Rockchick

Stel, je bent 14, en je gaat voor het eerst naar een concert. Je was al eens op het cactusfestival als 10- en 11 jarige, maar een concert in een zaal, dat maakte je nog nog niet mee. Tenzij K3 toen je 7 was.

En het was nu niet naar Dua Lipa, Chainsmokers, Emma Bale of andere Imagine Dragons;  Neen, plots kan je mee naar Meneer Liam Gallagher in de Ancienne Belgique. Een man die in zijn eentje duizend, neen 2000 man sterk is. Hij die samen met zijn broer Noel de rockmuziek van de jaren 90 mee bepaalde en zo ook voorbeeld is voor vele rockbands die vandaag het mooie weer maken. Hij die voor jouw Vader best wel een icoon is. Hij die op een podium staat alsof de ganse wereld van hem is. En dat vertelde ik haar gisteren ook, net voor aanvang van het concert. Haar blauwe ogen sperden open.

Wel, dat overkwam mijn dochter gisteren. Was het nu omdat ze dan langer zou mogen opblijven of was het omdat ze de muziek toch wel kent? Of was het, om eens een Papa-dochter moment te hebben die ze zou kunnen koesteren zoals ze zelf zei.

Haar houding tijdens het concert bewees dat ze best wel kan rocken. Ik weet niet of ze graag heeft dat ik hierover schrijf, maar hé een coole meid trekt zich daar toch niets van aan.

Ik zag haar genieten tijdens de gekende(re) nummers, want al de nummers die Liam en zijn band speelden weerklonken al meermaals bij ons thuis of in de auto. Wonderwall moet wel haar climax geweest zijn. Maar dat was die van mij ook toen ik, .. 24 was.

Over het concert zelf. Kort. Top. Zijn nieuwe songs kenden we dus ondertussen ook vrij goed en die klinken iets minder rock and roll als de oasis songs. Maar goed zijn ze wel.

Daar waar ik drie weken geleden nog vanaf vrijwel dezelfde plaats naar Intergalactic lovers stond te kijken en waar toen de liefde van het podium rolde, zo stroomde – of waaide – nu de rock en roll vanop het podium. Ik herleefde een beetje mijn rock en roll jaren, de dochter haar rock en roll jaren zijn bij deze gestart. Op naar Werchter?

Wil je een meer beschrijvend verslag van dit concert, dan kan je bij de dansende beren terecht.

Advertisement

Grrrumeur

Nu ik – tijdelijk – terug met de trein naar het werk kom valt het mij op dat ik meer last heb van een (ochtend)humeur dan wanneer ik met de auto kom.

Het begint in feite al vanaf ik thuis vertrek, want tot dan is meestal alles nog oké, tenzij Studio Brussel al niet wil van in het begin wil meewerken. Want zo ben ik dan ook nog eens: een slechte plaat aan het begin van de vroeg begonnen werkdag kan mijn humeur ook kelderen. Daarom dat mijn ambilight mij alvast wakker maakt met het geluid van kwetterende vogeltjes. Maar eens ik de badkamer betreed, dan druk ik met een bang vingertje op de aanknop van de radio waarop de tekst Studio Brussel verschijnt dewelke al snel gevolgd wordt door de eerste noten van een lied. Of het gepraat van de presentatrice. Als dat Linde is valt het meestal goed mee. Maar met, tijdens verlofperiodes, Kim Muyllaert als jong enthousiast veulen is dat steeds bang afwachten. Dat meisje doet haar job best goed, maar voor mij is het net iets te enthousiast op een veel te vroeg uur. Deze morgen weerklonk Rex van Customs, dus best oké.

Iets later begint de toch naar het station te Aalter. Omdat de trein niet wacht vertrek ik zeker een goed half uur vooraleer de trein vertrekt. Trein om 24 na het uur, ik vertrek om 54 voor dat uur. Gek ook hoe ik mij daar toch op fixeer, op dat half uur. trein om 46, ik vertrek om 16 na het uur.

En dan begint het al in feite, hoewel het maximum 20 minuten te rijden is en ik dus 10 minuten ‘speling’ heb, kan ik mij al druk maken in de rode lichten die niet meewerken. Of onaangekondigde werken die reeds begonnen zijn op de Aalterbaan en die ervoor zorgen dat het verkeer op één vak dient te komen. dan begint het rekenwerk al. Ik heb nog 16 minuten de tijd. ‘Diep ademen – denken dat er nog tijd genoeg is’.

Aan het station van Aalter zijn er werken bezig. Een vrachtwagen blokkeerde daar deze morgen een aantal minuten de weg tot de parking. Diep ademen, er zijn nog 10 minuten eer de trein vertrekt’. Het is vakantie dus aan plaats op de parking is er geen gebrek.

Op tijd op het perron, de trein op. Zoals de meeste mensen ga ik op zoek naar een plaatsje om alleen te zitten. Heel even dan toch want in Gent geraakt de trein toch redelijk gevuld.

Deze morgen kwam er een jongeman naast mij zitten én een voor mij. De persoon naast mij nam zijn laptop en dat zorgt al onmiddellijk voor een roloog van mijn kant. Al zeker wanneer die persoon dan constant gaat tokkelen op die laptop om toch nog maar die mail af te krijgen die in feite nog wel tijd heeft om verstuurd te worden. Als de persoon die rechtover mij zit last blijkt te hebben van een snotvalling en zodoende het snot steeds naar binnen trekt krijg ik het al helemaal op mijn heupen. Ik bied die persoon dan ook een zakdoek aan doch die vriendelijk geweigerd wordt.

Ik probeer het omgevingsgeluid af te weren door de muziek een ietsje luider in mijn oren te laten klinken doch die muziek valt steeds weg. Geen constante streaming van de radio. Vraag is dan waarom ik naar de radio luister en niet naar bvb Spotify. Dat laatste is geprogrammeerd en dan weet je wat je horen zal. Ik hou in dit geval nogal van de verrassing die de radio je kan brengen. En ik hou er op een manier ook wel van om een radiostem te horen. Iemand die je toespreekt. Ook gek, maar ik moet ook met deze kronkel in mijn hoofd leven.

Maar… gelukkig is er dan het werk. In het geval dat ik met de auto kom ben ik altijd de eerste, maar deze maand zijn er al collega’s aanwezig.  En dat zijn best wel toffe collega’s op een leuk werk. En zo weet ik dat ik, van zodra de trein gestopt is; ik 500 meter gestapt heb; de trap tot het derde genomen heb; een koffietje nam; de laptop aanstak – mijn grrrumeur kan opbergen door tijdens het opstarten van de laptop en het halen van een tweede koffietje een praatje met die collega’s te doen. Over ondermeer de ergernissen op de trein maar vooral over het leuke concert van de Intergalactic lovers in de AB.  En alles wat er voorafgaand mee gemoeid was. Want het was immers geen sinecure om de vriendin gisteren mee te krijgen naar Brussel :).

 

 

 

 

Dichtbij staan

Een concertje, we pikken er wel af en toe eens eentje mee.

Afgelopen zaterdag begaven we ons naar het sportpaleis om aldaar één van mijn funkieste favorieten uit de jaren 90 aan het werk te zien. Jamiroquai.

De band liet eventjes op zich wachten maar van zodra mister Cool en de zijnen op het podium verscheen begon er ook een feestje. Nu ja, feest. Het plezantste aan een optreden in een concertzaal – nu ja je kan het sportpaleis nauwelijks een concertzaal noemen – is toch dat het altijd een stuk leuker is dan een optreden op een festivalweide. Het publiek is dan voor 100% gekomen voor dat ene optreden en maakt er meestal een leuke avond van.

Maar ik stel mij veelal de vraag of het daar vooraan, frontstage, ook plezant is om te staan. Tegenwoordig zijn de meeste optredens voorzien van prachtige visuals, lichtshows, megaschermen etc. Maar dat zie je natuurlijk niet als je daar zo dichtbij staat.

Ook dien je dan een aantal uur vrij van drank of andere pauzes te zijn. Er zal dan wel het momentum zijn om de artiest bijna te kunnen aanraken, ik zie het liever van op een afstand. En als het even kan, dan swingen we daar even hard mee.

Hierbij de ‘encore’ van Jamiroquai, mooi gefilmd maar weinig van de show te zien. Wij zagen meer. Maar dan ook weer minder.

Zonder zorgen naar Coldplay in het Koning Boudewijnstadion

Zo kopte de mail die ik zaterdag 17-06 mocht ontvangen naar aanleiding van het concert van Coldplay dat we op 22-06-17 in het Koning Boudewijnstadion zouden bijwonen.
In die mail staat er dat het ten stelligste afgeraden wordt om met eigen vervoer naar en dat men beter met het openbaar vervoer reist.
Wij zien dat zeker zitten, ik neem aan dat er grote verkeershinder zal zijn op de Brusselse ring en dat een parkeerplaats vinden en dat vooral de parking verlaten om terug naar huis te rijden een werk van lange adem zal zijn.

We vertrekken dus op donderdag met de auto richting Aalter. Tickets voor het concert en voor de trein? Check. Het is minder warm dan de dag voordien maar dat belet ons niet om in zomerse kledij de avond in te stappen.

Net voor we Brussel Zuid binnen rijden stopt de trein. We staan daar een klein kwartier. De communicatie in de trein was top. Om de paar minuten werden we op de hoogte gehouden van de stavaza. Spoorlopers zo bleek.
Eens aangekomen werden we op een vriendelijke doch enigszins gedwongen manier richting loketten van de MIVB geleid. Daar hadden we al snel onze tickets voor de metro beet en konden we naar het Koning Boudewijnstadion rijden. Met uitzondering dat er wel een heel vreemde geur in de treinstellen ging was er geen enkel probleem. En inderdaad overal was er wel veel controle, door de politie in dit geval.

Het concert dan, goed tot zeer goed; Misschien leent een andere blogpost zich hiervoor. Voor vriendin Joyce was dit het beste dat ze al ooit gezien had. Dus zij tevreden, ik tevreden. Dit was een toffe avond.

Op naar huis dus. De trein zou om iets na twaalf vertrekken richting Aalter. Een vlugge rekensom leerde ons dat we dan tegen half twee ten laatste in bed zouden liggen en zo toch een goede 6 uur slaap zouden hebben.

We waren bij de eerste in Brussel zuid en kregen te zien dat de EXT treinen, de speciaal ingelegde treinen, die grotendeels door de concertorganisator betaald waren, een vertraging had van meer dan een half uur. Er was nu een trein richting Oostende met stop te Aalter om 00:39 en één om 00:42. De treinen stonden evenwel afwisselend ‘aan perron’ en ‘a quai’..

We hadden dus nog een uur de tijd. Maar Brussel zuid en omgeving was doods. Enkel een koek en een drankje uit een automaat was mogelijk. We stapten dus rond 00.10u, een goed half uur voor vertrekkenstijd naar perron 9 alwaar we opgewacht werden door 3 werknemers van de NMBS geflankeerd door een aantal politiemensen en een aantal personen van securail.

Ticket tonen om de terugreis aan te vatten doch we konden de stilstaande roltrap niet op. Toegang geweigerd door een blonde deerne. Nu ja deerne… Maar een mens maakte zichzelf niet natuurlijk dus ik zal niet snel overgaan tot enig verwijt in de richting van een ander persoon. Zeker niet als het op uiterlijk aankomt.

Sorry, dat stond niet in haar woordenboek. Wat er wel in stond was. Ge hebt een verkeerd ticket. Het is een van gisteren en ik wil één van vandaag.
Euh ja, dat is één van gisteren, maar het is vandaag al vandaag hé, dus een dag later dan gisteren… We zijn na middernacht..
Neen, dat ticket dat ge hebt dat was gisteren geldig. Vandaag gaat ge niet mee.
Ik was nog steeds niet mee en zei: Ik heb maar 2 tickets gehad, diende ik er dan 4 te hebben, voor elke reis één, Heen/terug ticket ofzo?
En toen zag ik het, haar vinger wees naar de datum en daar stond 21/06/17 op. Dit had dus 22/06 moeten zijn.
‘Oei, verdorie, ik heb dat online besteld, betaald en dan afgeprint en ben dus een dag verkeerd geweest.. Kunnen we mee – we zijn gisteren niet naar Coldplay geweest – ticket staat op naam – kijk hier de tickets van het concert: ook 22-06.. Ik ga dagelijks naar Brussel, zie hier mijn abonnement.. En ik heb toch ook maar betaald voor dat ticket ondanks dit abonnement.’ Dom van mij, ik weet het.
Neen! Ge gaat hier moeten blijven; Of 20 euro betalen voor een nieuw ticket. 20 Euro? Terug een H/T met inbegrip van de metro aan 4.20 euro per persoon? Ja.

De vriendin, wie ze kent weet het, wie ze niet kent: ‘Als da hier zo zit!’ En hop weg was ze. Gelukkig kan ik behoorlijk kalm blijven en probeerde enkele minuten nog eens bij een andere treinbegeleider. De madam stond naast hem dus ik sprak hem als volgt aan: ‘Meneer, ik weet dat ik verkeerd geweest ben bij het bestellen van mijn ticket en we mogen van jouw collega die naast jou staat niet mee. Maar kan jij misschien een beetje redelijk zijn en begrip hebben voor onze situatie?’. Meneer kijkt mij aan en zegt Nee, je moet een nieuw ticket kopen of neem de trein naar Oostende van 00.26 dat is nog een IC dus je kan je abonnement gebruiken. – Hij had het gesprek met madam dus gehoord want wist van mijn abonnement. Daarop repliceerde ik dat die niet in Aalter stopt. ‘Dan is dat pech en dien je een nieuw ticket te kopen’. Ik blijf kalm en steek mijn betaalkaart in zijn automaat.
Uiteindelijk stapten we op de trein, die dan ook – zonder communicatie hieromtrent – nog eens 15 minuten later vertrok bovenop de vertraging van een half uur die er reeds was. Thuis om 02.15. *slaapwel* Zaterdag kunnen we uitslapen, tot 8 uur! 🙂

We waren zonder zorgen naar Coldplay geraakt, maar er stond inderdaad niet bij dat we ook zonder zorgen terug zouden geraken. Volgende keer lees ik beter de kleine lettertjes.
Volgende keer ga ik dan toch maar met de auto. Ik vernam ondertussen van personen die met de auto gingen dat er geen vuiltje aan de lucht was om er te geraken en om terug thuis te geraken.