Muziekje 88

Hier zie, voor al de dames onder ons, want het is tenslotte vrouwendag.

Deze vrouw met ballen, met een song uit 1988; Uiteraard een topsong op gelijk welke fuif.

Melissa Etheridge – Like the way I do.

Muziekje 85

Blues, Jazz en rockmuziek worden door deze band in één muzikaal genot gegoten. De saxofoon krijgt een duidelijke rol in de meeste van hun muziek.

Uit 1995 – Morphine met Honey White.
In 1999 kreeg zanger Mark Sandman een hartaanval tijdens een optreden ij Italïe.

Muziekje 84

1992 – In volle grungeperiode wordt er ook in vlaanderen stevig gitaarspel afgeleverd.

Noordkaap – Wat is kunst.

De heer Meuris mocht ik meermaals zien in zijn verschillende bands (Noordkaap, Monza, Meuris)

Muziekje 82

1995 – Een jonge dame van 21 jaar verbaast mij en de wereld met het album Jagged little Pill.

Alanis Morissette – You oughta know.

Muziekje 16

In de jaren 80 (vinyl) en zo eind de jaren tachtig tot dat Spotify op de proppen kwam had ik de gewoonte om toch wekelijks een nieuwe cd te kopen.

Telkens ik op mijn favoriete radio station – Studio Brussel –  een leuk nummer hoorde van een band die ik nog niet kende, waagde ik mij aan de volledige plaat.

Zo ook bij deze, Editors. Halfweg de nillies (2005) hoorde ik deze song op de radio en ik haalde onmiddellijk The Back room.

Het jaar erop zag ik ze voor het eerst op Werchter. Ze stonden redelijk vroeg geprogrammeerd en in hun strakke zwarte pakken leken ze eerder nogal onwennig op dat grote podium.

Ondertussen weet iedereen al dat ze top of the bill zijn en nu als headliner komen.

categorie; Gezien (meermaals)

 

Advertisement

[review] Kasabian – Velociraptor

Kasabian, opgericht in 1999 en hun groepsnaam halende van Linda Kasabian, de dame die kroongetuige was tegen Charles Manson, leerde ik pas echt goed kennen in 2009. Toen hoorde ik Fire (I’m on fire) regelmatig op de radio weerklinken. Toen ook een volgende single ‘Where did all the love go’ voor mij een schot in de roos was wou ik ze absoluut zien op Rock Werchter 2011.
Met onze vaste groep festivalgangers zijn we helaas geen vroege vogels op de weide. We komen daar meestal maar rond 18/19 uur aan. Maar Kasabian speelde reeds om 16 uur wat maakte dat ik als enige vroeger dan gewoonlijk naar de wei vertrok.
Dankzij het vroege uur was het voor mij mogelijk om behoorlijk dicht bij het podium te gaan staan.

Dat ik ondertussen fan geworden was van de groep moet ook de mensen van adhese niet ontgaan zijn. Zo kreeg ik de vraag of ik interesse had om de nieuwste van Kasabian, Velociraptor toegestuurd te krijgen. Daar kon ik, als muziekliefhebber, uiteraard geen neen tegen zeggen. En zo geschiedde het dat het album hier nu naast mij op tafel ligt terwijl het cdtje voor een vierde keer door de boxen weerklinkt.

Vanaf de eerste song ‘Let’s roll just like we used to’ neemt de iet wat klagerige en speciale zang van Tom Meighan je mee doorheen een variatie van muziekstijlen. Soms traag, dan weer snelle rock (de titeltrack Velociraptor), beetje zweverig (ja voor La Fee verte durf ik zelfs een vergelijking aangaan met muziek die The Beatles wel eens pleegden te spelen), oosters getint (toch een beetje een stijl die frequent voorkomt bij Kasabian en niet verwonderlijk als de titel van de song ‘Acid Turkish bath’ is) en dan weer met synthesisers bezaaide liedjes.
‘Day’s are forgotten’ kreeg al heel wat airplay en andere nummers hebben zeker de mogelijkheid om iets te betekenen in de huidige hitlijsten. Zo tip ik vooral op re-wired als volgende single.

Bekijk hier een interview met de groep over hun nieuwste album.

Toen ik het album voor een eerste keer gehoord had, was ik wat in de war door al die verschillende stijlen. Maar nu, en zo hoort het ook, vind ik het een aangename wandeling.