Balhoofd

Via twitter kwam ik deze morgen op een site uit met perfect getimede foto’s.
En dat deed mij denken aan een foto die genomen werd in de tijd dat ik nog jeugdtrainer bij FCE Meetsjesland was/kon zijn.

Advertisement

Mijn gelijke

Waarom weet ik niet, maar de laatste tijd vraag ik mij zo al eens af of er op deze wereld iemand rondloopt die nogal sterk op mij lijkt.

Dit terzijde. Ik ging dus eens zoeken op het internet of we ergens onze gelijke kunnen terugvinden. Maar dat blijkt natuurlijk ijdele hoop te zijn.

Wat ik wel vond is een site van Francois Brunelle, een fotograaf die mensen portretteert die geen familie zijn maar toch sterk op elkaar gelijken.

 

En toch zie ik het bijna nooit in de foto’s op deze site. Er zijn er maar een drietal waarvan ik denk dat die mensen op elkaar gelijken. En jij? Zie jij er meer?

Wat ik ook heb is dat ik vind dat bijna alle Chinezen op elkaar lijken. En dat partners toch regelmatig vrij goed op elkaar gelijken. En dat het zo dus moeilijk is om te zeggen op wie hun kinderen gelijken 🙂

 

Vers van de pers

Toen we verhuisden naar de woning waar ik nu nog altijd woon hadden we een aimabel man als buur. Hij was begin de  zeventig maar nog steeds heel erg bezig. In zijn atelier ondermeer. Want onze buurman was ook een kunstenaar. Ik schrijf inderdaad in de verleden tijd, maar daarom niet met minder ontzag. Gaston, want zo was de man zijn naam was net weduwnaar geworden toen wij daarnaast kwamen wonen. We werden al snel in zijn woning uitgenodigd en kregen, naast een hapje en een drankje ook een soort van rondleiding. Want zijn huis was niet zomaar een huis, neen dat was het huis van een kunstenaar. Met een heus atelier waarin talloze van zijn kunstwerken stonden.

Gaston verliet ons evenwel, nu goed twee jaar geleden. En in de tussentijd tot nu kregen we nieuwe buren. Altijd spannend, maar ons rees ook de vraag over wat er precies met dat atelier zou gebeuren. Een zeer grote living van maken? Een extra supergrote badkamer, dressing en slaapkamer?

En zo leerden we het jonge koppel Pieter en Tine kennen. Vrij snel bleek dat ze toch wel een zeer leuk idee hadden voor het atelier waar Gaston zaliger zijn kunstwerken in voltooide.

Tine, die nog niet zo lang geleden mama is geworden, is een fotografe. Niet zomaar een fotografe, maar een fotografe van vers geborenen – new born zoals dat zo mooi heet.

En na een paar maanden van hard werken in de woning en in het atelier is het nu vrijdag het moment supreme voor dit jonge, toffe koppel. Dan zal het atelier door middel van een opendeuravond plechtig ingewijd worden. De studio krijgt ook de perfecte naam mee. Studio Gaston.

Wij, de buren, wensen hun dan ook heel veel succes toe met vele practhige fotoshoots van baby’s.

De website komt er al ras aan.