Onze kleinste, nu net 2 jaar 10 maand kan wel eens boos zijn. Of gewoon tonen dat het hem niet aanstaat. En dan zegt hij veelal dat we iets niet mogen doen. ‘Nee, niet pwaten; neen niet lachen; neen niet kwiebelen, neen niet…’.
Toen ik hem onlangs al spelende wou sussen en hem zodoende op mijn arm had en zachtjes in zijn gezicht blaasde – daarbij ffffff geluidjes makend – zei hij “Neen, niet fuffen.”
De kleinste, onze Ebbe, die mag dus ook al naar ‘t school. Toen hij precies 2 jaar en 7 maand was gingen we alvast eens kijken in de St Antoniusschool te Balgerhoeke. Er was toen een kennismakingsmoment dus dat kwam goed uit.
Onze kleine sloeber voelde zich al snel thuis in het klasje van Juf Annelien. De ganse oppervlakte werd grondig geinspecteerd en dus ook goedgekeurd want op het einde van het bezoek wou hij daar gewoon blijven. Dit deed hij door op de grond te gaan liggen en ons te zeggen ‘Laat mij liggen’. Zo, de toon is hiermee gezet.
//embedr.flickr.com/assets/client-code.js
//embedr.flickr.com/assets/client-code.js
//embedr.flickr.com/assets/client-code.js
Bij deze wens ik aan alle schoolgaandertjes een fijne start toe en zeker aan zoon Rune die naar het eerste middelbaar mag en daar Latijn zal gaan volgen en aan dochter Elle die het 2de middelbaar in de richting verzorging-mode zal aanvangen.
10 jaar terug in de tijd:
Zondagmorgen zo rond kwart na negen. Ik sta in de keuken te wachten tot dat mijn nespresso koffietje doorgelopen is, ondertussen denkende hoe ik de geplande brunch voor ons tweetjes zal organiseren.
Onze kleinste sloeber speelt ondertussen op zijn speelmat.
Mijn vrouwke haar telefoon gaat plots stil af. Ik waag het om de telefoon op te nemen.
‘Hey Christophe, An hier, goede morgen. We hebben twee kaarten over om naar het Boudewijnpark te gaan, hebben jullie zin om mee te gaan.’
‘Hm ja, klinkt wel leuk, maar ik heb al één en ander gepland voor vandaag en vanavond speelt mijn ploegske tegen die van Brussel.. [Denkt na].. En Joyce ligt nog in bed… Nee, maar toch bedankt’
Terwijl ik mijn koffie drink en samen met Ebbe een paaseitje eet denk ik dat het toch wel leuk zou zijn om eens met dat klein manneke naar het Boudewijnpark te gaan. Hij is tenslotte de 2 jaar gepasseerd en zou toch wel al eens op een attractie kunnen zitten, hangen, liggen, vallen, duiken, springen en weer opstaan.
Dus ik ga met Ebbe op de arm en met de telefoon in de hand naar ons slaapkamer om te kijken of de mama wakker is. Ah, die is wakker en kijkt naar een aflevering van Thuis.
‘An belde zonet en vroeg of we zin hadden om mee te gaan naar het Boudewijnpark. Ik heb nee gezegd, maar heb nagedacht en zou het toch wel leuk vinden om mee te gaan, bel jij eens terug naar An?’.
Een uurtje later werd er aangebeld. Op naar Brugge met een tussenstop aan de mac donalds te Maldegem. Niet om er te eten, het was immers nog geen elf uur, maar om Alain, vergezeld van eigen kroost + 1 vriendje op te wachten. Zo waren we met 10.
Het was ter gelegenheid van het Rode Kruisfeest dat we kaarten ter beschikking kregen. Zo bleek het wel behoorlijk druk te zijn. De parking van Boudewijnseapark was volzet en ook waren de meeste plaatsen in de aanpalende straten reeds ingenomen.
Wat mij het eerste opviel in het park was dat de grote vogels nabij de ingang vervangen waren door een klein waterpark. Hoewel het niet echt warm was waren er toch een aantal kinderen in Bobo’s AquaSplash, want zo noemt dat waterparkje, aan het spelen.
Tijd om even aan te schuiven voor de eerste attractie. Meteen ook de allereerste paardjesmolen voor Ebbe.
Vervolgens stapten we naar de Orca, de rollercoaster van het boudewijnpark. Na de controle en dus bevestiging dat Ebbe er lengtegewijs op zou mogen begonnen we aan te schuiven. Een half uurtje later namen we plaats in de wagentjes. Ebbe nam met veel plezier plaats naast zijn mama en beleefde zo zijn eerste roetsjbaan-plezier. En hij vond het wel heel leuk.
Toen de grotere kindjes aanschoven om op de piratenboot te zitten namen wij even pauze om te eten en naar de flamingos te kijken.
Vervolgens stapten we naar de vliegende dolfijntjes.
Toen kwam ik tot de vaststelling dat ik alweer op geen enkele foto stond. Dus bij deze deed ik een selfie avant le lettre.
Na een wandeling doorheen de mini farm vleiden we ons even in de grasweide, genietend van het zonnetje. En Ebbe toonde nogmaals dat hij een muziekfan is. Hij zag een vreemd doosje waar muziek uitkwam en inspecteerde dat ten volle.
Een dansje vol verwondering was uiteraard ook nodig…
We wandelden nog even voorbij de zeehonden en -leeuwen en toen was het tijd voor de show met de dolfijnen.
Ebbe keek vol verwondering naar deze zoogdieren en gaf hun, samen met de rest van de zaal, een oorverdovend applaus na het slagen van één of ander truukje.
En zo was een dolfijne in het boudewijnpark al aan zijn eind gekomen. Fijn dat we er bij konden zijn.
Laat mij beginnen bij het begin. Lijkt me logisch.
Nu, bijna dag op dag 10 jaar geleden begon ik aan een blog over Elle, 3 jaar en 5 maand jong en Rune, 2jaar en 11 maand. Het was een heus dagboek want elke dag dat ze toen bij mij verbleven werd verhaald. Dat duurde een vrij lange periode, de laatste blogpost aldaar dateert van augustus 2013. Ondertussen zijn die 2 kleine patatjes en heel wat groter geworden en kregen ze in januari 2015 er ook een broertje bij. Daarvan bestaan jammer genoeg nog niet heel veel verhalen. De tijden on line zijn immers totaal anders geworden dan een aantal jaren geleden. Het bloggen nam af. Ook wel een beetje om privéredenen, maar toch, de hele blogosfeer zoals dat met een mooi woord heet, en vooral dan het funbloggen nam af.
Er was nog geen facebook of youtube waarop nu de meeste verhalen, filmpjes en foto’s gepost worden.
Maar dat neemt niet weg dat het toch enigszins jammer is dat er nog niet heel veel geschreven werd over ons kakkenestje Ebbe. Er wordt af en toe wel iets bijgehouden in een off line boek.
Maar goed, waar ik toe wou komen is tot een klein verhaaltje over Ebbe. Namelijk zijn gewoonte om te gaan slapen.
Waar het vooral bij dochter Elle een ramp was om haar in bed te laten gaan, laat staan om te slapen, is dat manneke een droom om in bed te krijgen.
Nadat hij ons van de nodige dekentjes voorzien heeft in de zetel en zelf een tijdje bij ons in de zetel of in zijn eigen zeteltje zat is het al tussen 21u en 21u.30. Zowat het tijdstip waarop hij gevraagd wordt om in zijn bedje te gaan.
Ebbe heeft 2 fopspenen (tuutjes). Eentje hetwelk hij overdag gebruikt en één voor in zijn bedje, een clear in the dark tuutje.
Na de vraag, of is het een commando, stapt de jongste gezwind naar de keuken waar hij zijn nachttuutje ophaalt. Ook zijn beer wordt goed vastgenomen en dan komt hij ons een kusje geven. Zelf de eerste trapjes opstappen om dan nog eens te zwaaien ‘saapwej’, meestal nog eens gevolgd door een handkusje.
Dan stapt hij zelf de grote trap op – dit moet ik eens filmen – doet de deur van zijn slaapkamer open, gooit zijn beer in het bed en wacht tot hij opgetilt wordt om in zijn bedje gelegd te worden. Slaapzakje aan ‘zakje aan’, ‘dekentje – ja dank u’ over hem en ‘lichtje – ja dank u’ bij hem.
Nooit geweten dat een peuter zo graag in bed ging.
Het gebeurt wel eens dat hij dan nog even wakker ligt maar dan ligt hij te praten, te zingen en te spelen met zijn lichtje. En slapen, dat doet hij dan minstens tot 7 uur; Dan is hij uitgeslapen en speels. Maken we hem noodgedwongen vroeger wakker, of is hij dan toch eens een stuk later gaan slapen dan is dat ochtendhumeur wel aanwezig.
Zo, bij deze is Ebbe zijn eerste blogpost ook een feit. We moeten dat meer doen. Ook van de puberende tieners mag er terug eens iets meer verschijnen al is het maar om er later, al dan niet mee te kunnen lachen of zwaar melancholisch te worden.
Sinds vrijdag 08/04/16 is Ebbe begonnen aan zijn eerste stapjes. Dat is 434 dagen (62 weken) na zijn geboorte.
Aan de hand werd er reeds goed gestapt, maar echt alleen meer dan 2 pasjes, dat was dus op 08/04/16.
En vanaf 13/04/16 lukte het Ebbe om toch al een aantal meter alleen te stappen.
Kleine stapjes, maar grote stapjes voor de jongen.
Het was niet gemakkelijk om er een filmpje van te maken maar ik ben blijven proberen totdat ik toch enig deftig bewijs gefilmd had.
31/01/15 – daags na de geboorte van onze zoon Ebbe weerklinkt dit nummer op één in de afrekening van Studio Brussel
Vorige vrijdag kwam mijn broer met zijn 3 sloebers bij onze 3 kapoenen op bezoek.
De meisjes hielden zich zo bezig:
//embedr.flickr.com/assets/client-code.js
Op hetzelfde moment, de jongens:
Sietoebie 