De laatste jaren doe ik niet heel veel kilometer meer met de auto. Het is ooit wel anders geweest. Zo heb ik met mijn huidige wagen, die nog heel even dienst doet, 240.000 km op de teller staan, waarvan er zo een 200.000 de eerste zes jaar gereden zijn.
Nu het verlofperiode is waag ik mij er aan om elke dag naar het werk in Brussel te rijden. De auto biedt immers nog altijd meer vrijheid dan de trein en tijdens deze verlofperiode is Brussel dus best te doen met de auto. Vertrekken om 07.50 en om 08.45 op kantoor.
Maar waar ik het vooral over wil hebben is het verkeer op de baan.
Begin de jaren 2000 werkte ik in Diegem. In die tijd vertrok ik iets voor zeven en diende dus de E40 en vervolgens een groot deel van de Ring rond Brussel te nemen. Best doenbaar. Toen. Nu is dit niet bijna meer doenbaar. Het is veel drukker geworden op de baan. Ik heb dan ook al een tijdlang alle projecten in die richting moeten weigeren. Want met het openbaar vervoer is dit ook een hele queeste.
Maar goed, terug naar het hedendaagse verkeer.
Ik heb de indruk dat de chauffeur nog egoïstischer geworden is op de baan. Ik rij hier en dat zal je geweten hebben.
Daar waar er vroeger ook wel al veel tweedevaksrijders en zelfs derdevaksrijders waren zijn er nu nog veel meer van dat soort. Of is het gewoon uit schrik dat ze op dat vak blijven? Of is het van niet weten wat te doen op een autostrade? Bang zijn om zoveel mogelijk het meest rechtse baanvak te berijden indien het beschikbaar is.
Ik betrap er mij wel meermaals op dat ik, eens ik zo een geval voorbij kon steken, nogal gesticuleer met drie vingers in de lucht. En daarmee dan signaal geef naar rechts.
Wat doe jij als je zo een kwakkels op de baan ziet? Of ben je zelf zo een gevaar op de baan?
Sietoebie 