Zo, het Wereldkampioenschap voetbal zit er ook al weer op en de medailles zijn dus uitgedeeld. Ons landje haalde zowaar de derde plaats en deed dat met bijwijlen heel leuk voetbal.
Op zondag werden de Rode Duivels dan ook met enorm veel enthousiasme in Brussel onthaald en veel supporters die niet in Brussel waren konden alles op televisie volgen. Menig Belg liet een traantje las ik op twitter. Natuurlijk werd er ook wel eens aangehaald dat er meer Frans dan Vlaams gesproken werd daar op het bordes van het Stadhuis te Brussel maar wie maalt daar nu om.
‘s Avonds was er dan de slotshow van Villa Sporza en daarin was bondscoach Martinez te gast. Topkerel, zo bleek. Wat een enthousiasme, wat een empathie, wat een overbrenger van plezier voor het spelletje. Maar of dit voldoende is om een team, de gouden generatie genaamd, onmiddellijk aan een wereldtitel te helpen, daar heb ik nu net een heel kleine bedenking over. Geef het nog wat tijd en hou de boel samen met hier en daar een aanvulling van opkomend, jong talent.
Want, onze Rode Duivels speelden onder Martinez met te veel plezier. Ik hoorde Kevin De Bruyne na de wedstrijd tegen Engeland zeggen dat hij elke wedstrijd op het tornooi met plezier heeft gespeeld. Dat hij het leuk vond om te mogen voetballen. Ook bij de andere spelers droop het plezier er af. Gezien hoe Hazard gisteren stond te dollen op dat bordes? Ik verwacht nog mooie tijden voor ons Belgisch voetbal. En dat onze eigen vaderlandse competitie nu ook eens een boost zou kunnen krijgen. Hoeveel kleine jongens en meisjes zouden nu niet willen beginnen met voetballen? Helaas is het niet zo gemakkelijk om een degelijke opleiding in eigen land te krijgen. Budgetten en dergelijke meer, u kent het wel.
In schril contrast staat dan de uiteindelijke Wereldkampioen, Frankrijk. Niemand, met uitzondering van de Frans gezinde wereldburgers, vindt dit Frankrijk een verdiende wereldkampioen. Een onverdiende wereldkampioen bestaat evenwel niet, laat het ons dus houden bij een niet zo aantrekkelijke kampioen. En ik vrees dat de spelers van Frankrijk na hun roes niet veel langer top of the league zullen zijn. Ik verwacht, als dit team dan al samen blijft, er niet zo heel veel meer van in latere tornooien. En ook in Frankrijk staan nu waarschijnlijk duizenden jonge kinderen te popelen om te voetballen. Laat ons alleen hopen dat er attractief voetbal gepredikt wordt.
Voor hun was plezier in het spelletje niet belangrijk. Het was vooral de manier waarop ze speelden dat belangrijk was. En als dat nu met vervelend voetbal was, tant pis. Als dat nu was door tijd te rekken, nog tant pisser. Als dat nu was doordat de Var wat meehielp. Het zal ze worst wezen. Mbappé verklaarde immers na de wedstrijd tegen onze Rode Duivels dat hij en zijn team dan toch maar in de Finale stond en de Belgen toch maar niet. Het doel heiligt de middelen, nietwaar Mussolini?
Ik trek de lijn ‘met plezier’ eens door naar het bedrijfsleven. Ondertussen draai ik al zo een 26 jaar mee in het bedrijfsleven waarvan ik de laatste 18 jaar als consultant werk. Ik werkte voor zo een 10-tal bedrijven en kan dus terugblikken op verschillende manieren van werken. Ik weet heel goed hoe het voelt om al dan niet met plezier te gaan werken. En daar waar je met plezier gaat werken, zullen de resultaten op termijn ook aanhouden. Misschien niet altijd de top bereiken qua resultaat, maar wel top qua plezier en resultaat samen. En geef mij dan maar dat laatste.
Laat ons dus vooral hopen dat het weinig attractieve spel van de Fransen geen maatstaf wordt voor het voetbal. Toen Martinez gevraagd werd of hij het spel van de Rode Duivels nu zou aanpassen door lessen te trekken uit dit tornooi zei hij dit niet te willen doen. Nochtans hadden de Fransen zelf die les getrokken uit de verloren finale tegen Portugal op het vorige EK. Moedig vind ik dat van onze bondscoach. En de eerst zo verguisde Spanjaard staat nu op zijn piedestal. Te glunderen. Net als wij, fiere Belgen.
Sietoebie 