in your eyes
I see it in your eyes
You’ll be alright
Alright

Running down…

E.L.O

E L wie? Dat ken ik niet hoor.

E.L.O! Euh de groep van Mister Blue Sky.

Aaaaah. Maar natuurlijk ken ik dat.

Wees gerust, je bent niet de enige die zo reageert wanneer ik zeg dat ELO toch één van de groepen was waar ik in de jaren 80 nogal veel naar luisterde. Het begon allemaal met een liedje op een verzamel LP uit 1986. De song was Calling America en ik was er zo van gepakt dat ik onmiddellijk naar de toenmalige platenwinkel ‘Matthijs’ in Eeklo reed om mij daar de LP Power of balance te kopen.

In die tijd kocht ik nogal veel platen, bijna al het zakgeld en geld dat bijeen gespaard werd via verjaardagen of nieuwjaren werd daar aan besteed. Zo begon ik cassettes op te nemen voor medestudenten die deze dan voor een prijsje kochten en zo kwam er opnieuw geld in het zakje om veelal platen (of naft voor mijnen brommer) te kopen.

In die tijd gingen we ook regelmatig naar Sluis. En in de platenwinkel aldaar kocht ik nog een plaat van ELO – Greatest Hits.  Mijn budget was immers niet voldoende om de volledige collectie in huis te halen en ik diende toch wat ander materiaal ook te kopen (voor school, weet ge wel.)

Ik moet evenwel toegeven dat ik ze niet meer volg sinds pakweg 1992.  Ik dacht echt wel dat het over and out was met de groep en dat Jeff Lynne al lang zijn eigen ding deed. Neemt niet weg dat  ik heden ten dage nog af en toe eens naar ELO luister. Zo kocht ik via Discogs de LP Balance of power terug en Out of the blue vond ik voor een prijsje op een rommelmarkt. Zelf vind ik het nog altijd heel goed klinken en ook de rest van de huisgenoten vinden het best OK; voor een paar liedjes dan.

Ik erger mij dan ook aan StuBru dat ze maar één song spelen van ELO. En dat is dus, jawel, mister Blue sky.

ELO stond dus op een lijstje bij mij van groepen die ik ooit wel eens live wou zien. Net zoals Doe maar daarbij stond. En Doe maar, die zag ik dit jaar, op de Lokerse feesten.

En nu het beste van al. E.L.O leeft nog en tourt! In September 2018 komen ze zelfs redelijk dichtbij. Naar Amsterdam.

Dat ik dit nu pas te weten ben gekomen. Niets van media heb ik errond gehoord of gelezen. Nochtans hebben ze afgelopen zomer voor 70.000 personen in Wembley gespeeld. Wel even schrikken als je het publiek ziet uit hun dak gaan. Niemand van onder de 70 jaar denk ik.

Snel kijken of al tickets beschikbaar zijn. Blijkt bijna de ganse Ziggo dome uitverkocht te zijn. Nog een paar honderd kaarten. Ow zekers. Bij deze, die voor ons zijn binnen. En ik wou u dat laten weten.