Rock Werchter 18

Moh, zie ik had nog niets geschreven over Rock Werchter. Dat is ook niet van mijn gewone doen.

Goed, door omstandigheden op het werk kon ik dit jaar dus niet de volledige editie meemaken. Het zag er zelfs vrij lang naar uit dat ik gewoon alles zou moeten missen.

Tot twitter een oplossing aanbood voor de Zondag. Hoewel ik vind dat, als je naar Werchter gaat, je de volledige editie moet doen, wilde ik die zondag dan toch niet missen. David Byrne, Novastar, Noel Gallagher, Arctic Monkeys! En dat allemaal op één dag. Ja dat zag ik dan wel zitten. Dus die zondag vertrok ik behoorlijk vroeg in Eeklo om zo tegen 10 uur op de camping Klokkenberg te arriveren. Het was nog heel stil aldaar dus reed ik met de fiets eens tot aan het festivalterrein. Ik had dorst, het was warm dus ik stopte eens aan één van de biertenten die al open waren. En zowaar. Ze hadden daar Jupiler 0.0; Wat een verandering tegenover verleden jaar. Toen kon ik enkel op de festivalweide aan Jupiler 0.0 geraken, ergens in een ver gelegen hoekje.

‘s Middags stapte ik anders dan normaal, al voor het eerste optreden de weide op. Omdat ik dorst had stapte ik terug naar het verre hoekje aan de Jupiler Brewery om daar een Jupiler 0.0 te bestellen. Ik nam er nog eentje mee en deed een wandeling over de weide. Ik vond het toch eerder vervelend dat ik terug naar de afgelegen hoek om een drankje diende te gaan om een alcoholvrije pint te kopen. Tot ik er attent op gemaakt werd dat er nu ook 0,0 aan al de andere dranktenten verkocht werd.

Was dit nu door het warme weer (zo vermoed ik toch), of was het omdat de 0.0 zijn opmars gestaag verder zet (ik hoop dat toch).

 

 

Advertisement

Rockchick

Stel, je bent 14, en je gaat voor het eerst naar een concert. Je was al eens op het cactusfestival als 10- en 11 jarige, maar een concert in een zaal, dat maakte je nog nog niet mee. Tenzij K3 toen je 7 was.

En het was nu niet naar Dua Lipa, Chainsmokers, Emma Bale of andere Imagine Dragons;  Neen, plots kan je mee naar Meneer Liam Gallagher in de Ancienne Belgique. Een man die in zijn eentje duizend, neen 2000 man sterk is. Hij die samen met zijn broer Noel de rockmuziek van de jaren 90 mee bepaalde en zo ook voorbeeld is voor vele rockbands die vandaag het mooie weer maken. Hij die voor jouw Vader best wel een icoon is. Hij die op een podium staat alsof de ganse wereld van hem is. En dat vertelde ik haar gisteren ook, net voor aanvang van het concert. Haar blauwe ogen sperden open.

Wel, dat overkwam mijn dochter gisteren. Was het nu omdat ze dan langer zou mogen opblijven of was het omdat ze de muziek toch wel kent? Of was het, om eens een Papa-dochter moment te hebben die ze zou kunnen koesteren zoals ze zelf zei.

Haar houding tijdens het concert bewees dat ze best wel kan rocken. Ik weet niet of ze graag heeft dat ik hierover schrijf, maar hé een coole meid trekt zich daar toch niets van aan.

Ik zag haar genieten tijdens de gekende(re) nummers, want al de nummers die Liam en zijn band speelden weerklonken al meermaals bij ons thuis of in de auto. Wonderwall moet wel haar climax geweest zijn. Maar dat was die van mij ook toen ik, .. 24 was.

Over het concert zelf. Kort. Top. Zijn nieuwe songs kenden we dus ondertussen ook vrij goed en die klinken iets minder rock and roll als de oasis songs. Maar goed zijn ze wel.

Daar waar ik drie weken geleden nog vanaf vrijwel dezelfde plaats naar Intergalactic lovers stond te kijken en waar toen de liefde van het podium rolde, zo stroomde – of waaide – nu de rock en roll vanop het podium. Ik herleefde een beetje mijn rock en roll jaren, de dochter haar rock en roll jaren zijn bij deze gestart. Op naar Werchter?

Wil je een meer beschrijvend verslag van dit concert, dan kan je bij de dansende beren terecht.

Grrrumeur

Nu ik – tijdelijk – terug met de trein naar het werk kom valt het mij op dat ik meer last heb van een (ochtend)humeur dan wanneer ik met de auto kom.

Het begint in feite al vanaf ik thuis vertrek, want tot dan is meestal alles nog oké, tenzij Studio Brussel al niet wil van in het begin wil meewerken. Want zo ben ik dan ook nog eens: een slechte plaat aan het begin van de vroeg begonnen werkdag kan mijn humeur ook kelderen. Daarom dat mijn ambilight mij alvast wakker maakt met het geluid van kwetterende vogeltjes. Maar eens ik de badkamer betreed, dan druk ik met een bang vingertje op de aanknop van de radio waarop de tekst Studio Brussel verschijnt dewelke al snel gevolgd wordt door de eerste noten van een lied. Of het gepraat van de presentatrice. Als dat Linde is valt het meestal goed mee. Maar met, tijdens verlofperiodes, Kim Muyllaert als jong enthousiast veulen is dat steeds bang afwachten. Dat meisje doet haar job best goed, maar voor mij is het net iets te enthousiast op een veel te vroeg uur. Deze morgen weerklonk Rex van Customs, dus best oké.

Iets later begint de toch naar het station te Aalter. Omdat de trein niet wacht vertrek ik zeker een goed half uur vooraleer de trein vertrekt. Trein om 24 na het uur, ik vertrek om 54 voor dat uur. Gek ook hoe ik mij daar toch op fixeer, op dat half uur. trein om 46, ik vertrek om 16 na het uur.

En dan begint het al in feite, hoewel het maximum 20 minuten te rijden is en ik dus 10 minuten ‘speling’ heb, kan ik mij al druk maken in de rode lichten die niet meewerken. Of onaangekondigde werken die reeds begonnen zijn op de Aalterbaan en die ervoor zorgen dat het verkeer op één vak dient te komen. dan begint het rekenwerk al. Ik heb nog 16 minuten de tijd. ‘Diep ademen – denken dat er nog tijd genoeg is’.

Aan het station van Aalter zijn er werken bezig. Een vrachtwagen blokkeerde daar deze morgen een aantal minuten de weg tot de parking. Diep ademen, er zijn nog 10 minuten eer de trein vertrekt’. Het is vakantie dus aan plaats op de parking is er geen gebrek.

Op tijd op het perron, de trein op. Zoals de meeste mensen ga ik op zoek naar een plaatsje om alleen te zitten. Heel even dan toch want in Gent geraakt de trein toch redelijk gevuld.

Deze morgen kwam er een jongeman naast mij zitten én een voor mij. De persoon naast mij nam zijn laptop en dat zorgt al onmiddellijk voor een roloog van mijn kant. Al zeker wanneer die persoon dan constant gaat tokkelen op die laptop om toch nog maar die mail af te krijgen die in feite nog wel tijd heeft om verstuurd te worden. Als de persoon die rechtover mij zit last blijkt te hebben van een snotvalling en zodoende het snot steeds naar binnen trekt krijg ik het al helemaal op mijn heupen. Ik bied die persoon dan ook een zakdoek aan doch die vriendelijk geweigerd wordt.

Ik probeer het omgevingsgeluid af te weren door de muziek een ietsje luider in mijn oren te laten klinken doch die muziek valt steeds weg. Geen constante streaming van de radio. Vraag is dan waarom ik naar de radio luister en niet naar bvb Spotify. Dat laatste is geprogrammeerd en dan weet je wat je horen zal. Ik hou in dit geval nogal van de verrassing die de radio je kan brengen. En ik hou er op een manier ook wel van om een radiostem te horen. Iemand die je toespreekt. Ook gek, maar ik moet ook met deze kronkel in mijn hoofd leven.

Maar… gelukkig is er dan het werk. In het geval dat ik met de auto kom ben ik altijd de eerste, maar deze maand zijn er al collega’s aanwezig.  En dat zijn best wel toffe collega’s op een leuk werk. En zo weet ik dat ik, van zodra de trein gestopt is; ik 500 meter gestapt heb; de trap tot het derde genomen heb; een koffietje nam; de laptop aanstak – mijn grrrumeur kan opbergen door tijdens het opstarten van de laptop en het halen van een tweede koffietje een praatje met die collega’s te doen. Over ondermeer de ergernissen op de trein maar vooral over het leuke concert van de Intergalactic lovers in de AB.  En alles wat er voorafgaand mee gemoeid was. Want het was immers geen sinecure om de vriendin gisteren mee te krijgen naar Brussel :).

 

 

 

 

E.L.O

E L wie? Dat ken ik niet hoor.

E.L.O! Euh de groep van Mister Blue Sky.

Aaaaah. Maar natuurlijk ken ik dat.

Wees gerust, je bent niet de enige die zo reageert wanneer ik zeg dat ELO toch één van de groepen was waar ik in de jaren 80 nogal veel naar luisterde. Het begon allemaal met een liedje op een verzamel LP uit 1986. De song was Calling America en ik was er zo van gepakt dat ik onmiddellijk naar de toenmalige platenwinkel ‘Matthijs’ in Eeklo reed om mij daar de LP Power of balance te kopen.

In die tijd kocht ik nogal veel platen, bijna al het zakgeld en geld dat bijeen gespaard werd via verjaardagen of nieuwjaren werd daar aan besteed. Zo begon ik cassettes op te nemen voor medestudenten die deze dan voor een prijsje kochten en zo kwam er opnieuw geld in het zakje om veelal platen (of naft voor mijnen brommer) te kopen.

In die tijd gingen we ook regelmatig naar Sluis. En in de platenwinkel aldaar kocht ik nog een plaat van ELO – Greatest Hits.  Mijn budget was immers niet voldoende om de volledige collectie in huis te halen en ik diende toch wat ander materiaal ook te kopen (voor school, weet ge wel.)

Ik moet evenwel toegeven dat ik ze niet meer volg sinds pakweg 1992.  Ik dacht echt wel dat het over and out was met de groep en dat Jeff Lynne al lang zijn eigen ding deed. Neemt niet weg dat  ik heden ten dage nog af en toe eens naar ELO luister. Zo kocht ik via Discogs de LP Balance of power terug en Out of the blue vond ik voor een prijsje op een rommelmarkt. Zelf vind ik het nog altijd heel goed klinken en ook de rest van de huisgenoten vinden het best OK; voor een paar liedjes dan.

Ik erger mij dan ook aan StuBru dat ze maar één song spelen van ELO. En dat is dus, jawel, mister Blue sky.

ELO stond dus op een lijstje bij mij van groepen die ik ooit wel eens live wou zien. Net zoals Doe maar daarbij stond. En Doe maar, die zag ik dit jaar, op de Lokerse feesten.

En nu het beste van al. E.L.O leeft nog en tourt! In September 2018 komen ze zelfs redelijk dichtbij. Naar Amsterdam.

Dat ik dit nu pas te weten ben gekomen. Niets van media heb ik errond gehoord of gelezen. Nochtans hebben ze afgelopen zomer voor 70.000 personen in Wembley gespeeld. Wel even schrikken als je het publiek ziet uit hun dak gaan. Niemand van onder de 70 jaar denk ik.

Snel kijken of al tickets beschikbaar zijn. Blijkt bijna de ganse Ziggo dome uitverkocht te zijn. Nog een paar honderd kaarten. Ow zekers. Bij deze, die voor ons zijn binnen. En ik wou u dat laten weten.