Gisterenavond, onze jongste wordt naar bed gebracht maar staat na een paar minuten al terug aan de trap te roepen dat hij niet wil slapen.
Als ik hem dan terug in bed stop en vraag of hij een verhaaltje wil horen dan is het zoals altijd een kordate ‘Nee, geen verhaaltje’. Deze keer volharde ik evenwel en nam een sprookjesboek ter hande. Roodkapje. Een dik boek weliswaar, maar het telde maar een 10-tal dikke kartonnen pagina’s. (gelukkig waren het geen pagina’s gemaakt uit vlees, want anders waren het vag … enfin u kent het mopje ongetwijfeld).
Al snel had ik zijn volledige aandacht. Terwijl ik het verhaaltje aan het voorlezen was stopte ik af en toe eens om samen met Ebbe de tekeningen te bekijken en te bespreken. Oh, zie jij de bloemetjes en de vlindertjes? Oh kijk daar, een mooie rode jas toch dat dat meisje draagt. Maar dat is lief toch van de mama dat ze een taart gebakken heeft voor de zieke Oma.
Ebbe zijn ogen sperden wijd open en hij ging volledig op in het verhaal. Met bange oortjes vernam hij hoe de Wolf de Oma opat. Even later belandde ook roodkapje in de maag van de Wolf en ik zag dat ik mij een beetje te hard ingeleefd had in mijn wolvenrol. Gelukkig kwam al snel de houthakker door het openstaande venster naar binnen en die deed de wolf dood waardoor Oma en Roodkapje uit de buik van de wolf konden kruipen. En natuurlijk was de Oma terug kerngezond en leefden ze nog lang en gelukkig.
Slik.
Dit kon tellen als eerste verhaaltje voor onze jongste. Ik besloot over te gaan tot een veel mooier sprookje. Junge Book. Iedereen is immers blij in het boek… … tot Bagheera wil dat Mowgli de jungle verlaat. Want Mowgli hoort niet thuis bij de dieren. En Sheera Khan is op komst. En die wil een mensenjong opeten. Grrrrrrr. Zei ik. Gemeend. Tegen het boek, maar ook in mijn rol als Sheera khan. Gelukkig kwam er een mooi meisje op Mowgli af. En kon hij samen met haar de mensenwereld betreden. Want daar hoort hij thuis. En samen met dat meisje werd hij oud en gelukkig. Geen man of vrouw, ook geen x. Neen, een mooi meisje, een fotomodel als het ware.
Ebbe was moe. Hij viel snel in slaap. Zodoende kon ik hem de moraal van het verhaal niet meer meegeven. Voor zover hij dat dan ook al zou begrijpen.
Deze avond herlees ik eerst een sprookje alvorens het aan een driejarige voor te lezen. Hoe zouden die kleine en gevoelige hersenen nu omgaan met deze vers ingevoerde data?
Terug beneden deed ik hiervan konde op twitter. Hoe ik toch schrok van de inhoud van sprookjes. Al snel kwam ik te weten dat sprookjes dan wel behoorlijk wreed mogen zijn, maar dat ze voordat ze de sprookjes waren zoals we ze nu kennen en vertellen dat ze nog veel wreder waren. Het was Matthias die mij hierop wees.
Sietoebie 